‌ اصلا آدمی که بزرگی خدا رو حسی می‌کنه خودش رو با کسی مقایسه نمیکنه مگه بزرگی خدا به آدم اجازه مقایسه میده؟🧐 ‌

‌ درک بزرگی خدا خوبیش اینه که ریشه خودبرتربینی رو می‌زنه. برای خودبرتربینی، اول باید خودت با بقیه مقایسه بکنی تا خودت رو بزرگ ببینی؛ ولی وقتی مقایسه نکردی، اصلا خودبرتربینی معنا پیدا نمیکنه درک بزرگی و عظمت خدا به طور کلی، تو رو از وادی مقایسه بیرون می‌کشه🌱 ‌

‌ خدا رو بزرگ ببین بزرگی‌ش رو در حد نهایت بفهم اون وقت میبینی با فکر کردن به خدای بی‌نهایت دیگه نمیشه به هیچ عددی فکر کرد ‌

‌ عددا تا وقتی می‌تونن با هم مقایسه بشن و مسابقه بدن که پای بی‌نهایت وسط نباشه وقتی بینهایت اومد، همه عددا می‌شن صفر ‌

‌ یکی، یه میلیون داره و یکی صد میلیون صد میلیونی داره فخر میفروشه به یه میلیونیه یه دفه یه آدمی میاد وسط که ثروتش از تریلیارد تریلیارد گذشته‌ این جا دیگه بساط مقایسه جمع میشه هر دوتای اینا خودشون رو در برابر این آدم، فقیر می‌بینن اصلا دیگه صد میلیونه نمیتونه احساس کنه بیشتر از یه میلیونیه پول داره😊 ‌

‌ اینکه میبینیم اولیای الهی با همه عظمتی که دارن وقتی به بنده های خدا میرسن متواضعانه برخورد میکنن فکر نکنیم اینا دارن نمایش تواضع بازی میکنن اصلا نمیشه وقتی خدای بزرگ حاضر و ناظره، من داشته‌هام رو به رخ بکشم و خودمو به خاطر اون داشته ها‌ برتر کنم ‌

‌ بهترین راهکار برای از بین بردن خودبرتربینی همینه که گفتیم👌 وقتی زمینه مقایسه برامون پیش اومد سریع خودمون رو با خدا مقایسه کنیم خیلی زود زود خودبرتربینی تبدیل میشه به احساس فقر اصلا دیگه خجالت می‌کشیم خودمون رو مقایسه کنیم با کسی دیگه همه فقیریم بدون استثناء... ‌

‌ وقتی خدا رو بزرگ ببینیم ناخودآگاه، خودمون رو هیچ می‌بینیم هیچِ هیچ🌱 ‌

‌ اصلا دیدن خدای بزرگ مساوی میشه با ندیدن خویش مگه من چی دارم؟ چه خوبی‌های دارم که برای خودم باشه؟ آدم که میخواد مقایسه کنه، باید دارایی خودش رو با دارایی بقیه مقایسه کنه؛ نمیشه یه کارمند بانک با پولای تو بانک، خودش رو بالاتر از یه کارخونه دار ببینه👌 ‌

‌ بزرگ دیدن خدا اگه مساوی با هیچ دونستن خود آدم نباشه، نشونه‌ی اینه که آدم خدا رو بزرگ ندیده🤷‍♀ اگه کسی خیال کرد که خدا رو بزرگ دیده ولی چیزی از خوبیا رو به خودش نسبت داد بازم معلومه خدا رو بزرگ ندیده کاش باور میکردیم که هیچیم هیچ هیچ هیچ چه قدر ما محتاج این یقین به هیچ بودنیم ‌‌

‌ چه قدر بده که ما باید حتما خودمون رو آلوده به گناه ببینیم تا احساس کنیم که هیچیم، در حالی که راه از یه طرف دیگه‌ست نشونه‌ی آدِم شدن هیچ دیدن خوده🌱 ‌

‌ دلیل اصلی سنگینی زندگی برای خیلی از ماها، اینه که خودمون رو قبول داریم، برا خودمون شخصیت قائلیم، جلوی پای خودمون بلند میشیم🤕 ‌‌