🌹 لحظاتی از حضور رهبرمعظم انقلاب در حرم جناب عبدالعظیم حسنی در سالهای دور

🛑 رهبر معظم انقلاب شامگاه دوشنبه (۱۴۰۱/۰۲/۲۶) با حضور در کنار پیکر مرحوم استاد فاطمی‌نیا ضمن قرائت فاتحه، بر آن عالمِ واعظ نماز میت اقامه کردند. 🔹در این مراسم جمعی از نزدیکان و بستگان مرحوم حجت‌الاسلام و المسلمین فاطمی‌نیا نیز حضور داشتند.

💠 آیت الله مصباح : انسان دوست دارد محبوبش همیشه باقی باشد «وَلا تَمُدَّنَ عَيْنَيْكَ اِلى ما مَتَّعْنا بِهِ اَزْواجاً مِنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَيْوةِ الدُّنْیا لِنَفْتِنَهُمْ فیهِ وَرِزْقُ رَبِّكَ خَيْرٌ وَاَبْقى.» (طه ۱۳۱) «ترجمه: و ديدگانت را مدوز به آنچه اصنافى از آنها را از آن برخوردار كرده‌ايم (از اموال و اولاد و رياست) كه شكوفه و زينت‌هاى زندگى دنياست تا آنها را در آن بيازماييم، و روزى پروردگارت (كتاب و دين) بهتر و پايدارتر است.» 🔹️قبل از آن که انسان معرفت و شناخت کامل به ذات مقدّس الهى پیدا کند، محبّت خدا براى او اصالت ندارد به این معنا که یا اصولا نسبت به خدا محبّتى ندارد، و یا اگر هم محبّتى داشته باشد ریشه آن، محبّتهاى دیگرى خواهد بود و خدا را به لحاظ آن که وسیله‌اى است براى تأمین سایر مطلوب‌هایش دوست مى‌دارد. حال اگر کسى به حدّى از معرفت و شناخت رسید که خدا را اصالتاً خواستنى و دوست داشتنى تشخیص داد در این صورت به هنگام مقایسه او با سایر محبوبها و مطلوبها، محبّت خدا را ترجیح مى‌دهد چون کاملتر و باقى‌تر است. 🔸️انسان وقتى به چیزى دل مى‌بندد، مایل است که محبوبش باقى باشد تا از دیدن او و از انس و ارتباط با او هر چه بیشتر لذّت ببرد و نسبت به آنچه که وجود لحظه‌اى دارد گاهى هست و گاهى نیست در صورتى که توجّه داشته باشد دلبستگى پیدا نمى‌کند. دلبستگى انسان باید به چیزى پایدار باشد و قرآن در جمله «واللّه خیر وابقى» مى‌خواهد بگوید پایدار مطلق، خداست و کلمه «ابقى» ما را متوجّه این حقیقت مى‌کند که بقا براى انسان مطلوبيّت فطرى دارد و شاید بتوان گفت: حضرت ابراهیم‌(علیه السلام) نیز که در احتجاج با ماه پرستان، خورشید پرستان و ستاره پرستان بر جمله «لااُحِبُّ الافُلینْ» تکیه مى‌کند اشاره به همین حقیقت دارد. اخلاق در قرآن جلد دوم صفحه ۱۳۹ ترجمه آیه، از آیت الله مشکینی #معارف_قرآن ۱۳

🗓۱۴ ماه شوال سال ۱۳۲۳ قمری 🏳رحلت فقیه، حکیم، عارف بالله 🏳آیت الله سید مرتضی کشمیری 💠رهبرانقلاب : ‼️مرحوم قاضی، ۱۲سال شاگرد مرحوم سید مرتضی کشمیری بودند؛ البته در این کتابی که آقازاده‌ی مرحوم آقای قاضی - مرحوم آسید محمدحسن - نوشتند، میگویند ایشان پیش مرحوم آسید مرتضای کشمیری تلمذ نمیکرده، از مصاحبت او استفاده میکرده؛ لکن در همان کتاب یا در نوشته‌های مرحوم آقای آسید محمدحسین طهرانی دیدم - یادم نیست الان کجا خواندم - مرحوم