- - - #خلاصه_جلسه 💠 رابطه مبارزه با نفس با دیگر مفاهیم دینی: ایمان، تقوا، عبودیت و ولایت 💠 ایمان؛ «انگیزۀ» مبارزه با نفس است. 💠 تقوا؛ «برنامۀ» مبارزه با نفس است. 💠 «مبارزه با نفس» با برنامه‌ای که نقشی در آن نداریم، تنها راه عبد شدن می‌باشد. 💠 «ولایت» نهایی‌ترین امتحان مبارزه با نفس است. 💠 چرا خطای اهل ولایت بخشیده می‌شود؟

‌ در جلسات قبل گفتیم که ما مجبوریم با برخی از تمایلات خودمان مخالفت کنیم. و این اجبار به دلیل ساختار وجود انسان و ساختار حیات است.

‌ انگیزه لازم برای این مبارزه با نفس، ایمان است. ایمان، برای شما هدف تعیین می‌کند تا بتوانی با انگیزه و شوق از این میدان پرخطر عبور کنی. ایمان می‌گوید بعد از این دنیا، عالم دیگری هست که در آن جاودانه هستی. ایمان بیان می‌کند که خرابی این دنیا حکمتی داشته که به نفع تو بوده است و کسی که تو را در این شرایط قرار داده، برنامه هم داده است؛ بیا و به او اطمینان کن.

‌ بعد از پذیرش ایمان، برنامه عبور از این ‌میدان مین، تقوا است. برنامه مبارزه با نفس، «تقوا» است. جواب به این سؤال که الان چگونه باید حرکت کنیم و کدام یک از دوست‌داشتنی‌ها را باید کنار بگذاریم، آغاز دیانت است.

- سوالِ مهم خیلی از رفقا🔻‼️

‌ بعد از اینکه پذیرفتیم که باید از برخی علاقه‌های خود بگذریم، این سؤال پیش می‌آید که از کدام یک از علاقه‌های خود بگذریم؟ آیا هر علاقه‌ای مضر و کنار گذاشتنش باعث رشد است؟

‌ پاسخ: در اصل ما برای رسیدن به خدا قرار شد از برخی علاقه‌های خود بگذریم و خداوند به ما می‌فرماید: تو آنقدر باید از علاقه‌های خودت بگذری تا اثری از «من» تو باقی نماند. لذا اگر از برخی علاقه‌ها بگذری ولی «من» را حفظ کنی، نقض غرض شده است و این نوع مبارزه با نفس، حداکثر به درد دنیای تو می‌خورد.

‌ پس اگر خودت برنامه را تنظیم کنی، هنوز «من» باقی است و اتفاقاً این «من» به خاطر اینکه خودش برای مبارزه برنامه‌ریزی کرده است، بزرگ‌تر هم شده است. پس باید خود خدا برنامه را بدهد و خداوند هم با بیان دستوراتی در حلال و حرام و تعیین امور واجب و عبادات و ... شروع می‌کند.

‌ تو به برنامه‌ای نیاز داری که در از بین بردن انانیت به تو کمک کند تا عبد ذلیل خدا بشوی و از او لذت ببری. این «من» اگر بخواهد از بین برود، لازمه‌اش عمل به برنامه‌ای است که خودت در آن نقش نداشته باشی. این برنامه، همان تقواست.

‌ برنامۀ مبارزه با نفس، ما را «عبد» بودن می‌رساند. عبد، کسی است که حاضر است طبق دستور و برنامۀ مولای خود عمل کند.

‌ ما باید یکسری از لذت‌ها را با این هدف کنار بگذاریم که به لذت خدا برسیم و به خدا اتصال پیدا کنیم و مزه ملاقات خدا را بچشیم. ما به حکم عقل باید مشغول لذت برتر باشیم.

‌ بعد از اینکه اصل زجر کشیدن را که قبول کرده و پذیرفتیم، باید سراغ «برنامه» و رضایت از سختی‌های در طول راه برویم. وقتی خداوند برنامه را میدهد، می‌فرماید: «ستور مرا مراقبت کن» اینجا دیگر نام مبارزه با نفس را به کار نمی‌برد بلکه از «تقوا» سخن به میان می‌آورد. تقوا، یک مبارزه با نفس خام نیست.