- - - #خلاصه_جلسه 💠 چرا در مسیر دینداری، باید بر رنج تاکید کرد؟ 💠 برخی از یك زمانی به بعد، از رنج كشیدن برای خدا خسته می‌شوند باید بدانیم رنج تا آخر ادامه دارد! 💠 اگر كسی تكلیفش را با رنج مشخص نكند، به‌جای پریدن از روی موانع، عافیت‌طلبانه از كنار آنها رد می‌شود و رشد نمی‌کند. 💠 رنج، رقت طبع می‌آورد و اگر انسان به رنج مرگ توجه کند، روحش رقیق و لطیف می‌شود.

🛑 بعضی دوستان اشاره کردند قبل از شروع ارائهِ #خلاصه_جلسه ، ساعت شروع رو اعلام کنیم تا شما همون لحظه همراه ما باشید و با هم جلو بریم. پیشنهاد خوبیه، چرا که نه ..

‌ گفتیم که محور اصلی حرکت در وجود انسان، «مبارزه با نفس» است. انسان از ابتدا لازم است قربانی کردن را یاد بگیرد. دنیای ما هم دنیایی است که سرشار از درد و رنج است و به اصطلاح حال انسان را زیاد می‌گیرد. این سختی‌ها و رنج‌ها برای تولید ارزش افزوده و ایجاد تغییر است. چون اصولاً برای ایجاد ارزش افزوده و تغییر باید از چیزی که دوست داریم، بگذریم و الّا اگر چیزی را دوست داشته باشیم و به سمت آن برویم، تغییر و ارزش افزوده‌ای تولید نکرده‌ایم.

‌‌ چرا در این مسیر باید بر رنج تاکید کرد؟ چون انسان از بس خوشی و راحتی و آسایش و شادمانی را دوست دارد، فکر می‌کند که آن را در همین دنیا به دست خواهد آورد. برای اینکه انسان به چنین اشتباهی نیافتد، باید رنج را به اندیشۀ خودش وارد کند. ما نه تنها باید از فواید توجه به رنج و تسلیم شدن به رنج و پذیرش رنج با هم صحبت کنیم، بلکه باید ضررهای عدم توجه به رنج را هم در نظر بگیریم.

- باید رنج را به اندیشه خودش وارد کند! «زندگی با اندیشۀ توجه به رنج» ‼️

‌ اگر می‌خواهیم قیمت پیدا کنیم و حرکت ما ارزش پیدا کند، باید از یک طرف علاقه‌ای در جهت خلاف خدا ما را بکشاند و از طرف دیگر علاقۀ دیگری ما را به سوی خدا بکشاند. ما هر موقع خلاف امیال سطحی خود عمل می‌کنیم، یک قدم به سوی خدا برداشته‌ایم؛ قدمی که به ما قیمت می‌دهد. چون این صحنه (اقدام برخلاف امیال سطحی) همواره اتفاق می‌افتد، پس ما با رنج به سمت خدا حرکت می‌کنیم.

- پس ما با رنج به سمت خدا حرکت می‌کنیم. «قاعده رنج و رشد» ‼️

‌ چرا مسئله رنج را باید حل كرد؟ ۱- کسی که تکلیف خود را با رنج مشخص نکرده باشد و اصلِ رنج کشیدن را برای خودش حل نکرده باشد، در مراحل نهایی رنج، می‌بُرد و دوام نمی‌آورد.

‌ نقطه جدایی خوارج و شمشیر کشیدن آنها در مقابل حضرت علی(ع) دقیقا همین نقطه بود. كسی كه یك عمر خودداری كرده است، اگر مسئله رنج را حل نكرده باشد، بیشتر در خطر است و مدعی یا طلبکار می‌شود و اگر خدا یك رنج دیگر اضافه كند، دیگر نمی‌تواند تحمل کند و خواهد بُرید. این یک قاعده است؛ هر كسی برای دین و عبادت، زحمت بیشتری بكشد، بیشتر در معرض سقوط خواهد بود!

‌ بعضی‌ها از یك زمانی به بعد از رنج كشیدن برای خدا خسته می‌شوند؛ باید بدانیم که رنج تا آخر ادامه دارد! ، از یك جایی به بعد ممکن است دوام نیاوری، مگر اینکه بدانی که این رنج ادامه پیدا خواهد كرد و اصل استمرار رنج در دنیا را پذیرفته باشی!

‌ چرا مسئله رنج را باید حل كرد؟ ۲- اگر كسی تكلیفش را با رنج مشخص نكند، به جای پریدن از روی موانع، عافیت‌طلبانه از كنار آنها رد می‌شود! یعنی اگر رنج پیش بیاید، به جای اینكه به خاطر خدا آن را بپذیرند، از كنار آن فرار می‌كنند. یعنی جاهایی كه راه‌دستشان بوده و برایشان آسان بوده است، مسلمانی كرده‌اند اما جاهایی كه خدا خواسته است که مبارزه با نفس كنند تا رنج بکشند، از كنار آن موانع عبور كرده‌اند. وقتی ما به جای پریدن از روی مانع، از کنار آن عبور می‌کنیم و خود را از رنج مبارزه با نفس رها می‌کنیم، فرصت رشد خود را از بین برده‌ایم!

‌‌ اگر انسان مسئله رنج را برای خودش حل نكند، دینداری می‌كند ولی دینداری‌اش خاصیت رشد دهندگی چندانی ندارد!