🔴⚡️در جنگ شناختی با توجه با ابزار موجود به همین راحتی فریب میخوریم ... 🔺در فضای مجازی حتی درباره دیده‌ها هم باید عالمانه تحقیق کرد چه رسد به شنیده‌ها ... #سواد_رسانه ‌❣ @Mattla_eshgh

تکنیک رسانه ای شدت👆

✅ استفاده از تکنیک شدت

📌نظام ارزیابی و رده بندی سنی بازی های رایانه ای #اسرا👇 https://esra.ircg.ir/ 📍درباره ESRA بیشتر بدانیم 🍃از ابتدای تاسیس بنیاد ملی بازی های رایانه ای در سال 1386، تدوین نظامی با عنوان نظام ملی رده بندی سنی بازی های رایانه ای (Entertainment Software Rating Association) در دستور کار قرار گرفت که وظیفه آن نظارت بر محتوای بازی ها و مشخص کردن رده سنی مناسب برای هر بازی بود. در همین راستا در سال 1387 پژوهشهایی با سه رویکرد مطالعاتی از جمله روانشناسی، جامعه شناسی و علوم و معارف اسلامی با همکاری اساتید مجرب دانشگاهی انجام شد. پس از انجام پژوهش ها و طبقه بندی محتواهای آسیب رسان در بازی ها، نظام رده بندی سنی کار اجرایی خود را از ابتدای سال 88 آغاز نمود و از آن پس صدور مجوز نشر بازی ها منوط به بررسی بازی ها در این نظام و تعیین رده سنی مناسب هر یک از بازی ها شد. عدم وجود الگوی مناسب در استفاده از بازيها، نگرانی والدین و عدم اطلاع آنها از محتواهای نامناسب این رسانه جدید تعاملی، تأثیرات سوء جسمانی و روانی بازی‌های رایانه‌ای و همچنین استفاده هژمونیک نظام سرمایه‌داری از بازی‌ها در جهت تاثیرگذاری فرهنگی-اجتماعی را میتوان از مهمترین عوامل ضرورت ایجاد نظام ESRA دانست. ‌❣ @Mattla_eshgh

#تحلیل_انیمیشن #معرفی_انیمیشن کشور تولید کننده: #ایران مناسب برای کودکان بالای 7⃣ سال #داستان انیمیشن سینمایی #لوپتو 🍃آقای کمالی با کمک همسرش که فوت کرده است، مرکزی را برای کار کردن افراد آسایشگاه روانی جهت کمک به آنها راه اندازی می کنند که کارش تولید اسباب بازی لوپتو می باشد تا اینکه مشکلی در فرآیند ساخت اسباب بازی ها بوجود می آید و ..... ➕ نکات #مثبت: ▫️وجود امید و انگیزه ▫️روحیه تلاش و کوشش ▫️کمک رسانی و همکاری ▫️تاکید بر تولید داخلی ▫️استفاده از معماری ایرانی ▫️مثبت اندیشی ▫️قوانین مواجه با مشتری و مشتری مداری

