#جمع_بندی #مهدی_کرار #غیبت #تهمت #دروغ بعضی واژه‌ها خیلی کوچکند، اما وسعت زیادی دارند. کارایی‌شان خیلی بالاست. بعضی واژه‌ها آنقدر قوی هستند که می‌توانند یک زندگی را بسوزانند یا یک زندگی بسازند. گاهی یک عضو از بدن می‌تواند قابلیت ویران کردن یک رابطه یا شکستن یک قلب را داشته باشد. احتمالاً دانسته‌اید درباره کدام عضو حرف می‌زنم. آری زبان زبان آدمیزاد خاصیت غذایی ندارد، اما تا دلتان بخواهد خاصیت‌های دیگر دارد. ۷۰ گناه را به تنهایی عهده‌دار است که بخشی از آن‌ها در زمره گناهان کبیره محسوب می‌شوند، یعنی گناهانی که خیلی بزرگ هستند. هر کدام از ما یک یا چند تا از این ۷۰ مدل هنر زبانی را خوب بلدیم. مثلاً همگی دست به غیبتمان عالی است! اصلاً نقل مجالسمان است و اگر پشت سر کسی یا از کسی حرف نزنیم روزمان شب نمی‌شود. انگار اگر درباره دیگران حرف نزنیم سوژه برای دورهمی کم می‌آوریم. فلانی فلان کار را کرد و آن یکی بهمان کار را. خیلی از ما به شوخی می‌گوییم بیا کمی غیبت کنیم حالمان خوب شود، یعنی آنقدر قبح این عمل زشت برایمان کمرنگ شده که به انجامش افتخار می‌کنیم. اگر یکی اهل غیبت نباشد و در مهمانی بخواهد ما را امر به معروف کند، او را محکوم به امل بودن کرده و مجبورش می‌کنیم به جرم همسو نبودن با ما جمع را ترک کند. قانون‌های این روز‌های ما وارونه شده است. به این فکر می‌کنم که چرا باید دروغ بگوییم؟ چرا بلد نیستیم جواب قاطع بدهیم و با دروغ خود را تبرئه یا از زیربار مسئولیت شانه خالی می‌کنیم؟ بدتر ماجرا این است که بعد از مدتی جامعه به دروغ شنیدن هم عادت می‌کند. وقتی مدام دروغ می‌شنود یا راستی‌ها را باور نمی‌کند و دچار بی‌اعتمادی می‌شود یا دروغ‌های مدام را باور و بی‌توجه به آن‌ها زندگی‌اش را می‌کند. یادش بخیر بچه که بودیم مدام توی گوشمان می‌خواندند دروغگو دشمن خداست ولی حالا ریز و درشتمان مثل نقل و نبات دروغ می‌گوییم و در این آشفته بازار توقع داریم بچه‌هایمان به ما راست بگویند. کم‌کم دارد این عادت صادق بودن یادمان می‌رود غیبت هم دست کمی از دروغ ندارد. فقط طرف حساب این یکی خلق خداست و تا رضایتش را نگیری توبه‌ای در کار نیست. این بار هر دو فرد گوینده و شنونده خطاکارند. غیبت هم مثل دروغ گفتن عادتمان شده است. اگر درباره دیگران حرف نزنیم روزمان شب نمی‌شود. اگر پشت سر کسی حرف بزنیم غیبت کرده‌ایم و اگر آنچه گفته‌ایم دروغ باشد به فرد غایب تهمت زده‌ایم. عجیب است که آدم‌های اهل معامله غیبت کنند. عجیب است که در این روز‌های سخت که نگه داشتن ایمان مثل نگه داشتن آتش در کف دستان است و دُر گران بهایی است، کسی آن را با غیبت هدر بدهد. ما در دنیا با سختی و وسواس بخشش می‌کنیم، اما عجیب است که برای آخرت خود بخشنده می‌شویم و به واسطه حرف‌هایی که زده‌ایم گناه دیگران را به دوش می‌کشیم. آنچه از اعمال نیک را که به سختی ذخیره کرده‌ایم دو دستی تقدیم دیگران کرده و کفه سیاهی آن‌ها را کم و کفه سپیدی خودمان را کم می‌کنیم. این عجیب‌ترین معامله‌ای نیست که می‌کنیم؟!‌ یکی از زشت ترین رفتارهای اجتماعی، تهمت، بهتان و افترا زدن به دیگری است. نگاه منفی به دیگری و بدگمانی، موجب می شود که فرد نسبت به دیگری چنین رفتاری داشته باشد و آبروی او را در معرض خطر قرار دهد. امام صادق(ع) نیز فرموده است: ان من الغیبهًْ ان تقول فی اخیک ما ستره الله علیه، و ان من البهتان ان تقول فی اخیک ما لیس فیه؛ غیبت آن است که در مورد برادرت آنچه را خدا پوشانده بیان کنی و بهتان آن است که آنچه در او نیست را به او نسبت دهی. البته امام صادق(ع) نسبت به افراد هشدار می دهد و می فرماید: هر کس تو را فریب داد نباید امین بشماری و هر کس را امین یافتی متهم نکن. آثار زیانبار افترا و تهمت و بهتان گناه آشکار ،ارتکاب حرام،دروغ، ظلم، بدفرجامی، عذاب اخروی، لعن و نفرین، توبیخ، سنگین ترین گناه ، حرمت شکنی و ..... البته دین مان موافق نیست جلسه غیبت و تهمت را به این آسانی ها ترک کنیم . ابتدا مکلف هستم در حد وسعمان که آن را هم باید تقویت روزانه کنیم (با مطالعه) جلوی تهمت و غیبت را با ارائه دلائل قوی و استفاده از مضامین قرآنی و منابع حدیثی بگیریم ، امام علی(ع) می فرماید: «لاقحه کالبهت؛ هیچ بی شرمی و وقاحتی چون بهتان زدن نیست». بزرگ تر و سنگین ترین جرم: امیرمؤمنان امام علی(ع) می فرماید: «البهتان علی البری اعظم من السماء؛ بهتان زدن به آدم بی گناه بزرگتر از آسمان است». نشانه بی ایمانی: برای هر چیزی نشانه ای است، امور باطنی نشانه هایی دارد، نشانه ایمان ترک تهمت و نشانه بی ایمانی گرفتاری به تهمت است. امام علی(ع) فرموده است: المؤمن لا یغش اخاه، و لا یخونه، و لا یخذله، و لا یتهمه؛ مؤمن با برادر مؤمنش فریبکاری نمی کند و به او خیانت نمی ورزد و او را خوار نمی سازد و به او تهمت نمی زند.

