‌ اما سوال این است که هدف عالی و اصلی ما از این مبارزه چیست؟ البته که این هدف عالی، از قبل برای ما انتخاب شده است و فقط باید آن را بشناسیم، پس از سازنده انسان باید پرسید که برای چه هدفی ما را خلق کرده است؟

‌ خدایا! تو مرا برای چه ساخته‌ای؟ خداوند پاسخ می‌دهد: تو به دنیا آمده‌ای برای لذت، ولی تو لذتِ واقعی می‌خواهی و لذت های زودگذر، او را اذیت می‌کنند. من تو را برای یک لذت فوق‌العاده بهتر ساخته‌ام و آن لذت، لذتِ ملاقات با خداست. انسان برای ملاقات با خدا آفریده شده است :))

‌ همه انسان‌ها جبراً در مسیر ملاقات با خدا قرار دارند ولی انسان می‌تواند رنج‌ها و سختی‌های خود را طوری مدیریت کند که این ملاقات از کیفیت بالایی برخوردار شود و به نفع انسان تمام شود! پس این چگونگی ملاقات، بستگی به چگونگی مدیریت رنج‌ها دارد.

‌ ملاقات خدا، فوق‌العاده لذت‌بخش است و فقط آدم‌های سیه‌دل نمیتوانند در موردش فکر کنند. اگر کسی کمی صفای باطن داشته باشد، میتواند شیرینی ملاقات با خدا را احساس کند. اما شیرینی ملاقات با خدا با همۀ شیرینی‌های دیگر فرق دارد. خدا، خالق است! هیجان ملاقات خدا، هیجانی بی‌پایان است :)!

‌ ما برای رسیدن به ملاقات خدا، تنها یک مسیر داریم که مبارزه با نفس است. بعد از توجه به این هدف، لازم است که از برخی خوشی‌ها و دوست داشتنی‌ها بگذریم. یعنی برای رسیدن به خوشی و لذت صحبت با خدا در روز قیامت باید از برخی خوشی‌های خود صرف‌نظر کنیم.

‌ برای رسیدن به ملاقات خدا، باید ظرفیت خود را افزایش دهیم و راه این افزایش ظرفیت، «مبارزه با نفس» طبق برنامه و دستور خداست!

‌ در کنار خدا نباید اثری از نفسانیت، یعنی «من» باقی مانده باشد و کسی می‌تواند به ملاقات خدا برود که اثری از خودش و خواسته‌های خودش در مقابل خدا و خواسته‌های خدا نباشد. با «من» داشتن کسی نمی‌تواند لذت ملاقات با خدا را بچشد.

‌ راه از بین رفتن «من»، دستور گرفتن از خدا است! اگر انسان خودش برای «مبارزه با نفس» برنامه بدهد، نفسش بزرگ می‌شود و در این منِ خود باقی خواهد ماند.

‌ ما باید با هوای نفس مبارزه کنیم تا اثری از انانیت و «من» باقی نماند و این معنای عشق است، که بسیار هم لذت دارد :)

- عاشقی که برای رسیدن به معشوقش از خود می‌گذرد، خودش را فدا میکند تا به آن معشوق برسد، قشنگ نیست :)))❤️؟

‌ این خدا است که با تقدیر و تکلیف، «من» را می‌گیرد. «برنامه» دادن با خدا است و دستور، ذات مبارزه با هوای نفس است! عبد، منتظر دستور است.

‌ دین ترتیب «مبارزه با هوای نفس» همان «رعایت دستورات الهی» خواهد بود و نام قرآنی «رعایت دستورات الهی»، «تقوا» است. اینکه در قرآن بر رعایت تقوا توصیه شده، یعنی مواظب دستورات خدا باش. پایۀ تقوا، مبارزه با هوای نفس است، آن هم با رعایت دستورات خدا و نه با میل خودت.