امیرالمومنین علیه السلام:
" قَدْ أَحْيَا عَقْلَهُ، وَ أَمَاتَ نَفْسَهُ، حَتَّى دَقَّ جَلِيلُهُ وَ لَطُفَ غَلِيظُهُ وَ بَرَقَ لَهُ لاَمِعٌ کَثِيرُ الْبَرْقِ، فَأَبَانَ لَهُ الطَّرِيقَ، وَ سَلَکَ بِهِ السَّبِيلَ
او عقلش را زنده کرده و شهواتش را ميرانده است، تا آنجا که جسمش لاغر شده، و خشونت اخلاقش به لطافت مبدّل شده است.
در اين زمان برقى پر نور براى او مى درخشد، راه را براى او روشن مى سازد و او را به مسير حق (سلوک الى الله) مى برد»
منبع : نهج البلاغه _#خطبه_220
🔶 @Nahj_Et
💠🔹امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه اشاره به يكى از طرق مؤثر بازدارنده نسبت به بدكاران مى كند و مىفرمايد: «گنهكار را با پاداش دادن به نيكوكار (تنبيه كن و) از گناه بازدار»؛ (اُزْجُرِ الْمُسِيءَ بِثَوَابِ الْمُحْسِنِ) . به يقين براى بازداشتن بدكاران از كار بد راه هاى مختلفى است كه هر كدام از آنها براى بازداشتن گروهى از بدكاران مفيد است: نخست اينكه بدكار را مجازات كنند كه در كتاب حدود و تعزيرات اسلامى احكام گستردۀ آن با توجه به سلسله مراتب آمده است و در تمام دنيا اينگونه مجازاتها معمول است كه شامل زندان، جريمه مالى، مجازات بدنى و حتى مجازات روحى از طريق سرزنش و اعلام به اجتماع مىشود. قرآن مجيد نيز درباب قصاص و حد سارق و حد زانى و مجازات قذف اشارات روشنى به اين معنا دارد. نوع دوم آن است كه براى بازداشتن بدكاران از كار بد به آنها نيكى كند، همانگونه كه در آيات شريفه از جمله آيۀ شريفۀ 34 سورۀ «فصلت» مىفرمايد: «اِدْفَعْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ فَإِذَا اَلَّذِي بَيْنَكَ وَ بَيْنَهُ عَدٰاوَةٌ كَأَنَّهُ وَلِيٌّ حَمِيمٌ» ؛ بدى را با نيكى دفع كن ناگهان (خواهى ديد) همان كس كه ميان تو و او دشمنى است گويى دوستى گرم و صميمى است» به اين ترتيب مىتوان گروهى از بدكاران را شرمنده ساخت و از كار خود باز گرداند
#حکمت_177
🔶 @Nahj_Et
چیزی که حیرت من را برمیانگیزد...♨️
#علی_بن_ابی_طالب ❤️💯
مکتب علی همان است که سید رضی در هزار سال پیش درک کرده بود؛ میگوید وقتی من در خطبههای علی مطالعه میکنم چیزی که حیرت من را برمیانگیزد و من مکرر در جمع رفقا این را میگویم این است که میبینم من با صحنههای متناقض و متضاد روبرو میشوم و آدم باور نمیکند که یک انسان تا این اندازه جامعیت داشته باشد. یک جا وقتی آدم با سخنان علی روبرو میشود انسانی را میبیند که پوست شیر پوشیده و دندان پلنگ نشان میدهد و در صحنه کارزار است و گویی غیر از جنگ و خونریزی چیزی سرش نمیشود. ورق میزنی، میبینی با انسان دیگری روبرو شدهای که گویی عمرش را در دیرها و صومعهها و در خلوتها گذرانده، در خلوت شب است، او هست و خدای خودش و گویی غیر از معنویت چیزی سرش نمیشود. جای دیگر یک فیلسوف میبینی که دارد مسائل فلسفی را به دقیقترین شکل تجزیه و تحلیل میکند. جای دیگر میبینی با یک عالم حقوقی روبرو هستی که دارد راجع به حقوق و فلسفه اجتماعی بحث میکند. این است که علی امام است.
