با پدرخانمم رفتیم نمایشگاه. خسته میشد و نشد غرفه های زیادی رو سر بزنیم. بجز امیرکبیر، بقیه انتشاراتی‌هایی که رفتم سر زدم و گپ زدم، روشنفکری بود. فروشنده یکی‌شون خانمی بود که تو حوادث سال گذشته (مشابه اون خانم دکتره) چشم‌اش ساچمه خورده بود و نابینا شده بود. ملبس بودم و طبیعتا گلایه کرد و گفتگویی رد و بدل شد. یکی دیگه اومد جلو و گفت چرا فلان کتاب سینمایی رو برداشتی؟ آخرین فیلمی که دیدی چی بوده؟ (با چاشنی تمسخر) از شانسش یه فیلم از برگمان دیده بودم و نام بردم و خب خیلی تعجب کرد. و... ما طلبه‌ها کم هستیم. مردم خیلی ماها رو نمیبینن. قضاوت‌شون تا مدت‌ها اینه که همه شماها مثل فلانی و فلانی هستید که تو رسانه‌ها ازشون خبر منفی یا جملات تهدیدآمیز و... نقل میشه. تعجبی نداره اگر به ماها گارد داشته باشن. @Meysam97

#فیلم ‏"12 مرد خشمگین" یکی از بهترین فیلم های تاریخ سینماست که در ستایش تفکر نقادانه است. تفکر نقدی خیلی در زمان ما جریان غالب هست. و یه جورایی حتی به "توتم" تبدیل شده! اما اخیرا با درک ضعف‌های تفکر نقدی، رویکردهای بدیلی ایجاد شده اند و رو به رشد هستند مثل تفکر همدلانه "Sympathetic Thinking" یا "Compassionate Thinking" ‏تفکر همدلانه تأکیدش بر همبستگی، همدلی، احترام و توجه به نیازهای دیگرانه و به دنبال یافتن راه‌حلی است که برای همه مناسب باشد. بخلاف تفکر نقادانه که دنبال نگرشی منطقی، منصفانه و کنترل شده در مورد مسئله است (کمااینکه تو همین فیلم هم بود) @Meysam97

اینجا تایلنده. ما تو بانکوک، رایزن فرهنگی داریم. یعنی سازمانی‌ هست بنام سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، ذیل ارشاد که جدای از سیستم وزارت خارجه افرادی رو اعزام میکنه به این کشورها تا اونجا کار فرهنگی بکنن. چو افتد و دانی سر و دست فراوانی هم شکسته میشه برای اینکه طرف بره و رایزن بشه در یک کشور. و باز هم سر و دست فراوانی برای اینکه از کشورهای کمتر برخوردار جابجا بشن به جاهای بهتر و راحت‌تر. من یه زمانی وقت گذاشتم و اقدامات این عزیزان رو مطالعه مورد به مورد کردم. حیرت میکنی که ما بین 3000 تا 5000 دلار حقوق میدیم به بزرگوارانی تا برن و دعای کمیل و تواشیح! برای خانواده‌های سیاسیون مستقر در آن کشور برگزار کنند. بعد تو به خودت میگی این حالا یکی از اقدامات هست و احتمالا کارهای زیاد دیگه ای انجام میشه. و میری می‌بینی یه جایی مثل همین بانکوک که چراغش روشنه و یه پارچه‌ای زده اند، (و در کانال هم تاکید دارند که حتما با نام فوروارد بشه که شرح زحمات دیده بشه) جزو رایزنی‌های پیش‌رو محسوب میشه🤦 بعد باز میری میخونی و میبینی مثلا دفتر فرهنگی اتریش در ایران، 70ساله کار میکنه و برگ‌ها و پرچ‌هات از اقدامات‌شون میریزه. @Meysam97

