یکمی برام ترسناکه، هم باید روی میگ میگ ترین مودم باشم هم دارم استرس میکشم. پیش بردن هر دوتای اینا باهم خیلی سخته.

چند هفته است احساس میکنم اطرافم هیچکس رو نمیبینم که در باره دغدغه هام درکم کنه، واقعا اینقدر تفاوت دارم؟ چرا؟ بزرگترین دغدغه هام چیزایین که بقیه میگن خب، چرا؟ چرا این دغدغته؟ یا غیر مستقیم بهم ثابت میکنن نباید اینقدر دغدغه مند باشم، یا اگرم باشم نباید اینا دغدغم باشه. نمیدونم چطور براتون از این حسِ مضخرف بگم.

گاهی وقتا نیاز دارم خیلی صریح به کسایی که باهاشون حتی رودروایسی دارم بگم میشه وقتی سوادشو نداری دهنتو ببندی؟ لطفا؟

بانو سویای عزیزم من میدونم که جومونگ لیاقتت رو نداشت منم همراهت غصه میخورم😭

دلم میخواد یه سری عکسایی که با گوشی های دیگه گرفتم برسه به دستم و بعدش از امروز بگم