💠 #حدیث_روز 🔸امام جواد علیه السلام: مَن أصغى إلى ناطِقٍ فَقَد عَبَدَهُ فَإن كانَ النّاطِقُ عَنِ اللّهِ فَقَد عَبَدَ اللّهَ وإن كانَ النّاطِقُ يَنطِقُ عَن لِسانِ إبليسَ فَقَد عَبَدَ إبليسَ؛ 🔹هركه گوش به گفته سخنگويى دهد، در واقع او را پرستيده است. اگر [آن سخنگو] از خدا بگويد، خدا را پرستيده و اگر از شيطان بگويد، شيطان را پرستيده است. 📚 گزیده تحف العقول، ص ٦٣ 🔶 @Nahj_Et

💠🔹تفسير ديگر اين‌كه همه چيز دنيا در حال دگرگونى و زوال است؛ امروز ممكن است همه دربارۀ شخص معينى تعريف و تمجيد كنند و نعمت‌هاى الهى را براى او كامل بدانند و بگويند: خوشا به حال او كه مشمول چنين نعمت‌هايى است؛ اما چيزى نمى‌گذرد كه دگرگونى‌هاى طبيعت دنيا، دامان او را مى‌گيرد، ثروت از ميان مى‌رود، قدرت رو به افول مى‌گذارد و جوانى و سلامت به پيرى و بيمارى منته مى‌شود و اين‌جاست كه ستايش كنندگان سابق انگشت حيرت به دندان مى‌گزند. نمونۀ اين مطلب همان است كه در داستان قارون، اواخر سورۀ «قصص» در قرآن مجيد آمده است. قرآن مى‌گويد: «فَخَرَجَ‌ عَلىٰ‌ قَوْمِهِ‌ فِي زِينَتِهِ‌ قٰالَ‌ اَلَّذِينَ‌ يُرِيدُونَ‌ اَلْحَيٰاةَ‌ اَلدُّنْيٰا يٰا لَيْتَ‌ لَنٰا مِثْلَ‌ مٰا أُوتِيَ‌ قٰارُونُ‌ إِنَّهُ‌ لَذُو حَظٍّ عَظِيمٍ‌» ؛ (روزى قارون) با تمام زينت خود در برابر قومش ظاهر شد، آن‌ها كه خواهان زندگى دنيا بودند گفتند: «اى كاش همانند آنچه به قارون داده شده است ما نيز داشتيم! به راستى كه او بهره عظيمى دارد!» #حکمت_286 🔶 @Nahj_Et

🏴صلوات خاصه امام جواد علیه‌السلام اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ مُوسَى عَلَمِ التُّقَى وَ نُورِ الْهُدَى وَ مَعْدِنِ الْوَفَاءِ وَ فَرْعِ الْأَزْكِيَاءِ وَ خَلِيفَةِ الْأَوْصِيَاءِ وَ أَمِينِكَ عَلَى وَحْيِكَ‏ اللَّهُمَّ فَكَمَا هَدَيْتَ بِهِ مِنَ الضَّلاَلَةِ وَ اسْتَنْقَذْتَ بِهِ مِنَ الْحَيْرَةِ وَ أَرْشَدْتَ بِهِ مَنِ اهْتَدَى وَ زَكَّيْتَ بِهِ مَنْ تَزَكَّى‏ فَصَلِّ عَلَيْهِ أَفْضَلَ مَا صَلَّيْتَ عَلَى أَحَدٍ مِنْ أَوْلِيَائِكَ وَ بَقِيَّةِ أَوْصِيَائِكَ إِنَّكَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ. ▪️ #شهادت_امام_جواد_علیه‌السلام تسلیت باد. 🔶 @Nahj_Et

سلام بر مهدی صاحب زمان❤: ✨﷽✨ 📌 در جستجوی حکمت ▪️ «...قَدْ لَبِسَ لِلْحِكْمَةِ جُنَّتَهَا...» ✍امیرالمومنین در بخشی از #خطبهٔ_182 نهج‌البلاغه دربارهٔ شخص حکيمی که حکمت همهٔ وجودش را پُر کرده و توجه او را به خود جلب نموده، سخن می‌گویند. شارحان نهج‌البلاغه در مورد این که منظور امام علی چه کسی است، احتمالاتی داده‌اند که با توجه به ادامهٔ خطبه معلوم می‌شود منظور امیرالمومنین، امام مهدی می‌باشد. 🔹 امیرالمومنین بیان می‌کنند امام مهدی حکيمی است که برای حفظ حکمت، سپری بر تن کرده است که منظور همان تقوا و پرهیزکاری است. یعنی حضرت حکيمى است توانا که علم، حکمت و تدبير بر همهٔ وجودش حاکم است و با همين ابزار، محيط خود را اداره مى‌کند. 🔸 این سخن به این نکته اشاره دارد که برنامهٔ کاری امام زمان، بر اساس حکمت قرار گرفته و ایشان قبل از ايجاد هر تحوّلى، تحوّل علمى و فرهنگى ايجاد می‌کند و تکيه‌گاه اصلى قیام امام زمان، انقلابى فکرى، علمى و فرهنگى است، نه صرفاً قيام نظامى. در واقع آن حضرت چنان سطح افکار مردم را بالا مى‌برند که مردم با پاى خود به سوى حکومتی سراسر عدل و داد پيش مى‌روند. 🔶 @Nahj_Et

