الان میگم. روز اولی که دبیر ورزش گفت میخوام یه تیم برای کلاستون تشکیل بدین که با دوازدهم های دیگه مسابقه بدین واقعیتش هیچ رقبتی نداشتم. وقتی تیمو تشکیل دادیم و دو سه تا ضربه زدیم، بهمون گفت شما خیلی داغونید. دوازده کامپیوتر خیلی قویه و احتمالا اولین بازیتونو بندازم با کامپیوتر. اونجا از این تیم خیلی نا امید بودم ولی کاش بودید و میتونستید پیشرفت یه هفته ای این آدمارو ببینید.

این هفته و هفته پیش تقریبا هر زنگ تفریح خالی یا هر زنگ غیر تخصصی ای که گنجایش داشت رو ما رفتیم و تمرین کردیم. اونقدرا هنوزم خوب نیستیم ولی واقعا تلاشمون نتیجه داده. امروز صبح دوازده معماری رو بردیم و رفتیم مرحله بعد : )

این تیمِ لامصب این روزا انگیزه من برای زندگیه.

آدماش بهم نزدیک نیستن اما دوسشون دارم. همین چند ساعتِ این دو هفته باعث شده دوسشون داشته باشم.

[ اینکه کم‌کم دارم با همه ارتباط عمیق عاطفی برقرار میکنم چیز خوبی نیست، واقعا نییت ولی نمیدونم چیکار کنم ]

راسی جومونگ تموم شد، بچه ها من الان واقعا دچار افسردگی پسا فیلمم. اونم فیلمی که آخرش سوسانو بره، سایون از هیوبو جدا شه، استاااااد موپالمو بره، مُگُل بمیره و جومونگ تنها بشه. عالی شد. اگر آخر هفته هم افسردگی پسا پروژه بگیرم دیگه میتونم با زندگی وداع کنم‌.

اللّهم‌عجل‌لولیک‌الفرج؛

بسم الله؛

کاش میشد اکثر روزارو نمیرفتم مدرسه.

__

یه حقیقتی وجود داره اینکه وقتی تو یه روز غایب میشی کلی اتفاقات خوب و جالب میفته. پرت کردن گوشی*