🍃🌹🍃 🌹🍃 🍃 🌹رمان امنیتی، انقلابی #خط_قرمز جلد اول ؛ رفیق جلد دوم ؛ خط قرمز (رمان بلند) 🕊 #قسمت #صدوچهل_ونه سر شهید دوم را می‌بینم؛ اما جای تیر را نه. خون اما از زیر سرش روی زمین پخش شده و این یعنی گلوله به سرش خورده. سمت چپ صورتش روی زمین است ، و برای همین نیمه چپ صورتش را نمی‌بینم. موهای پرپشتی ندارد ، و اثر گلوله را پشت سرش نمی‌بینم؛ پس گلوله باید به سمت چپ صورت یا پیشانی‌اش خورده باشد. تقریباً می‌توانم مطمئن بشوم ، تک‌تیرانداز در ساختمان سمت چپ است؛ اما دوباره محض احتیاط با حاج احمد ارتباط می‌گیرم: -این مدت توی محوطه تحرکی ندیدید؟ - نه، خبری نبوده. پس تک‌تیرانداز ، باید در همین ساختمان سمت چپی باشد. باید خودم را برسانم به ساختمان. اطرافم را به دنبال راهی برای استتار می‌گردم. کمیل می‌گوید: -ببین، دیوار سمت راستی ساختمان نزدیکه به این‌جا. می‌تونی از پشت اون ماشین بری. اگه در پناه خود ساختمون بری، نمی‌تونه ببیندت. به امتداد انگشت اشاره‌اش نگاه می‌کنم. بعد از شهادت هم مخش خوب کار می‌کند. می‌گویم: -دمت گرم. و روی زمین سینه‌خیز می‌روم ، تا پشت ماشین دیگری پناه بگیرم؛ ماشین سواری‌ای که معلوم نیست صاحبش کی آن را رها کرده و رفته و الان کجاست. در پناه دیوار می‌ایستم ، و دوباره اطراف را نگاه می‌کنم. جز صدای باد در بیابان ، و صدای انفجاری که از دور به گوش می‌رسد، صدای دیگری نمی‌شنوم. قلبم تندتر از همیشه می‌زند. چشم می‌بندم. به مادرم فکر می‌کنم، به مطهره، به خواهر و برادرهایم و...شاید خانم رحیمی. چشم باز می‌کنم. کمیل نهیب می‌زند: -بدو وقت نداری! آرام طوری که صدای پایم هم شنیده نشود، قدم می‌گذارم به ساختمان متروکه. با احتیاط و حواسی که بیشتر از همیشه جمع است، میان خاک‌ها و خرده‌شیشه‌ها و آجرهای شکسته قدم برمی‌دارم. 🍃نویسنده فاطمه شکیبا 🌹کپی بدون نام نویسنده غیرمجاز است 🍃 🕊🍃 🍃🕊🍃

قسمت #صدوپنجاه باید بروم طبقه بالا؛ چون تک‌تیرانداز باید در یکی از طبقات بالا مستقر شده باشد. اسلحه‌ام را از حالت ضامن خارج کرده‌ام ، و هربار به پشت سرم می‌چرخم تا مطمئن شوم کسی پشت سرم نیست. پله‌ها را بالا می‌روم ، و در طبقه اول متوقف می‌شوم. به راهرو نگاه می‌کنم؛ کسی نیست. می‌خواهم برگردم و پشت سرم را ببینم ، که پشت گردنم احساس سرما و سنگینی می‌کنم؛ احساس فشار یک لوله فلزی: اسلحه! در جا متوقف می‌شوم. صدای خشنی از پشت سرم می‌شنوم: -لا تتحرك!(تکون نخور!) لازم نیست این را بگوید؛ من همین‌طوری هم تکان نمی‌خورم؛ اما لرزش لوله اسلحه را پشت گردنم احساس می‌کنم و این یعنی خودش هم غافل‌گیر شده. می‌گوید: -ضع يدك على رأسك!(دستات رو بذار روی سرت!) به حرف زدنش دقت می‌کنم؛ صدایش لرزان، خشن و زنانه است. عربی را خوب حرف نمی‌زند. برایم چندان جای تعجب ندارد ، که تک‌تیرانداز یک زن باشد؛ آن هم غیرعرب. کمیل مقابلم می‌ایستد و با تاسف سر تکان می‌دهد: -اوه اوه...گاوت زایید عباس. این مادر فولادزرهی که من می‌بینم، همین‌جا سرت رو می‌بُره و از پنجره آویزون می‌کنه تا مایه عبرت همگان بشی! حیف که لوله اسلحه روی گردنم است، وگرنه یکی می‌زدم پس کله‌اش. توی دلم جوابش را می‌دهم: -عیبی نداره، عوضش میام پیش تو، من که از خدامه! کمیل طوری نگاهم می‌کند که یعنی: -«به همین خیال باش!» و بعد می‌گوید: -عصبانیش کن. اعصابش همین‌جوری حسابی کیشمیشیه، اگه عصبانی بشه نمی‌تونه درست تصمیم بگیره. این کمیل همیشه استاد جنگ روانی بوده و هست. یاد آخرین بازجویی‌اش ، در سال هشتاد و هشت می‌افتم. متهم را طوری عصبانی کرد که داخل اتاق بازجویی یک کتک حسابی از متهم خورد، ولی آخرش اعتراف گرفت. زن با لوله اسلحه، ضربه‌ای به پس گردنم می‌زند که دردش در سرم می‌پیچد: -تابع!(برو!

