گفتیم لازمه مبارزه با نفس این است که خدا برنامه مبارزه با نفس را طراحی کند. خدا هم برنامهها را به صورت تقدیری و تکلیفی برای رشد ما تنظیم کرده است. برای اینکه با «من» یا «انانیّت» خود مبارزه کرده باشی، بایستی حتماً خداوند دستور یا برنامه داده باشد لذا این مبارزه با نفس، در واقع یعنی مقابله با منی که در مقابل معبود قرار داده است.
برای اینکه رشد کنیم، باید بر خلاف دوستداشتنیهای خود عمل کنیم. معنای رشد هم آمادگی بیشتر و بهتر برای ملاقات خدا است. برای ملاقات خدا، نه تنها دوستداشتنیها را باید کنار بگذاریم، بلکه «نفس» و «من» را هم باید کنار گذاشت. برنامه این راه هم، تقوا و انگیزه آن ایمان به لقاءالله است.
برای اینکه معلوم شود تا الان چقدر واقعاً از «نفس» گذشتهای یا نه، خداوند دستورات خودش را از طریق خلیفهالله ابلاغ میکند. اما کسی که هنوز «من» و نفس دارد، از ولی خدا تنفر پیدا میکند. چرا که با خود میگوید چرا خدا فردی را از من برتر قرار داده است؟
بحث ولایت فوقالعاده عرفانی است. آخرین نقطۀ عرفان، ولایت است و پذیرش ولایت، شرط قبولی اعمال است. کسانی که ولایت ولیّ خدا را نمیپذیرند، اصلاً ایمان ندارند.
گذشتن از دوستداشتنیها، مرحله اول آمادگی برای ملاقات خدا است ولی مهمترین مرحله، بی«من» شدن در مقابل خداست و منظور از بیمن شدن این نیست که حتی اطاعت از خدا داشته باشی و در مقابل اوامر او بگویی: «چشم»؛ بلکه منظور این است که به جانشین خدا و ولی خدا بگویی «چشم».
وقتی کسی مذهبی شد، خدا آزمایشها و امتحانات را برای سنجش تکبر او در مقابل ولی خدا شروع میکند. اکثر مذهبیها وقتی زمین میخورند، ضد ولایتیهای ویژهای میشوند. ابن ملجم هم کسی بود که مؤمنین یمن از میان خودشان او را به عنوان بهترینها انتخاب کردند و به نزد علی(ع) فرستادند ولی ..
و در آخر، یک راه چاره عظیم برای زمین زدن نفس، همین روضۀ اباعبدالله(ع) و اعلام برائت از دشمنان اهل بیت(ع) است. اگر کسی با روضهها و در کنار قتلگاه درست نشد، جای دیگری نرود ..