💠🔹امام عليه السلام در اين حديث شريف به اهميت و جامعيت قرآن اشاره مى‌كند و مى‌فرمايد: «در قرآن، اخبار پيشينيان و حوادث آينده و حكم و دستور مربوط به شما آمده است»؛ (وَ فِي الْقُرْآنِ‌ نَبَأُ مَا قَبْلَكُمْ‌، وَ خَبَرُ مَا بَعْدَكُمْ‌، وَ حُكْمُ‌ مَا بَيْنَكُمْ‌) . منظور از اخبار پيشينيان روشن است، زيرا بخش مهمى از قرآن مجيد، تاريخ انبيا و اقوام گذشته است؛ از آفرينش آدم تا حالات حضرت مسيح و اصحاب و يارانش، قرآن دست ما را مى‌گيرد و در تمام قرون و اعصار گذشته همراه انبيا و پيغمبران و اقوام آن‌ها حركت مى‌دهد و تلخ و شيرين زندگى آن‌ها را بيان مى‌كند و تجارب فراوان و حوادث عبرت‌انگيز بسيارى را كه در زندگانى آن‌ها بوده يكجا پيش روى ما مى‌نهد آن‌گونه كه گويا ما همراه آن‌ها بوده‌ايم و با آن‌ها مى‌زيسته‌ايم. #حکمت_313 🔶 @Nahj_Et

💠🔹امام عليه السلام اين سخن حكيمانه و تكان دهنده و بيدارگر را زمانى فرمود كه در تشييع جنازۀ يكى از مؤمنان شركت داشت، صداى خندۀ بلند كسى را شنيد و فرمود: «گويى مرگ در دنيا بر غير ما نوشته شده و گويى حق در آن بر غير ما واجب گشته و گويى اين مردگانى را كه مى‌بينيم مسافرانى هستند كه به زودى به سوى ما باز مى‌گردند»؛ (وَ تَبِعَ‌ جِنَازَةً‌ فَسَمِعَ‌ رَجُلاً يَضْحَكُ‌ فَقَالَ‌ عليه السلام: كَأَنَّ‌ الْمَوْتَ‌ فِيهَا عَلَىٰ‌ غَيْرِنَا كُتِبَ‌، وَ كَأَنَّ‌ الْحَقَّ‌ فِيهَا عَلَىٰ‌ غَيْرِنَا وَجَبَ‌، وَ كَأَنَّ‌ الَّذِي نَرَىٰ‌ مِنَ‌ الْأَمْوَاتِ‌ سَفْرٌ عَمَّا قَلِيلٍ‌ إِلَيْنَا رَاجِعُونَ‌!) . به يقين خنديدن كسى در تشييع جنازه آن هم با صداى بلند كه به گوش مولا على عليه السلام برسد نشانۀ نهايت غفلت و بى‌خبرى از سرنوشت خويش و مسئوليت‌هايى است كه در اين جهان دارد. به همين دليل اين بزرگ معلم اخلاق و بيدار كنندۀ غافلان و بى‌خبران با سه تشبيه به آن شخص و امثال او هشدار دارد: تشبيه اول: كار تو مثل اين است كه گمان مى‌كنى مرگ مال ديگران است و تو حيات جاويدان دارى. روزى جنازۀ تو را نيز بر مى‌دارند و تشييع كنندگان تو را به سوى آرامگاه ابدى‌ات مى‌برند #حکمت_122 🔶 @Nahj_Et

💠🔹امام عليه السّلام در آغاز اين دعاى روح‌پرور و انسان‌ساز رو به درگاه خدا آورده و عرضه مى‌دارد: «پروردگارا! تو براى دوستانت بهترين مونسى و براى كسانى كه بر تو توكّل كنند آماده‌ترين حلاّل مشكلات»؛ (اللّهم إنّك آنس الآنسين لأوليائك، و أحضرهم بالكفاية للمتوكّلين عليك) . اشاره به اينكه كسانى كه واجد اين دو صفت باشند؛ يعنى در زمرۀ اولياء اللّه در آيند و يا در وصف متوكّلان قرار گيرند مشمول اين نعمت بزرگ خواهند شد كه انسشان با خدا است و خداوند مشكلات آنها را برطرف مى‌كند. به اين ترتيب امام عليه السّلام در ضمن مناجات با پروردگار درس انسان‌سازى هم مى‌دهد. از آنجا كه حلّ‌ مشكلات منوط به آگاهى بر آنهاست در ادامۀ اين سخن مى‌افزايد: «تو درون آنها را مى‌بينى و از ضمير آنان آگاهى و از اندازۀ بينش عقلهاى آنها باخبرى. اسرار آنان بر تو مكشوف و قلوب شانس سخت به تو مشتاق است» #خطبه_227 🔶 @Nahj_Et