قسمت #صدوپنجاه_ویک قدمی به جلو برمی‌دارم. با اسلحه هلم می‌دهد تا وارد راهرو بشوم. زیر لب شهادتین می‌خوانم؛ هیچ چیز معلوم نیست. شاید این زن در ساختمان تنها نباشد و الان همدست‌هایش بیایند سراغم. ناگاه ضربه غیرمنتظره‌ای ، به پشت زانوانم می‌زند که باعث می‌شود با زانو بیفتم روی زمین. زانوانم از برخورد با زمین تیر می‌کشد؛ اما شروع می‌کنم به خندیدن، با صدای بلند. این بار لوله اسلحه را می‌کوبد به سرم: -اخرس! (خفه شو!) بی‌توجه به خشمش ادامه می‌دهم. صدای قدم‌هایش را می‌شنوم و بعد خودش را می‌بینم که قناصه‌اش را به طرفم گرفته و مقابلم ایستاده. پیراهن مشکی بلند تا پایین زانو پوشیده ، و شلوار نظامی‌اش را با پوتینش گتر کرده. سر و صورتش را هم ، با یک چفیه عربی پوشانده و فقط چشمان روشنش پیداست ، که با نهایت خشم و کمی هم اضطراب به من نگاه می‌کند. دستانش زیر وزن چهار و نیم کیلوییِ دراگانوف می‌لرزند. احتمالاً سلاح دیگری نداشته که با همین اسلحه تک‌تیرانداز دست به تهدید من زده. احتمال می‌دهم داعشی باشد؛ چون اولاً این‌جا به خط داعش نزدیک‌تر است تا النصره و دوماً داعش بیشتر زنان را به خدمت می‌گیرد و زنان اروپایی را جذب خودش می‌کند. این زن هم باید اروپایی باشد که عربی را خوب حرف نمی‌زند. داد می‌زند: -من انت؟(تو کی هستی؟) نیشخدی می‌زنم که عصبی‌تر شود و برای این که حسابی لجش بگیرد می‌گویم: -سیدحیدر. انا ایرانی! زدم توی خال! برایم چشم می‌دراند و می‌غرد: -مجوسی! با خونسردی می‌گویم: -انتی وحیدۀ؟ لا احد يجي لإنقاذک!(تنهایی؟ هیچکس برای نجاتت نمیاد!) از چشمانش پیداست, دارد حرص می‌خورد و بعد داد می‌کشد و هجوم می‌آورد به سمتم. همین را می‌خواستم. حواسش نیست یک اسلحه‌ی یک متر و بیست سانتی دستش است. به محض نزدیک شدنش، لوله اسلحه را می‌گیرم و با قدرت به سمت بالا می‌کشم. تعادلش بهم می‌خورد و می‌افتد روی زمین. اسلحه را که حالا از دستش بیرون کشیده‌ام، پرت می‌کنم به سمت دیوار ، و اسلحه خودم را به سمتش می‌گیرم.

