و خدا پای تو را به قلب من باز کرد !

مغز من اینجوریه که از بین تمام گزینه‌های پیش رو برای ناراحت شدن، میره میگرده کوچیکترین و بی ارزش ترین رو پیدا میکنه و ساعت ها پدر خودشو با اون مسئله در میاره .

نه ولی واقعا چجوری اینجوریی تو؟:)

_

ملت‌ها.

غرق‌میشه‌دونه‌دونه‌آرزوهام‌زیر‌آب.!

وقتی برای یه مدت حرف نزدن و ترجیح بدی و ساکت بمونی هرچقدر زمان بگذره حرف زدن و صحبت کردن راجب خودت یا مشکلاتت برات سخت تر و سخت تر می شه. نمی دونی از‌ کجا شروع کنی، چجوری بگی، چی و بگی یا اصلاً چرا بگی. طی همین پروسست که تبدیل می شی به یه آدم از‌ نظر بقیه آروم و سایلنت و ریلکس که هیچ کس نمی فهمه چقدر پره، چقدر خستست، چقدر توی مغزش داره با همه چی می جنگه و چقدر کم آورده.

هرکس گوش نده باباش عموشه

اهنگ که داریم

به مرزهای تنت منم آن پناهنده‌ ی بی رمق.

‏میلی به ارتباط برقرار کردن با آدمای جدید، قدیمی، آدمایی که باهاشون راحت و ناراحتم، اونایی که میشناسم و نمیشناسم، کسایی که ازشون خوشم میاد و نمیاد ندارم. لطفا سر بحث رو با من باز نکنید، با تشکر، خدانگهدار.

گربه باشید.