سوگ من از بین نرفت. فقط زندگی شلوغ شد و من مجبور به ادامه دادن بودم؛ همین.

من این‌جا، میان اشیاء شکسته زندگی می‌کنم؛ دلم یکی از آن‌هاست.

آرزوی بلندی و دستِ من کوتـاه.

آه ای عدم! بیا که قفس بود زندگی -جنتی

در امتداد توام بی‌حساب و بی‌خواهش خاموش چون سایه مشتاق چون مجنون! - لیلا مقربی

با همه تلخ و در آغوش تو شیرینم من -خیام

تو را دوست دارم هرگز رهایت نمی‌کنم، در آغوش می‌گیرمت و در چهار فصل می‌چرخانمت. -نزار‌‌ قبانی

در من ترانه ایی نبود ، تو خواندی .

دریا نورد ِ از دریا رانده شده .

- بیمار ِ اتاق ۱ . با دستان زخمی و لرزانش کلید برق را فشرد . مهتابی نیم سوخته صدایی داد و خاموش شد . لاشه گیتار عزیزش را با لبخند در آغوش فشرد و با بغض زمزمه کرد : جان ِ مریم چشماتو وا کن !

او همانند شعر است ؛ قلب را شادمانی می‌بخشد .

بیمِ آن دارم که زیاد با تو سخن بگویم مبادا خسته شوی و بیم آن دارم که سکوت کنم مبادا گمان کنی که دیگر برای قلبم مهم نیستی . - نزار قبانی