قسمت #صدوپنجاه_ودو می‌لرزد و خشم چشمانش، جای خود را به نگرانی می‌دهد. دستانش را بالا می‌گیرد و به التماس می‌افتد: - Please don't kill me! I beg! Let me go! (خواهش می‌کنم منو نکش! التماس می‌کنم! بذار برم!) و چفیه را از صورتش باز می‌کند. مطمئن می‌شوم از مردم بومی سوریه نیست. نفس عمیقی می‌کشم و می‌پرسم: - where are you from? (اهل کجایی؟) - I am Norwegian. (من نروژی‌ام.) - Are you alone? (تنهایی؟) سرش را به نشانه تایید تکان می‌دهد. نگاهی به اطراف می‌اندازم. خبری نیست. می‌خواستم بعد از این که ، شر تک‌تیرانداز را کندم، پیکر آن دو شهید را عقب بیاورم؛ اما حالا ماجرا فرق می‌کند. نمی‌شود همین‌جا رهایش کنم؛ کشتن یک زن هم نامردی ست. باید تحویلش بدهیم به دولت سوریه تا برگردد کشور خودش. می‌گویم: - We are different from ISIS; I'm not hurting you. You must come with me. (ما با داعشی‌ها فرق داریم؛ من بهت آسیب نمی‌زنم. ولی باید با من بیای.) با اسلحه‌ام اشاره می‌کنم که بلند شود. هنوز اعتمادش جلب نشده؛ اما چاره‌ای ندارد. انگار خودش می‌داند باید چکار کند ، که رو به دیوار می‌ایستد و دستانش را روی آن می‌گذارد. شاید می‌ترسد عصبانی‌ام کند و بلایی سرش بیاورم. می‌گویم: - Take out everything you have in your pocket. (هرچی توی جیبات داری رو بریز بیرون!)

قسمت #صدوپنجاه_وسه متعجب نگاهم می‌کند؛ منتظر بوده بازرسی بدنی‌اش کنم. صدایم را کمی بالا می‌برم: - hurry up! (زود باش!) سرش را تکان می‌دهد ، و کمی آرام‌تر می‌شود. کمی فاصله می‌گیرم تا نتواند به سمتم حمله کند. دست می‌کشد روی پیراهن بلندش ، تا مطمئن شوم چیزی زیر آن پنهان نکرده. می‌دانم الان می‌تواند ، از قیافه‌ام این را بفهمد که اگر هر حرکت اضافه‌ای بکند، به رگبار می‌بندمش. بعد هم جیب‌های شلوار نظامی‌اش را نشانم می‌دهد که خالی‌اند. با دست به یکی از پنجره‌ها اشاره می‌کند: - My tools are there! (وسایلم اونجان.) نگاه کوتاهی به سمتی که اشاره کرده می‌اندازم. راست می‌گوید. پایه اسلحه، یک ظرف غذا و بطری آب و یک زیرانداز. به دستور من، بند یکی از پوتین‌هایش را درمی‌آورد ، و درحالی که یک دستم به اسلحه است، دستانش را می‌بندم. پشت سرش می‌ایستم و می‌گویم: - go on! (برو جلو!) از ساختمان بیرون می‌رویم. هنوز می‌لرزد. با حسرت به دو شهیدی نگاه می‌کنم ، که روی محوطه آسفالت افتاده‌اند. شرمنده‌شان می‌شوم. دوست ندارم پیکرشان این‌جا بماند. به خودم دلداری می‌دهم که وقتی زن را رساندم به بچه‌های خودی، برمی‌گردم و پیکر شهدا را می‌برم. مسیر آمده را مثل قبل برمی‌گردیم؛ در پناه خاکریز کنار جاده. من پشت سر زن حرکت می‌کنم. به حاج احمد بی‌سیم می‌زنم: -ما داریم میایم. هوامونو داشته باشین. پارچه‌های استتار اتاقک‌ها را می‌بینم , که در باد تکان می‌خورند. به نزدیک اتاقک‌ها که می‌رسیم، حاج احمد را صدا می‌زنم. سیدعلی بیرون می‌آید ، و با دیدن من و زن تک‌تیرانداز، چشمانش گرد می‌شوند: -این دیگه کیه آقا حیدر؟ - همون تک‌تیراندازه دیگه. سیدعلی ناباورانه به زن اشاره می‌کند: -این؟ مطمئنی؟

