فلسفه اصلی‌ام در زندگی اجتناب از آدمها تا جای ممکن بود، هرچه کمتر آدم میدیدم حالم بهتر بود.

کاری نکنید کسی دیگه خودشو دوست نداشته باشه کاری نکنید احساس ناکافی بودن داشته باشه کاری نکنید کسی دیگه‌ نتونه به هیچکس اعتماد کنه کاری نکنید‌‌ کسی از دوست داشتنتون پشیمون بشه یکم مراقب آدمای اطرافتون باشید..

به مرزهای تنت منم آن پناهنده‌ ی بی رمق.

کل زندگیم یا خوابم ، یا منتظرم بخوابم ، یا خوابم میاد و این روند همیشه ادامه داره .

آغوشت مانند حسرت بغل کردن ماه در دلم میماند..

-

آدم اولش چندان متوجه نمیشه. زمانی میرسه که دیگه حوصله‌ی انجام هیچ کاری رو نداره. چیزی توجهش رو جلب نمی‌کنه و گوشه‌گیر میشه. اما این بی حوصلگی از بین نمیره، بلکه باقی میمونه و روز به روز هم شدت پیدا میکنه و به مرور بدتر و بدتر میشه. آدم احساس خلا و پوچی میکنه، از دنیا و از خودش بدش میاد. اونوقت این احساس کم کم از بین میره و دیگه اصلا هیچ احساسی وجود نداره. آدم نسبت به همه چیز بی تفاوت میشه. دنیا به نظر یکی کاملاً غریبه میرسه و دیگر حاضر به پذیرفتن هیچ مسئولیتی نیست. آدم خنده و گریه رو فراموش میکنه. اونوقت قلب ها یخ میزنه، دیگه کسی کس دیگه رو دوست نداره. وقتی کار به اینجا رسید، دیگه بیماری درمان پذیر نیست و بازگشتی وجود نداره!

-

و قسم به روشناییت در سیاهی آسمان ؛

دلم بهانه ی تو را دارد، تو می دانی بهانه چیست؟ بهانه همان است که شب ها خواب از چشم من می دزدد..! عباس_معروفی

بماند که چشمانِ " او " زیادی زیباست !