آقای قاضی میگوید من نماز خواندن را از آسید مرتضای کشمیری یاد گرفتم. شما ببینید معانی این کلمات چقدر عمیق است. ماها هم نماز میخوانیم و خیال هم میکنیم که نمازِ خوب میخوانیم. این مردِ عارفِ بزرگی که سالها پیشِ پدرش در تبریز تربیت شده بود و پیش رفته بود، وقتی می‌آید نجف و ده سال پیش مرحوم آسید مرتضای کشمیری میماند، میگوید من نماز خواندن را از او یاد گرفتم. آن وقت شاگردهای مرحوم آقای حاج میرزا علی آقای قاضی نقل میکنند که ایشان با همه‌ی گرفتاری - خیلی گرفتار بوده در زندگی، عائله‌ی سنگین و فقر و مشکلات - وقتی وارد نماز میشد، از همه‌ی دنیا غافل میشد؛ یعنی آنچنان غرق در ذکر و خشوع و توسّلْ در حال نماز بود که از همه‌ی عالم فارغ میشد. خب، این یک گذرگاه فوق‌العاده‌ای است؛ گذرگاه خاص‌الخاص است. برای ماها از این جهت حجّت است که ما بفهمیم این هم هست؛ این مقامات، این حرکت، این سلوک، این خلوص در راه خدا هست. ۹۱/۴/۲۶ ‼️جوان امروز حوزه بیش از گذشته به مسئله‌ی تهذیب نیازمند است. کسانی که رشته‌های رفتارشناسی عمومی را مطالعه میکنند و کار میکنند، این را تأیید میکنند. امروز در همه‌ی دنیا اینجور است که وضع نظام مادی و فشار مادی و مادیت، جوانها را بیحوصله میکند؛ جوانها را افسرده میکند. در یک چنین وضعی، دستگیر جوانها، توجه به معنویت و اخلاق است. علت اینکه میبینید عرفانهای کاذب رشد پیدا میکند و یک عده‌ای طرفشان میروند، همین است؛ نیاز هست. جوان ما در حوزه‌ی علمیه - جوان طلبه؛ چه دختر، چه پسر - نیازمند تهذیب است. ما قله‌های تهذیب داریم، شناخت زندگی اینها، حرفهای اینها، خودش یکی از شفابخش‌ترین چیزهائی است که میتواند انسان را آرام کند؛ به انسان آرامش بدهد، روشنائی بدهد، دلها را نورانی کند. در نجف بزرگانی بودند؛ سلسله‌ی شاگردان مرحوم آخوند ملاحسینقلی تا مرحوم آقای قاضی و دیگران و دیگران؛ اینها برجستگانند. به نحله‌های فکری و عرفانی اینها هم کاری نداریم. در اینجا مسئله، مسئله‌ی نظری نیست. بعضیها نحله‌های مختلفی هم داشتند. مرحوم سید مرتضی کشمیری (رضوان اللَّه تعالی علیه) یکی از اساتید مرحوم حاج میرزا علی آقای قاضی است؛ اما نحله‌ی فکری اینها بکلی از هم متفاوت است. ایشان از داشتن یک کتابی بشدت منع میکند، ایشان به آن کتاب عشق میورزد؛ منافاتی ندارد. عمده این است که این دل زنگار گرفته را یک زبان معنوی، یک سخن برخاسته‌ی از دل شفا ببخشد و این زنگار را برطرف کند! ۸۹/۷/۲۹ Jahade_tabeini

