#دعای_مجرب_برای_وسعت_رزق #رزق   در #شب_اول از هر ماه قمری هزار 《1000》مرتبه سوره مبارکه #فاتحه را خوانده و بعد آیه رَبَّنَا أَنزِلْ عَلَيْنَا مَآئِدَةً مِّنَ السَّمَاءِ تَكُونُ لَنَا عِيدًا لِّأَوَّلِنَا وَآخِرِنَا وَآيَةً مِّنكَ وَارْزُقْنَا وَأَنتَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ [مائده 114] و آیه: وَمَن يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا وَيَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لَا يَحْتَسِبُ وَمَن يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِكُلِّ شَيْءٍ قَدْرًا [الطلاق 2 و 3] را 《21》 مرتبه خوانده و سپس ده《10》 مرتبه: یا رَزّاقُ یا وَهّابُ یا غَنِیُّ یا مُغنيُ یا باسِط باعث وسعت رزق است. 📚گشایش با قرآن @Manavi_2 @Manavi_3 @Manavi_4

‍ ▫️با هزار زحمت آمده بودم مدینه، مهمانِ خانه امام شدم. حضرت برایم از ظهور گفت؛ از اینکه انتظار ظهور مثل جهاد در رکاب رسول خداست. صحبت که به اینجا رسید، غریبه‌ای وارد شد. امام حرفش را قطع کرد. حسرتش ماند روی دلم. تا وقتی مدینه بودم، یازده بار دیگر هم آمدم خانه‌ی امام، اما نشد! نشد که امام دست از تقیّه بردارد و سخنش را کامل کند. یک سال گذشت؛ دوباره آمدم مدینه. باز هم مهمان خانه حضرت. امام صادق سلام الله علیه کلامش را این طور کامل کرد: «مهدی ما خواهد آمد؛ غم‌ها را از شیعیانش خواهد زدود، پس از سختی‌های بسیار، پس از روزگار آزمایش‌های طولانی، پس از زمانه‌ی اندوه و هراس... خوش به حال کسی که آن زمان را درک کند.» 📚 برگرفته از کمال الدین، ج2، ص334 @Manavi_2 @Manavi_3 @Manavi_4

#قیام_حضرت_مهدی_عجل_الله .💢شباهت قیام #قائم آل محمد سلام الله علیه و عجل الله تعالی فرجه الشریف به قیام حضرت داوود علیه السلام 🔻امام صادق سلام الله علیه فرمود: ائمّۀ علیهم السلام پس از يوشع بن نون تا زمان داود عليه السّلام به مدّت چهار صد سال پنهان بودند و تعداد آنها يازده تن بود و پيروان هر يك از آنها به نزد آن ائمّه آمد و شد داشتند و معالم دين خود را از آنها مى‌آموختند تا آن كه نوبت به آخرين آنها رسيد و او غايب شد و پس از ظهورش بشارت به داود عليه السّلام داد و گفت:داود همان كسى است كه زمين را از جالوت و لشكريانش پاك خواهد ساخت و فرج ايشان در ظهور اوست و آنها نيز در انتظار او بودند و چون زمان داود رسيد آنان چهار برادر بودند و پدر پيرى داشتند و داود در ميان ايشان از همه كوچكتر بود و كسى از وى ياد نمى‌كرد و نمى‌دانست كه او،داود پيامبر است كه منتظر اويند، همان كسى كه زمين را از جالوت و لشكريانش پاك مى‌سازد،امّا شيعيانش مى‌دانستند كه او به دنيا آمده و به سنّ‌ نيرومندى رسيده است او را مى‌ديدند و مشاهده مى‌كردند امّا نمى‌دانستند كه او همان داود است.پس از آن روزى داود و برادران و پدرشان با طالوت به جبهۀ جنگ رفته بودند و داود از آنها بازمانده بود و مى‌گفت در اين جبهه چه كارى از من بر مى‌آيد و پدر و برادرانش نيز او را خوار و بى‌مقدار مى‌شمردند،او در ميان گوسفندان پدر باقى مانده بود و آنها را مى‌چرانيد و جنگ شدّت گرفت و مردم گرفتار شدند،پدرش از جبهه برگشت و به داود گفت:طعامى به نزد برادرانت ببر تا در برابر دشمن تقويت شوند و داود عليه السّلام مردى كوتاه قد و كم مو و پاكدل و خوش اخلاق بود به جبهه رفت و ديد لشكر به گرد يك ديگر فراهم آمده و هر يك در سنگر خود موضع گرفته است.داود عليه السّلام به سنگى گذشت و سنگ با نداى بلندى بوى گفت:اى داود!مرا برگير و جالوت را با من بكش كه من براى كشتن او آفريده شده‌ام.داود آن سنگ را برداشت و در خرجين خود گذاشت كه در آن سنگهايى براى پرتاب به گوسفندان خود جمع مى‌كرد.چون به ميان لشكر رسيد شنيد كه امر جالوت را بزرگ مى‌شمارند و به آنها گفت:چرا امر او را بزرگ مى‌شماريد،به خدا سوگند اگر چشمم به او بيفتد او را خواهم كشت.سخن او را بازگو كردند تا آنكه به طالوت رسيد و به داود گفت:اى جوان!توان تو چقدر است و چه تجربه‌اى براى خود اندوخته كرده‌اى‌؟گفت:بسا بوده كه شير به گوسفندى از گله‌ام حمله آورده است و من خود را به آن رسانيده و سر شير را گرفته و دهانش را باز كرده و گوسفند را آزاد ساخته‌ام،و خداى تعالى به طالوت وحى كرده بود كه جالوت را كسى مى‌تواند بكشد كه زره تو را بپوشد و بر تنش اندازه باشد و زرۀ خود را خواست و داود عليه السّلام آن را پوشيد و بر تنش اندازه بود و طالوت و حاضرانش از بنى اسرائيل متعجّب شدند و طالوت گفت:اميد است خداوند به دست او جالوت را بكشد.چون صبح شد و دو لشكر در مقابل هم قرار گرفتند،داود عليه السّلام گفت:جالوت را به من نشان بدهيد و چون او را ديد سنگ را برگرفت و به طرف او پرتاب كرد سنگ ميان دو چشمش را شكافت و به مغز سرش رسيد و از مركب سرنگون شد و مردم گفتند:داود جالوت را كشت و او را به فرمانروائى برگزيدند و ديگر نامى از طالوت نبود.بنى اسرائيل نيز به گرد او در آمدند و خداى تعالى زبور را بر وى فرو فرستاد و صنعت آهن را تعليم وى كرد و آن را برايش نرم گردانيد،و به كوهها و پرنده‌ها دستور داد كه به همراه او تسبيح گويند و صدايى خوش به او عطا فرمود كه مثل آن شنيده نشده است و در عبادت توانمندش ساخت و او را پيامبر بنى اسرائيل قرار داد.روش قائم ارواحنا فداه نيز چنين است،او را علمى است كه چون وقت خروجش نزديك شود و آن علم از جانب او منتشر شود و خداى تعالى آن را گويا كرده و ندا كند:اى ولى خدا!بدر آى و دشمنان خدا را بكش و او را شمشيرى است در غلاف و چون وقت خروجش نزديك شود از غلاف بدر آيد و خداى تعالى آن را گويا كند و آن شمشير ندا كند:اى ولى خدا!بدر آى،ديگر روا نيست كه از دشمنان خدا تقاعد كنى.او به در آيد و دشمنان خدا را هر كجا بيايد خواهد كشت و حدود خدا را اقامه كرده و به حكم خداى تعالى فرمان دهد. 📚کمال الدين ج 1، ص 153 @Manavi_2 @Manavi_3 @Manavi_4

