یادآوری: دیگه قرار نیس چهارشنبه و پنجشنبه شبا شبکه یک سوران بده.

شبِ آخر محرم. هر چی بیشتر نزدیکِ اربعین میشیم غمِ پنهونِ دلِ من بیشتر میشه. هر روز صبح بلند میشم میگم اره امروز برنامم عقب افتاده، امروز فلان شده، امروز بیسار شده، بخاطر همینه که قلبم گرفته. امروز مثلا خستم، لاغر نمیشم، خوشگل نیستم، درسا زیاده، از کنکور میترسم، زایو رو هواست، ولی امام حسین شما که میدونی، من nmt. من یک بار در سال میام پیشت، برنامه‌یِ همه سالمو باهات مرور میکنم، تو برای همش بهم دلگرمی میدی، من میرم که تو مسیرت باشم و همینم فقط آرومم میکنه. حالا امسال تو منو از مسیرت بیرون کردی. من دیگه لایق نیستم. دلم داره میترکه.

هر روز چاغ تر از دیروزم.

اللّهم‌عجل‌لولیک‌الفرج؛

بسم الله؛

-

تا قبل از اون من فقط این نوع ارتباط رو با موجودی به اسم برادر تجربه کردم. طوری که همزمان هم میخوام سر به تنش نباشه و در عین حال میتونم تمامِ ساعات روز قوربون صدقه‌یِ تمامِ اعضا و جوارهش برم. امشب اینقدر ازش عصبیم که میتونم نقشه‌یِ قتلشو طراحی کنم ولی فردا صبحش وقتی میبینمش گل از گلم میشکفه. پایه ترین آدم برای مسخره بازی، منفجر میشیم وقتی بهم میرسیم. پایه ترین آدم برای چصناله کردن و اجتماعِ تمام خصلت های متضادِ یک دوست در کنار هم، مثلا شیرینِ تلخ، منطقیِ خل، دوستداشتنی نفهم و یه سری فوش دیگه که نمیتونم بنویسم. تولدت مبارک، خیلی میخوامت. چشمک* ؛)💜

اصلا و ابدا اشاره به شخص مذکور نیست در آینده، اصلا.

چرا باز من یک ساعت مونده به کلاسم یک استرس سگی دارم؟

واقعا دیگه نمیدونم باید چیکار کنم این غمی که نشسته نمیذاره به زندگیم برسم پاشه جمع کنه بره. نوشتن؟ خب نوشتم. کشیدن؟ خب کشیدم. خواب؟ خب خوابیدم. الان دیگه چی؟ گریه؟ کردم بابا کردم. باید یه دلیلی یه راهی باشه، نصفِ عمر من صرفِ پیدا کردنِ دلیل و راه برای حال های بدمه.