خستگیِ‌تمام‌نشدنی؛ مادر(:′

روزِ -اینقدر نشین سر گوشی کور میشی؛ -تو به خونواده بابات رفتی(بخصوص‌عمت)؛ -بیا برات غذایی که دوستداریو پختم؛ -کاش اینقدر که با دقت سرت تو گوشی بود یکم کارای خونه رو انجام میدادی؛ -پس کجایی قرار بود نیم ساعت پیش خونه باشی؛ -پاشو چایی دم کن دوتا چایی بیار بخوریم؛ -بلند شو دیگه صلاةِ ظهره؛ -بخواب خوابت میبره؛ -ادمِ گشنه سنگم میخوره؛ -اگه سیر شدی خالی بخور؛ -عصر نگیر بخواب شب خوابت نمیبره؛ -نخیر اجازه نیست؛″ مبارک

رفیقمی، رفیقتم؛ ‌‹مـٰاه‍ِ مَـڹ› #روز_مادر

‹🎧♥️› این هم صوت سوره جمعه☝️🏻😌 اگه حال نداری خودت بخونی، دانلود کن گوش بده🎶:) آسون کردم کارو که از کار خوب جا نمونین، گوش بدینااااا^^🌱 افرین بچه‌های من😌♥️

بسمِ خالقِ قلبِ‌مهربانت مادر؛ و من اینگونه نوشته‌ام را آغاز می‌کنم چرا که تو دلیلِ آفرینشِ یک جهانی ای جهانِ کوچکِ‌من؛ و با تو عقده‌ی دل در میان میگذارم چرا که جز تو کسی نیست که رسمِ عاشقی را بداند . قسم به واژه‌ی مقدسِ نامت، و قسم به دستانِ پر مهرت، قسم به عظمتِ خستگیِ چشمانت، و قسم به کرامتِ وجودِ سراسر مأمن و آرامشت که من بی تو نیستم اگر نباشی و تمامِ وجودم ز وجود توست ای پناهِ خستگی‌ناپذیرِ داستان‌هایم(:′. شرمنده‌ام که کوچکم در برابر بزرگی‌ات و شرمنده‌ام که نمی‌توانم زحماتت را آنگونه که برایم زحمت کشیدی، جبران کنم . آمدم برایت شعر بسرایم و واژه‌ها چقدر حقیرند برای توصیفِ نامِ بلند‌مرتبه‌ات . نامِ تو پسوند و پیشوند نمیخواهد که تو به سببِ یکتا بودنت تنهایی؛ گاهی تنها در کوچه، گاهی تنها در دلِ شب و گاهی هم تنها در وجودِ طفلی چون من که هرچه هم بزرگ باشم باز در برابرِ تو کوچکم′! و هیچ را چگونه تحملِ همه ممکن است؟ که من هیچم و تو همه . ببخش اگر جایی قد بلند کردم در برابرت؛ ببخش که خمیده‌شدی بخاطرم؛ ببخش که از جانت دادی تا جانم جان بگیرد؛ ببخش که غصه‌هایت را نفهمیدم و دلشوره‌هایت را درک نکردم؛ ببخش که تورا آزردم؛ ببخش که شدم چروکِ پیشانی‌ات؛ ببخش که شدم سفیدیِ تارِ مویت؛ ببخش که آنگونه که شایسته‌ی توست، احترامت نکردم(:″ و من بدونِ تو چگونه زندگی کنم؛ای که نامت آغازِ زندگیِ بشر است؟ دوستت دارم به بیکرانیِ دریاها .. دوستت دارم به زیبایی آسمان ها .. دوستت دارم به روشنیِ فرداها .. دوستت دارم به تاریکیِ شب‌ ها .. دوستت دارم به بزرگیِ آرزو ها .. الکنم در برابرِ توصیفِ عظمتِ رنجِ مقدسِ خستگی‌هایت؛ و ناتوان‌تر از آنم که تو را توصیف کنم . سپاس که مرا بیش‌از خودت خواستی؛ و برایت اینگونه میخوانم: قربانِ وجودت که‌وجودم ز وجودت بوجود آمده؛ مادر🤍(:′ روزت مبارک تمامِ‌ هستیم؛ [ #زینبِ‌بهار| برای‌ واژه‌ی بلندمرتبه‌ات، مادر| ۲۳ دی ۱۴۰۱ ]

شدید دلم گرفته .. کاش میشد روحمو ببرم حرم امام رضا؛

#شعر برای مادر؟

خدا نانِ تو را هرگز نگیرد از گدا زهرا پناه بی پناهیِ منِ بی دست و پا زهرا ..

چراغِ عرش، فانوسِ حیاط خانه ات بوده تو آن نوری که جریان داشتی از ابتدا زهرا٫!٫

کمال ظرف تو بیش از حدِ امِّ اَبیهایی‌ست به این ترتیب، باید گفت: اُمُّ الاَنبیا؛ زهرا¡!

عبا را اعتباری نیست بی حظِِّ حضور تو به زیر سایه‌ی تو جمع شد اهلِ کسا زهرا«!»