💠🔹امام عليه السلام در اين گفتار پرمعنا به افراد عيب‌جو هشدار مى‌دهد كه «بزرگترين عيب آن است كه آنچه خود دارى براى ديگران عيب بشمارى»؛ (أَكْبَرُ الْعَيْبِ أَنْ تَعِيبَ مَا فِيكَ مِثْلُهُ) . اشاره به اين‌كه چنين انسانى خود داراى عيبى است و آن را ناديده مى‌گيرد حتى ممكن است به آن افتخار كند؛ اما هنگامى كه اين عيب را در ديگران مى‌بيند زبان به نكوهش مى‌گشايد و صاحب آن عيب را ملامت و سرزنش مى‌كند و گاه بر سر او فرياد مى‌زند. چنين انسانى گرفتار تناقض آشكارى است و در آنِ واحد چيزى را هم خوب مى‌داند و هم بد، در حالى كه عدم امكان جمع بين نقيضين و ضدين حتى بر كودكان و گاه بر حيوانات هم آشكار است و اين نشانۀ انحطاط فوق‌العادۀ فكرى كسى است كه مرتكب آن مى‌شود. به همين دليل امام عليه السلام آن را بزرگترين عيب شمرده است. در گفتار حكيمانۀ 349 كه به تازگى از شرح آن گذشتيم امام عليه السلام چنين كسى را احمق واقعى مى‌شمارد و مى‌فرمايد: «وَمَنْ نَظَرَ فِى عُيوبِ النَّاسِ فَأَنْكَرَهَا ثُمَّ رَضِيهَا لِنَفْسِهِ فَذَلِكَ الْأَحْمَقُ بِعَينِهِ» .
#حکمت_353
🔶 @Nahj_Et
نهج البلاغه
💠🔹امام عليه السلام در اين گفتار پرمعنا به افراد عيب‌جو هشدار مى‌دهد كه «بزرگترين عيب آن است كه آن
💠🔹در خطبه‌هاى فراوانى نيز امام عليه السلام به همين نكته با تعابير ديگرى اشاره كرده است؛ از جمله در خطبۀ 140 مى‌فرمايد: «در عيب‌جويى هيچ‌كس نسبت به گناهى كه انجام داده شتاب نكن شايد او آمرزيده شده باشد و در عين حال بر گناه كوچكى كه خود انجام داده‌اى ايمن مباش شايد به سبب آن مجازات شوى، بنابراين هركدام از شما از عيب ديگرى آگاه شود؛ ولى مى‌داند خودش عيب دارد از عيب‌جويى او خوددارى كند»؛ (لا تَعْجَلْ فِى عَيبِ أَحَدٍ بِذَنْبِهِ فَلَعَلَّهُ مَغْفُورٌ لَهُ وَ لا تَأْمَنْ عَلَى نَفْسِكَ صَغِيرَ مَعْصِيةٍ فَلَعَلَّكَ مُعَذَّبٌ عَلَيهِ فَلْيَكْفُفْ مَنْ عَلِمَ مِنْكُمْ عَيبَ غَيرِهِ لِمَا يعْلَمُ مِنْ عَيبِ نَفْسِه) . در خطبۀ 176 مى‌فرمايد: «خوشا به حال كسى كه پرداختن به حال خويش، او را از پرداختن به عيب مردم بازمى‌دارد»؛ (طُوبَى لِمَنْ شَغَلَهُ عَيبُهُ عَنْ عُيوبِ النَّاس)
#حکمت_353
🔶 @Nahj_Et