🗓۲۶اردیبهشت ۱۳۸۰ 🗓سقوط هواپیما و درگذشت محمد دادمان، وزیر راه دولت اصلاحات و نمایندگان گلستان 💠رهبرانقلاب : با تأسف فراوان خبر حادثه هوایی را که به فقدان جمعی از خدمتگزاران نظام جمهوری اسلامی انجامیده است، دریافت کردم. در این حادثه تلخ، وزیر راه و ترابری و تعدادی از همکارانشان و نمایندگان مردم شهیدپرور استان گلستان در مجلس شورای اسلامی و مجموعه پروازی و دیگر همراهان را از دست داده‌ایم. سفر آنانی که با این سانحه تأسف‌انگیز مواجه شد، برای انجام دادن خدمات دولتی و در راه خدمت به مردم بوده است، امید است پاداش خدمات خود را در نزد خداوند متعال بیابند. ۸۰/۲/۲۸ ذکر خیری از مرحوم دادمان بکنم. من وقتی در سفر گیلان، به بندر انزلی رفتم و آن پل قدیمی را دیدم، بعلت فرسودگی آن در دل شرمنده شدم. مردم و به تبع آنها آقای امام جمعه، همه از ما ساخت پل را میخواهند. من وقتی به رشت برگشتم مسأله‌ی پل را مطرح کردم و به مرحوم دادمان گفتم شما این پل را میسازید؟ ایشان فکری کرد و گفت بله، ما سه ساله آن را تحویل میدهیم. من گفتم آن را دوساله تحویل دهید. ایشان سری تکان داد و من فکر کردم که تلقّی به قبول کرده که دوساله تحویل دهد. گفتم من دلم میخواهد دو سال دیگر رئیس جمهور بیاید و در همین موقع این پل را افتتاح کند. وقتی دادمان از دنیا رفت، کسانی از دوستان ما که با خانواده‌ی ایشان مرتبطند، گفتند دادمان در خانه گفته بود که فلانی به من گفت دو ساله پل را بسازید؛ اما من آن را یکساله تمام میکنم! همت آن مرد، این‌گونه بود. ببینید انسان از فقدان چنین آدمهایی چقدر میسوزد. ۸۰/۶/۵ 📸رهبری در تشییع دادمان Jahade_tabeini

🗓به مناسبت ۲۵ اردیبهشت ماه 🏳روز بزرگداشت حکیم فردوسی 🏳و روز پاسداشت زبان فارسی 📲۱۱ پست در کانال جهادتبیینی ⚠️توجه؛ ‼️مطالعه مطالب از تصویر پیوست! #نشربامنبع @Jahade_tabeini

🔴فردوسی، مروّج فرهنگ ایرانی اسلامی 🔻 ۲۵ اردیبهشت در تقویم به نام «روز بزرگداشت فردوسی» نامگذاری شده است. 🔹 «ابوالقاسم فردوسی طوسی»، حکیم، فیلسوف، ادیب و شاعر بزرگ حماسه سرا و پارسی‌گوی ایرانی در قرن چهارم است؛ او در تمام دوران زندگی، همواره در راه کسب علم و ادب، و فرهنگ و معارف ناب اسلامی و همچنین تاریخ و آداب و سنت ایرانیان، همت گمارده، چنانچه تنها یکی از اثرات جاودانه او، «شاهنامه» است که نوشتن آن حدود سی و پنج سال به طول انجامیده و نزدیک به پنجاه هزار بیت دارد و در این ابیات، داستان‌های حماسی پندآموز و تاریخ پهلوانان بزرگ سرزمین ایران را با رویکرد معارف ناب اسلامی نگارش نموده است؛ 🔹 اکثر مورخین اذعان نموده‌اند که فردوسی پیرو مکتب اهل‌بیت عصمت و طهارت علیهم السلام بوده است؛ همچنین برخی از دانشمندان و علمای سرشناس شیعه مانند «عبدالجلیل قزوینی» و «قاضی نورالله شوشتری» به شیعه دوازده امامی بودن فردوسی، اذعان نموده‌اند؛ [مذهب فردوسی و ادیان در شاهنامه، ص۱۲] 🔹 البته با نگاه به اشعار ولایی فردوسی، آن‌هم در زمان حکومت شاه محمود غزنوی و اهل‌سنت متعصب آن زمان، به آسانی می‌توان دریافت که او شیعه و شیفته اهل‌بیت عصمت و طهارت علیهم السلام و بخصوص حضرت امیرالمومنین سلام الله علیه