عمر را به چه می‌گذرانی؟ 🔹صبح با تلویزیون بلند می‌شوی، شب با تلویزیون می‌خوابی. طرف نصف عمرش را پای سریال‌ها گذاشته است. چی گیرش می‌آید؟ هیچ. سر پل صراط مورد سؤال قرار خواهید گرفت، اینکه عمرتان را چطور گذراندید؟ 🔸می‌گویید: «آقا اینقدرش را در خیابان‌ها ول گشتم. اینقدرش را جلوی مدرسه دخترانه‌ها می‌پلکیدم. اینقدرش را در فلان خیابان طی صفا و مروه می‌کردم.» یا می‌گویید: «اینقدرش را نماز خواندم. اینقدرش را برای امام حسین علیه السلام وقت گذاشتم. اینقدرش را هرچند درس می‌خواندم، هرچند خواب بودم، هرچند غذا می‌خوردم، هرچند رابطۀ جنسی داشتم، اما خدایا تو شاهدی و از ته دل من خبر داری که همۀ اینها برای امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف است؛ بخوابم که انرژی داشته باشم برای امام زمانم کار کنم. درس بخوانم که شیعه‌خانۀ امام زمانم را به یک جایی برسانم. بروم ازدواج کنم که فکرم راحت باشد و گناه نکنم، چون گناه من مانع ظهور است.» 🔹آن‌موقع است که خوابت و درس خواندنت و غذا خوردنت و چرخیدنت و قیام و قعود و همه کارهایت می‌شود لِله و لِرسوله و لِامامه، همه‌اش را برایت ذکر می‌نویسند. اسمش هم ذکر حالی است. در هر حال هستی برایت ذکر می‌نویسند، چون آن حالی که داری به امضای ولی معصومت رسیده است. برگرفته از سخنرانی استاد رائفی‌پور با موضوع: ✅ شهدا و مهدویت 📅 ۲۹ اردیبهشت ۹۳ 📍یزد #امام_زمان #ذکر_حالی #مذهبی #متن_کوتاه 📚 واحد نگارش مؤسسه مصاف (نویسا) 🆔 @Masaf_Nevis