#رمان_بدون_تو_هرگز 🌷🍃🍂 #پارت_هفتاد_و_سوم    بخشنده باش زمان به سرعت برق و باد سپرے شد ...  لحظات برگشت به زحمت خودم رو ڪنترل ڪردم ...  نمی خواستم جلوے مادرم گریه ڪنم ...  نمی خواستم مایه درد و رنجش بشم ... هواپیما ڪه بلند شد ... مثل عزیز از دست داده ها گریه می ڪردم ... حدود یڪ سال و نیم دیگه هم طی شد ...  ولی دڪتر دایسون دیگه مثل گذشته نبود ... حالتش با من عادی شده بود ... حتی چند مرتبه توے عمل دستیارش شدم ... هر چند همه چیز طبیعی به نظر می رسید ... اما ڪم ڪم رفتارش داشت تغییر می ڪرد ...  نه فقط با من ... با همه عوض می شد ... مثل همیشه دقیق ...  اما احتیاط، چاشنی تمام برخوردهاش شده بود ...  ادب ... احترام ... ظرافت ڪلام و برخورد ... هر روز با روز قبل فرق داشت ... یه مدت ڪه گذشت ...  حتی نگاهش رو هم ڪنترل می ڪرد... دیگه به شخصی زل نمی زد ... در حالی ڪه هنوز جسور و محڪم بود ...  اما دیگه بی پروا برخورد نمی کرد ... رفتارش طوری تغییر ڪرده بود ڪه همه تحسینش می ڪردن ... بحدے مورد تحسین و احترام قرار گرفته بود ... ڪه سوژه صحبت ها، شخصیت جدید دڪتر دایسون و تقدیر اون شده بود ...  در حالی ڪه هیچ ڪدوم، علتش رو نمی دونستیم ... شیفتم تموم شد ... لباسم رو عوض ڪردم و از در اتاق پزشڪان خارج شدم ڪه تلفنم زنگ زد ... - سلام خانم حسینی ... امڪان داره، چند دقیقه تشریف بیارید ڪافه تریا؟ ...  می خواستم در مورد موضوع مهمی باهاتون صحبت ڪنم ... وقتی رسیدم ... از جاش بلند شد و صندلی رو برام عقب ڪشید ...  نشست ... سڪوت عمیقی فضا رو پر ڪرد ... - خانم حسینی ... می خواستم این بار، رسما از شما خواستگاری ڪنم ...  اگر حرفی داشته باشید گوش می ڪنم... و اگر سوالی داشته باشید با صداقت تمام جواب میدم ... این بار مڪث ڪوتاه ترے کرد ... - البته امیدوارم ... اگر سوالی در مورد گذشته من داشتید ...  مثل خدایی ڪه می پرستید بخشنده باشید ... #ادامه_دارد... ┄┄┅┅┅❅❁❅┅┅┅┄┄ @Mohsendelha1370 ┄┄┅┅┅❅❁❅┅┅┅┄┄