بوده، به‌گونه‌ای که همین اشعار وی، باعث رنجیده خاطر شدن شاه و پیمان‌شکنی او در رابطه با پاداش شاهنامه و همچنین خروج فردوسی از غزنین، پایتخت غزنویان شد و برخی از نویسندگان اهل سنت نیز به فردوسی لقب «رافضی» دادند! [همان] 🔹 ابیاتی همچون: «که من شهر علمم، علیم در است / درست این سخن قول پیغمبر است» و یا: «سر انجمن بد ز یاران علی/ که خواندش پیمبر علی ولی» و یا: «منم بندهٔ اهل بیت نبی/ ستایندهٔ خاک و پای وصی اگر چشم داری به دیگر سرای/ به نزد نبی و علی گیر جای گرت زین بد آید گناه منست/ چنین است و این دین و راه منست برین زادم و هم برین بگذرم/ چنان دان که خاک پی حیدرم دلت گر به راه خطا مایلست/ ترا دشمن اندر جهان خود دلست نباشد جز از بی‌پدر دشمنش/ که یزدان به آتش بسوزد تنش» 🔹 این اشعار حماسی در رابطه با امیرالمؤمنین علی سلام الله علیه در آن دوره که همه‌ی شیعیان تقیه می‌کردند، واقعاً شاهکار است؛ چنانچه آیت‌الله جوادی آملی (دامت‌برکاته) درباره این اشعار فرمودند: «مقام علمی فردوسی چنان بلند بوده که می‌توانسته چنین ابیاتی را بسراید و جرأت نکنند به او گزندی برسانند... نام مبارک حضرت امیر سلام الله علیه در آن دم و دستگاه جرمی نابخشودنی بوده! و فقط به دلیل عظمت فردوسی، این گفته‌هایش را تحمل کرده‌اند! (البته) فردوسی در توحید الهی (نیز) اشعاری عظیم و فیلسوفانه دارد که مرحوم صدرالمتالهین به عنوان سند، یکی از آن‌ها را ذکر می‌کند: "خداوند بالا و پستی تویی/ ندانم چه‌ای هرچه هستی تویی"؛ که تفسیر درست این شعر این است که همه حقیقت هستی خداست...»‌ (سخنان معظم‌له مورخ ٢٩ آذر ١٣٩٧) 🔹 برخی از اُدباء و مورخین نیز، از جمله «سید حسن امین» اذعان نموده‌اند که فردوسی، اسلوب و روش به شعر در آوردن شاهنامه را از قرآن کریم گرفته و در این کتاب، فرهنگ ایرانی را به فرهنگ اسلامی پیوند زده... و راه نیک‌بختی در دنیا و رستگاری در جهان واپسين را نشان داده است؛ [فرهنگ در آیینه زبان و ادبیات فارسی، ص۳۶] 🔹 انتقاد از پادشاهان و فراخواندن آنها به دادگستری، باور به ماندگاری نام نیک، انصاف در برابر دوست و دشمن، ستایش علم و عمل، مهر به همسر و فرزند، ستایش اندیشیدن و تأمل در کارها، نکوهش تنبلی و آز و دروغ و رَشک، و بالاخره باور به ناپایداری دنیا و تهیه توشه برای سرای آخرت از جمله نکاتی است که در سراسر شاهنامه به‌چشم می‌خورد؛ چنانچه گویی فردوسی، تمام شاهنامه را از سخنان حضرت امیرالمومنین علی سلام الله علیه الهام گرفته‌ و بر اساس معارف مکتب اهل بیت سلام الله علیهم اجمعین به رشته‌ی تحریر درآورده است؛ (سید جعفر شهیدی، بهره ادبیات از سخنان علی علیه السلام، ص٣٠) ✅ رهبر فرزانه انقلاب (مدظله‌العالی) نیز در سخنان خود، بارها فردوسی و حکمت الهی اسلامی او را ستوده‌اند و در وصف فردوسی بزرگ فرموده اند: «حقیقت این است که فردوسی یک حکیم است... و حکمت او، حکمت الهیِ اسلامی است... شما خیال نکنید که در حکمت فردوسی، یک ذره حکمت زرتشتی وجود دارد... (او) دلباخته و مجذوب مفاهیم حکمت اسلامی بوده...