کاکائو این روزها شبیه دیوونه ها شده. بد اخلاقه، بی اعصابه، گریه می‌کنه، خستس، نمیتونه با کسی حرف بزنه، فرد درستی برای صحبت پیدا نمیکنه، تلاش میکنه ولی خودشو پیدا نمی‌کنه، همه‌یِ راه ها رو رفته، حوصله‌یِ احساسات رو نداره و زیادی براشون پیر شده، نیازه به یه آدم جدید داره، یه همدم، یه همراه، یه عاشق، از کسی که تو آینه میبینه بیزاره، دوسش نداره، ازش فراری و خستس، اطرافیانش رو دور از خودش و زندگیشو بیرون از دستاش میبینه، آرامش نداره، ترک خورده، سعی میکنه خوب باشه ولی موفق نیست، اضطراب داره، مدام در حال فکر کردن به چیز هاییه کا اذیتش میکنن، از علایقش دوره، از آینده میترسه، تحقیر میشه از سمت آدمایی که دوسشون داره، کسی رو نداره باهاش حرف بزنه، دیده نمیشه، مودی شده، راحت نیست، دل تنگه و ناراحت. داره میمیره کاکائو.

اللّهم‌عجل‌لولیک‌الفرج؛

بسم الله؛

_

به به، سلام تابستون جونم.

جانِ من است او؛ سیو نکنیدش.

شب های تابستون، ترسِ سوسک دارم و زمستون، ترسِ نشتی گازِ بخاری.

کاش دوربین گوشیم خوب بود که فیلمای قشنگ بشه باهاش گرفت. کاش بلد بودم ولاگ درست کنم. کاش زندگی قشنگی برای ولاگ گرفتن داشتن.

یه دونه شان مندز میخوام تو زندگیم.

بچه ها برنج پختم، ولی بیشتر شیر برنج شد. با این وضعیت عمرا فوآد بیاد منو بگیره.

مامان خونه نیست، قراره خیلی وقت نباشه. دستِ یکی داره گلومو فشار میده.