حالا من به دغدغه این بنده خدا و لشگری که لایک کرده‌اند، کاری ندارم. ولی اون چیزی که برام مهمه اینه که تو دنیا خصوصا در صنایع فناوری و پیش‌رو، سن کارکنان و مدیران رو به شدت پایین دارن میارن. با حذف آموزش‌های غیرضرور هدایت تحصیلی‌های عمیق و زودهنگام حذف دست‌اندازهای اداری و کاری در لایه حاکمیت و... همه اینها برای اینه که نیروی انسانی در زمان جوانی و ایده پردازی، ذهن و بدن و عمرش مصروف کارآفرینی و ایده پردازی بشه. تو یه پژوهشی که CNBC تو سال 2020 انجام داده متوسط سن شاغلان در سیلیکون‌ولی، بین 29 تا 39 سال برآورد شده که پیش‌بینی میشه این عدد بازهم کاهش پیدا کنه. ما اینجا مدیر 40ساله میذاریم، نباید فکر کنیم جوانگرایی کرده ایم. در واقع لشگر پیرمردهایی رو داریم که حاضر نیستن بازنشسته بشن. @Meysam97

فیلم این گفتگو رو، بیست‌و‌سی منتشر کرده. چقدر عجیبه. چقدر عجیبه. طرف پیرمرد حوزه چاپ و کتابه... داره یه گزارش میده از وضع داغونی که در کاغذ جاریه. اما رئیس جمهور بجای گزارشگیری میدانی، چانه میزنه "حالا اگر شد، چی؟" بعد هم سر و ته ماجرا با شوخی پیرمردی جمع میشه و سر رو تکون میده، راه رو کج میکنه و مطایبه می‌کند که "نفوس بد نزن!" 😐 بعدم میره و ادامه نمایشگاه‌گردی. سر راهش، یک مدیر جوان که تخصصش کار کتاب نیست، یه گزارش اشتباه بهش میده. که خدا شاهده اگر مثلا آقای خامنه ای یا سیدعباس صالحی و... دیگر حرفه‌ای های حوزه نشر و کتاب بودند جرأت نداشت همچین واضح خلاف واقع بگه؛ رئیس جمهور که دنبال شاهدی بر پیش‌فرض اشتباه خودش میگرده، به بقیه میگه دیدید درست گفتم؟ کل این داستان رو خبرنگار بیست‌وسی داره گزارش میکنه که اگرچه خبرنگاره و وظیفه ذاتی اش درآوردن ته‌ و توی ماجراست، اما به همین که نزدیک رئیس جمهور میکروفون بگیره راضیه. و ما با توییت علی رمضانی که در صحنه حاصر بوده و جزو مسئولان نمایشگاه هست متوجه می‌شویم کل سناریوی "ما می‌توانیم"، ساخته ذهن خانم ذبیح‌پور است و ایشان دروغ‌پردازی را عامدانه مخفی کرده است. چقدر عجیبه این فیلم.... خصوصا وقتی با نمایشگاه‌گردی رهبری مقایسه کنیم.... https://telegra.ph/رشته-توییتی-از-amir-mahna-05-19-4

در مقایسه با مطلب قبل، این کلیپ کوتاه رو ببینید پر از نکته است: آقا با اینکه میدونه یک تعریف کوتاهش از یک کتاب یا فرد، چقدر آثار داره برای طرف (حتی مادی)، اینجور پررنگ از مرتضی سرهنگی تعریف میکنه. چون این آدم رو سال‌هاست میشناسه و ریز و بم رویکرد طرف رو اشراف داره. بخلاف خیل عظیم مدیران فرهنگی ما که یقین دارم اسم سرهنگی رو حتی نشنیدن و نام کتاب‌هاش رو نمیتونن بدون گوگل بگن. بعد درباره کتاب تازه منتشر شده میگه اون رفیق کُردش چندسال پیش فوت کرد. قسم میخورم یک دونه از مدیران ماسک زده حاضر در صحنه نمیدونن اسم اون رفیق کرد چیه و اصلا What's going on?! و وقتی آقا به سرهنگی میگن رفیق ات چطوره؟ هردونفر میدونن درباره کی داره سوأل میشه. در صورتی که مثلا اگر وزیر ارشاد از سرهنگی بپرسه رفیق‌ات چطوره، یقینا ایشون میگه کدوم رفیق ام منظور شماست؟ میگیری چی میگم؟ اینها چیزهایی هستند که با کپی کردن، مطالعه کردن، استفاده از مشاور و امثالهم به دست نمیان. تا وقتی تو یه اتمسفر به صورت ارگانیک تنفس نکنی به دست نمیان... @Meysam97

توییت علی رمضانی درباره گزارش چاپ با کاغذ ایرانی در نمایشگاه @Meysam97