؛ بله؛ من موافقم که از «فردوسی» تجلیل شود...فردوسی باید هم بزرگ شود، فردوسی در قلّه است.... او انسانی بوده برخوردار از معارف ناب دینی» (گزیده‌ای از سخنان معظم‌له مورخ ‌۱۳۷۰/۱۲/۰۵و ۱۳۹۰/۰۵/۲۴)

🔴نگذاشتم قبر فردوسی را در توس خراب کنند! ♦️رهبر معظم انقلاب: اول انقلاب عده‌یی از مردمِ بااخلاصِ بی‌اطلاع رفته بودند قبر فردوسی را در توس خراب کنند! وقتی من مطلع شدم، چیزی نوشتم و فوراً به مشهد فرستادم؛ که آن را بردند و بالای قبر فردوسی نصب کردند؛ نمی‌دانم الان هم هست یا نه. بچه‌های حادی که به آن‌جا می‌رفتند، چشمشان که به شهادت بنده می‌افتد، لطف می‌کردند و می‌پذیرفتند و دیگر کاری به کار فردوسی نداشتند ♦️حقیقت قضیه این است که فردوسی یک حکیم است؛ تعارف که نکردیم به فردوسی، حکیم گفتیم. الآن چند صد سال است که دارند به فردوسی، حکیم میگویند. حکمت فردوسی چیست؟ حکمت الهیِ اسلامی. شما خیال نکنید که در حکمت فردوسی، یکذره حکمت زردشتی وجود دارد. فردوسی آن وقتیکه از اسفندیار تعریف میکند، روی دینداری او تکیه میکند. میدانید که اسفندیار یک فرد متعصبِ مذهبیِ مبلّغ دین بوده که سعی کرده پاکدینی را در همه جای ایران گسترش بدهد. تیپ اسفندیار، تیپ حزب اللهی های امروز خودمان است؛ آدم خیلی شجاع و نترس و دینی بوده است؛ حاضر بوده است برای حفظ اصولی که به آن معتقد بوده و رعایت میکرده، خطر بکند و از هفتخان بگذرد و حتّی با رستم دست و پنجه نرم کند. وقتی شما شاهنامه را مطالعه میکنید، میبینید که فردوسی روی این جنبهی دینداری و طهارت اخلاقی اسفندیار تکیه میکند. ♦️بااینکه فردوسی اصلًا بنا ندارد از هیچیک از آن پادشاهان بدگویی کند، اما شما ببینید گشتاسب در شاهنامه چه چهرهای دارد، اسفندیار چه چهرهای دارد؛ اینها پدر و پسر هستند. فردوسی بر اساس معیارهای اسلامی، به فضیلتها توجه دارد؛ در حالی که برطبق معیارهای سلطنتی و پادشاهی، در نزاع بین گشتاسب و اسفندیار، حق با شاه است. «به نیروی یزدان و فرمان شاه» یعنی چه؟ یعنی هرچه شاه گفت، همان درست است؛ یعنی حق با گشتاسب است؛ اما اگر شما به شاهنامه نگاه کنید، میبینید که در نزاع بین اسفندیار و گشتاسب، حق با اسفندیار است؛ یعنی اسفندیار یک حکیم الهی است. ♦️فردوسی از اول با نام خدا شروع میکند «به نام خداوند جان و خرد/ کزین برتر اندیشه بر نگذرد» تا آخر هم همینطور است؛ فردوسی را با این چشم نگاه کنید. فردوسی، خدای سخن است؛ او زبان مستحکم و استواری دارد و واقعاً پدر زبان فارسی امروز است؛ او دلباخته و مجذوب مفاهیم حکمت اسلامی بود؛ شاهنامه را با این دید نگاه کنید. ۷۰/۱۲/۵