اونقدر لولِ شخصیتیتون رو توی روابط اجتماعی و عاطفی اتون بالا برید که وقتی قراره برای همیشه با یک نفر خداحافظی کنید، بگید: "حتی اگر هیچوقت دیگه همو نبینیم و با هم حرف نزنیم، تو برای من مهم میمونی. و همیشه یه جای تو قلبم داری، چون من زمانی انتخاب کردم که کنارت باشم و خاطرات خوبی باهم داشتیم. پس ممنونم" این خیلی شیک تر از بلاک کردن و داستان های بچگانه ی بعدشه .

مودم الان دقیقا اینجوریه که: ناراحتی؟ برو بخواب حوصله نداری؟ برو بخواب خوشحالی؟ برو بخواب خسته‌ای؟ برو بخواب امتحان داری؟ برو بخواب.

در نتیجه ؛ خواب دَوای هر دردی است .

بله بله

_

اینجوری نمیدونم چجوری زندم و هستم ولی متاسفانه هستم .

نیازمند..

آدمای دورش کمتر و کمتر می‌شدن اما براش مهم نبود. معتقد بود اگه خودشو داشته باشه عملا کم و کسری نداره و بازم می‌شه زندگی کرد. بی احساس یا بی رحم نبود،فقط رو ادما حساب نمی‌کرد. ته داستانو خوب می‌دونست، دیگه امیدش فقط به خودش بود.

_

+اخلاق بد و ناراحت کردن ادما ام خیلی جیز مزخرفیه :)