برای برکت مال و عمر و فرزند چه راه هایی وجود دارد و عوامل بی برکتی چیست؟ #گناه_بركت_را_از_رزق_و_روزي_انسان_مي_برد @Manavi_2 @Manavi_3 @Manavi_4

﷽ #احکام_متفرقه ❓پرسش اگر کسي چيزي را پيدا کرد چه کار بايد کند؟ 📝پاسخ طبق نظر مشهور مالی كه انسان پيدا می كند اگر نشانه ای نداشته باشد كه به واسطه آن صاحبش معلوم شود احتياط واجب آن است كه از طرف صاحبش صدقه بدهد. اگر مالی پيدا كند كه نشانه دارد و قيمت آن از ٦/١٢ نخود نقره سكه دار (حدود5هزار تومان) كمتر است، چنانچه صاحب آن معلوم باشد و انسان نداند راضی است يا نه،نمی تواند بدون اجازه او بردارد، و اگر صاحب آن معلوم نباشد، می تواند به قصد اين كه ملك خودش شود بردارد، و در اين صورت اگر تلف شود، نبايد عوض آن را بدهد، بلكه اگر قصد ملك شدن هم نكرده و بدون تقصير او تلف شود، دادن عوض بر او واجب نيست. هرگاه چيزی كه پيدا كرده نشانه ای دارد كه به واسطه آن می تواند صاحبش را پيدا كند اگر چه صاحب آن كافری باشد كه در امان مسلمانان است در صورتی كه قيمت آن چيز به ٦/١٢ نخود نقره سكه دار برسد بايد اعلان كند و چنانچه از روزی كه آن را پيدا كرده تا يك هفته هر روزی و بعد تا يك سال هفته ای يك مرتبه در محل اجتماع مردم اعلان كند كافی است. اگر انسان خودش نخواهد اعلان كند، می تواند به كسی كه اطمينان دارد بگويد از طرف او اعلان نمايد. اگر تا يك سال اعلان كند و صاحب مال پيدا نشود می تواند آن را برای خود بردارد به قصد اين كه هر وقت صاحبش پيدا شد به او بدهد ولی احتياط مستحب آن است كه از طرف صاحبش صدقه بدهد. اگر بعد از آن كه يك سال اعلان كرد و صاحب مال پيدا نشد، مال را برای صاحبش نگهداری كند و از بين برود، چنانچه در نگهداری آن كوتاهی نكرده و تعدی يعنی زياده روی هم ننموده، ضامن نيست، ولی اگر از طرف صاحبش صدقه داده باشد يا برای خود برداشته باشد، در هر صورت ضامن است. @Manavi_2 @Manavi_3 @Manavi_4

حالا بعضی ها بگن تفرقه ایجاد نکنید بی حجابی مثل سرطان در جامعه هست