به هر درجه و میزان که انسان به یاد خدا باشد خود را پیدا کرده است👌 🍃🍃〰🦋 قرآن به این مطلب عنایت دارد که انسان آن خود واقعی‌اش را دریابد. از نظر قرآن انسان هرگاه از خدا غافل بشود نتیجه‌اش این است که از خود غافل می‌شود؛ خود را از یاد برده و فراموش می‌کند؛ خود را گم می‌کند و می‌بازد. از نظر قرآن راه این که انسان خود واقعی را به یاد بیاورد و آن را پیدا کرده و به چنگ آورد و از دست ندهد منحصراً یاد خداست. به هر درجه و میزان که انسان به یاد خدا باشد خود را پیدا کرده است و به هر درجه و میزان که انسان خدای خود را فراموش کند خود را فراموش کرده و خود را گم کرده است. نتیجه هم خیلی واضح است؛ انسان وقتی که خود را هدر داده باشد و خود را گم کرده و نیافته باشد طبعاً سعادت واقعی خود را نیافته است. #استاد_مطهری، انسان شناسی قرآن، ص183 ، 184 🍂🦋 🔶 @Nahj_Et

💠🔹امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانۀ خود هشدار شديدى به ظالمان و ستمگران مى‌دهد و مى‌فرمايد: «آن ستمگر كه ابتداى به ظلم مى‌كند فرداى قيامت دست خود را از پشيمانى (به دندان) مى‌گزد»؛ (لِلظَّالِمِ‌ الْبَادِي غَداً بِكَفِّهِ‌ عَضَّةٌ‌) . امام عليه السلام اين سخن را از آيۀ 27 سورۀ فرقان برگرفته است آنجا كه مى‌فرمايد: «وَ يَوْمَ‌ يَعَضُّ‌ اَلظّٰالِمُ‌ عَلىٰ‌ يَدَيْهِ‌ يَقُولُ‌ يٰا لَيْتَنِي اِتَّخَذْتُ‌ مَعَ‌ اَلرَّسُولِ‌ سَبِيلاً» ؛ و (همان) روزى كه ستمكار دست خود را (از شدت حسرت) به دندان مى‌گزد و مى‌گويد: اى كاش با رسول (خدا) راهى بر گزيده بودم». نكتۀ شايان توجه اين است كه امام عليه السلام در اينجا ظالم را مقدم به «بادى» كرده يعنى آن كسى كه ابتداى به ظلم مى‌كند، از اين نظر كه شخص دوم اگر مقابلۀ به مثل كند ظلم نيست بلكه احقاق حقى است و اگر بيش از مقابلۀ به مثل كند باز قبح و زشتى ظلم او به اندازۀ كسى كه ابتدا به ظلم كرده نيست و تعبير به «عَضَّة» (به دندان گزيدن) كنايه از شدت ناراحتى است، زيرا انسان هنگامى كه به ناراحتى‌هاى شديد گرفتار مى‌شود #حکمت_186 🔶 @Nahj_Et

💠🔹ناراحتى‌هايى كه از خود او سر زده و خودش باعث و بانى آن بوده مى‌خواهد از خود انتقام بگيرد و براى اين كار به آزار خويشتن مى‌پردازد؛ گاه بر سر و صورت خود مى‌كوبد و گاه دست خود را كه با آن كار خلافى انجام داده مى‌گزد و همۀ اينها نشانۀ ناراحتى شديد از كار خويشتن و نوعى مجازات و انتقام از خود است. در حديثى از امام موسى بن جعفر عليه السلام مى‌خوانيم: «فى رَجُلَيْنِ‌ يَتَسابّانِ‌ فَقالَ‌: الْبادي مِنْهُما أَظْلَمُ‌ وَ وِزْرُهُ‌ وَ وِزْرُ صاحِبِهِ‌ عَلَيْهِ‌ ما لَمْ‌ يَتَعَدَّ الْمَظْلُومُ‌ ؛ امام عليه السلام در مورد دو نفر كه به هم دشنام مى‌دادند فرمود: آن كس كه ابتدا كرده ظالم‌تر است و گناه او و گناه نفر ديگر بر اوست مادامى كه مظلوم از حد تعدى نكند» #حکمت_186 🔶 @Nahj_Et