#جمع_بندی #مهدی_کرار #غیبت #تهمت #دروغ بزرگترین و بدترین نوع تهمت می دانید چیه؟؟؟!!!! تهمت زدن به زنان پاک دامن و با ایمان مردی که به زن با ایمان و پاکدامن افترا می زندو تهمت می بندد و نسبت ناروا به او می دهد 227- إِنَّ الَّذِینَ یرْمُونَ الْمُحْصَنَاتِ الْغَافِلَاتِ الْمُؤْمِنَاتِ لُعِنُوا فِی الدُّنْیا وَالْآخِرَةِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظیمٌ 23» (النور). قرآن کریم در این آیه کسانی را که به زنان پاکدامن و با ایمان تهمت زده- و نسبت انجام عمل ناشایست به آنها می دهند- مورد نکوهش شدید قرار می دهد و محروم بودن آنان از رحمت الهی را اعلام می نماید. و اینگونه افراد را به کیفر دنیوی و عقوبت اخروی وعده می دهد. در حدیث آمده است: از هفت چیزی که موجب هلاکت و نابودی است اجتناب کنید. تهمت زدن به زنان با ایمان و پاکدامن از جمله آن هفت چیز می باشد جعفی می گوید: مردی با امام صادق علیه السلام بسیار دوست و رفیق بود. به گونه ای که همیشه همراه آن حضرت علیه السلام راه می رفت. روزی آن مرد- به همراه غلام خود- امام صادق علیه السلام را در بازار کفّاشها همراهی می کرد. و آن غلام پشت سر آن مرد راه می رفت. پس از آنکه مدتی راه رفتند. آن مرد متوجّه شد که غلام او پشت سرش راه نمی رود. و به جائی رفته است. و هنگامی که آن غلام به نزد آن مرد بازگشت. او با تندی به غلام گفت: - ای فرزند مادر بدکاره- کجا رفته بودی؟ هنگامی که آن مرد این جمله را بر زبان جاری کرده و با غلام خود این گونه سخن گفت. امام صادق علیه السلام بسیار ناراحت شدند. و از فرط ناراحتی با دست مبارک بر پیشانی خود زدند. سپس آن حضرت علیه السلام با لحن سرزنش آمیزی به آن مرد فرمود: به مادر این غلام تهمت می زنی و به او نسبت ناروا می دهی؟ من تا امروز فکر می کردم که تو انسان باتقوا و پرهیزگاری هستی. امّا امروز- با این کار- فهمیدم که تو اهل تقوا و پرهیزگاری نیستی. آن مرد برای توجیه این عمل ناپسند خود به امام صادق علیه السلام گفت: مادر این غلام مسلمان نیست. در این هنگام امام صادق علیه السلام به تندی به آن مرد فرمود: از من دور شو. مگر نمی دانی که برای هر قوم و جماعتی ازدواج و پیمان زناشوئی وجود دارد- که با انجام دادن آن- خود را از زنا و عمل نامشروع منزّه و پاک می گردانند؟! راوی می گوید: پس از این ماجرا امام صادق علیه السلام- تا آخر عمر- همراه با آن مرد راه نرفتند غیبت در چه مواردی جایز است؟!!! حرمت غیبت در غیر موارد استثنایی - که همه این‏ موارد جنبه اجتماعی دارند - پابرجاست. به طور مثال در آنجا که یک نفر می‏ خواهد با یک کسی شرکتی تأسیس کند، می‏ آید با شما که از احوال‏ آن شخص اطلاع دارید مشورت می‏ کند که آقا این آدم که تو مدتی با او بوده‏ای چه جور آدمی است؟ من می‏ خواهم با او شرکتی تأسیس کنم، یا می‏ خواهم‏ دخترم را به او بدهم، یا می‏ خواهم دخترش را برای پسر خودم بگیرم و امثال اینها... اینجا پای مشورت در میان‏ است و بر شما جایز و بلکه لازم است که بگویید چون پای مشورت در میان‏ است. یا در موردی‏ که خودتان مظلوم یک شخص هستید یعنی او حق شما را پایمال کرده، در اینجا شما یا باید دهان ببندید و نگویید حقم پایمال شده و بگذارید حقتان پایمال شود یا اگر بخواهید بگویید، غیبت کرده ‏اید که این غیبت در اینجا جایز است: «لا یحب‏ الله الجهر بالسوء من القول الا من ظلم» خداوند دوست نمی‏ دارد که کسی به‏ عیب مردم صدا بلند کند مگر اینکه ستمی به او رسیده باشد ./ سوره نساء، آیه 148