استاد مطهری، آینده انقلاب اسلامی ایران، ص170،171 🇮🇷🖇
🔶 @Nahj_Et
شرح حکمت ۱۱۳ ارزشهای والای اخلاقی بخش ۶ توفیق.mp3
3.23M
🌹سلسله جلسات درسهای نهج البلاغه
📒 #حکمت_113 6⃣
⭕️ ارزشهاى والاى اخلاقى(توفیق)
🎙حجت الاسلام #مهدوی_ارفع
🔶 @Nahj_Et
16.64M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
#حکمت_ربانی
#نهج_البلاغه
🎥بیانات حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی
«فرازهایی از تفسیر کلمات حکیمانه امیر المؤمنین سلام الله علیه»
🖌درمورد اخلاق و موعظه
شماره 4
🔶 @Nahj_Et
💠🔹امام عليه السلام در اين كلام كوتاه و پرمعنا به نكتۀ مهمى دربارۀ مصرف شدن بعضى از سرمايهها و اموال اشاره كرده مىفرمايد: «آنچه از مال تو از دست مىرود و مايۀ پند و عبرتت مىگردد در حقيقت از دست نرفته است»؛ (لَمْ يَذْهَبْ مِنْ مَالِكَ مَا وَعَظَكَ). همانگونه كه در بحث سند اين حكمت اشاره شد، اين جمله به قدرى در السنۀ مردم گسترش يافته كه به صورت يكى از ضرب المثلهاى عرب در آمده است. مىدانيد مال، وسيلهاى براى رسيدن به اهداف مختلف است. اگر در مسير اطاعت فرمان خدا و انجام كارهاى مثبت مادى و معنوى قرار گيرد بهترين وسيله به شمار مىآيد و اگر در مسير عصيان و گناه و كارهاى زيانبار به كار رود بدترين وسيله است و آنچه مىگوييم: مال دنيا بهترين و بدترين است اشاره به همين نكته است. مثال مال در جنبههاى مثبت فراوان است. گاهى مال براى نيازهاى معمولى مادى به كار مىرود، زمانى براى نيازهاى معنوى مانند صرف آن براى علم آموختن و يا در راه زيارت خانۀ خدا و يا جهاد فى سبيل الله به كار انداختن.
#حکمت_196
🔶 @Nahj_Et
نهج البلاغه
💠🔹امام عليه السلام در اين كلام كوتاه و پرمعنا به نكتۀ مهمى دربارۀ مصرف شدن بعضى از سرمايهها و امو
💠🔹ولى گاه در راهى به كار انداخته مىشود كه ظاهراً از بين رفته و فانى مىشود؛ اما پندى به انسان مىآموزد؛ پندى كه گاهى انسان را از ضررهاى بسيار در آيندۀ زندگى حفظ مىكند و منافع گرانبهايى در بر دارد. اينگونه اموال اگر چه ظاهراً فانى شدهاند؛ اما نه تنها از بين نرفته بلكه بسيار پرسود بودهاند. آيا كسى كه سرمايهاى در امرى تجارى به كار مىبرد و ظاهرا زيان مىكند؛ اما راه و رسم تجارت را به وسيلۀ آن مىآموزد زيان كرده است؟ و يا كسى كه مالى را در اختيار دوستى مىگذارد تا او را بيازمايد و بعد آن مال از بين مىرود و در آينده از خطرات زيادى محفوظ مىماند زيان كرده است؟ آيا كسى كه بدون اخذ سند مالى در اختيار كسى مىگذارد و شخص بدهكار انكار مىكند و نتيجۀ آن اين مىشود كه در آينده هميشه با اسناد محكم اموالش را به ديگران بسپارد خسارت ديده است؟ آيا كسانى كه مثلاً براى يافتن داروى درمان يك بيمارى خطرناك مانند سرطان، سالها اموالى را هزينه مىكنند و به جايى نمىرسند؛ ولى سرانجام موفق به كشف آن مىشوند ضرر كرداند
#حکمت_196
🔶 @Nahj_Et