قسمت #صدوپنجاه_وچهار از خستگی و تشنگی نای حرف زدن ندارم. سر تکان می‌دهم و می‌پرسم: -حامد کجاست؟ سیدعلی لبش را می‌گزد ، و نگاهش را می‌دزدد. تازه متوجه می‌شوم چشمانش کمی قرمز شده‌اند. می‌پرسم: -چیزی شده؟ سرش را پایین می‌اندازد: -نه نه...بیاین تو. به زن می‌گویم وارد اتاق شود ، و خودم پشت سرش داخل می‌شوم. هرکس یک گوشه اتاق کز کرده است. احساس می‌کنم یک چیزی کم است، همه بهم ریخته‌اند. با دیدن من برمی‌گردند ، و با بهت به زن تک‌تیرانداز نگاه می‌کنند. قبل از این که چیزی بپرسند می‌گویم: -تک‌تیرانداز این خانم بود. سیاوش مثل تیری که از کمان پرتاب شود، می‌جهد به سمت زن و دستش را بالا می‌برد. زن با دیدن رفتار سیاوش ، قدمی به عقب می‌آید تا پشت سر من پناه بگیرد؛ اما سیاوش قبل از این که مجید جلویش را بگیرد، خودش متوقف می‌شود و دستش را پایین می‌آورد. چشمانش هنوز پر از خشم است: -حیف که دست بلند کردن رو زن افت داره برام. وگرنه حالیت می‌کردم... خیلی بی‌مروتین! خیلی... سیدعلی بازوی سیاوش را می‌گیرد و کناری می‌کشد. زن حالا پشت سر من ایستاده ، و با نگرانی به من نگاه می‌کند. معلوم نیست وقتی عضو داعش بوده چه چیزهایی دیده که از این جمع مردانه می‌ترسد. می‌گویم: - I told you, we are different from ISIS. We don't bother you. (بهت گفته بودم، ما با داعش فرق داریم. اذیتت نمی‌کنیم.) پیداست خیال زن هنوز کامل راحت نشده ، و بیشتر به من اعتماد دارد. می‌گوید: - I'm thirsty. (تشنمه.) قمقمه آبم را درمی‌آورم. خودم هم تشنه‌ام. قمقمه را دراز می‌کنم به سمت زن و با دستان بسته‌اش آن را در هوا می‌قاپد. متوجه نبود حامد در جمع می‌شوم و از حاج احمد می‌پرسم: -پس حامد کو؟ 🕊 ادامه دارد.... 🍃نویسنده فاطمه شکیبا 🌹کپی بدون نام نویسنده غیرمجاز است

❤️سلام دوست عزیز❤️ یک‌ زحمت براتون دارم شما هم یک لطفی بفرمایید در این جنگ رسانه ای که دستمون خالیه به کمکتون نیاز داریم. 🔻پاسخ به شبهات حجاب تولید شده🔺 🎞تبیین وضعیت زن در غرب 🔞فاجعه انقلاب جنسی و آثار اجتماعی آن ♻️روش شبکه سازی «جهادتبیین» 🔆🔅پاسخگویی به شبهات اغتشاشات 🌺🌺🌺 🔻🔻🔻 ✅محبت بفرمایید لینکش را در گروه هایی که عضو هستید نشر بدهید: 💎🔮اینجا کلیک کن: 🥇https://eitaa.com/joinchat/23527424Cc6ba52ee21 🔻🎥سریع کلیک کن! تا آخرین ویدیو را پاک نکردیم چون موضوعش خیلی خاصه🔻 💡😘پیام مستقیم به شیخ قمی: 💠@SheijQomi_TablighGharb