💠🔹امام عليه السلام در اين كلام كوتاه و حكيمانۀ خود اشاره به كوتاهى عمر انسان در دنيا كرده مى‌فرمايد: «فرمان مرگ نزديك است و مدّت همراهى (با مردم و مواهب دنيا) كوتاه»؛ (الْأَمْرُ قَرِيبٌ‌ وَ الِاصْطِحَابُ‌ قَلِيلٌ‌) . واژۀ «امر» اشاره به پايان زندگى و فرا رسيدن مرگ است، همان‌گونه در آيۀ 14 سورۀ «حديد» آمده است: «وَ غَرَّتْكُمُ‌ اَلْأَمٰانِيُّ‌ حَتّٰى جٰاءَ‌ أَمْرُ اَللّٰهِ‌» ؛ و آرزوهاى دورودراز شما را فريب داد تا فرمان خدا رسيد». «اصطحاب» به معناى همراه و همنشين بودن با مردم دنيا يا با مواهب و نعمت‌هاى حيات است. اين حقيقتى است كه همگان آن را مى‌دانيم و آثار آن را همه روز با چشم مشاهده مى‌كنيم؛ هر روز پيكر بى‌جان بعضى از دوستان يا غير دوستان را مى‌بينيم كه بر دوش ديگران به سوى آرامگاهشان حمل مى‌شود. جاى خالى بسيارى از دوستان و بستگان و عزيزان در ميان ما نمايان است. قبور آنها در دسترس ماست: غالباً به زيارت قبورشان مى‌رويم و از همه برتر در صفحات تاريخ ياد نام‌آورانى را ملاحظه مى‌كنيم كه در عصر خود چه قدرت و زندگى پرغوغايى داشتند؛ ولى به سرعت همه پايان گرفت و چيزى جز استخوان‌هاى پوسيدۀ آنها در زير خاك و قصرهاى ويران‌شده‌شان باقى نمانده است. #حکمت_168 🔶 @Nahj_Et

💠طُوبَى لِنَفْس أَدَّتْ إِلَى رَبِّهَا فَرْضَهَا، وَ عَرَکَتْ بِجَنْبِهَا بُؤْسَهَاوَهَجَرَتْ فِي اللَّيْلِ غُمْضَهَاحَتَّى إِذَا غَلَبَ الْکَرَى عَلَيْهَا افْتَرَشَتْ أَرْضَهَا وَ تَوَسَّدَتْ کَفَّهَا 🔹خوشا به حال آن کس که وظيفه واجب خود را در برابر پروردگارش انجام داده و مشکلات را با تحمل از ميان برداشته و خواب را در (بخشى از) شب کنار گذارده و آن گاه که بر او غلبه کند روى زمين دراز کشد و کف دست را بالش خود کند (و مختصرى استراحت نمايد)» 📘#نامه_45 🔶 @Nahj_Et

مَثَل نماز مَثَل عمود یک خیمه است 💯 این تعبیر «اَلصَّلاةُ عَمودُ الدّینِ» حدیث نبوی است و از امیرالمؤمنین و حضرت باقر علیهما‌السلام هم نقل شده است . می‌فرماید: مَثَل نماز مَثَل عمود یک خیمه است. یک خیمه نیاز به چادر، طناب و چیزهای دیگر دارد ولی آن عمودی که خیمه را به پا می‌دارد اساس آن است که اگر خوابید همه چیز دیگر خوابیده است. #استاد_مطهری، انسان شناسی قرآن، ص193 🍂🦋 🔶 @Nahj_Et

💠ادامه حکمت۱۶۸ 🔹با اين وصف غالباً گرفتار غفلتيم، به پايان زندگى خود نمى‌انديشيم، توشه‌اى مناسب براى سفر پر خوف و خطر آخرت فراهم نمى‌سازيم. به فرمودۀ امام عليه السلام در حكمت 122 «گويى فرمان مرگ بر غير ما نوشته شده و گويى اين مردگانى را كه با چشم مى‌بينيم مسافرانى هستند كه به زودى به سوى ما باز مى‌گردند»؛ (كَأَنَّ‌ الْمَوْتَ‌ فِيهَا عَلَى غَيْرِنَا كُتِبَ‌... وَ كَأَنَّ‌ الَّذِي نَرَى مِنَ‌ الْأَمْوَاتِ‌ سَفْرٌ عَمَّا قَلِيلٍ‌ إِلَيْنَا رَاجِعُونَ‌) . به همين دليل در روايتى كه مرحوم كلينى آن را در كتاب كافى از رسول اكرم صلى الله عليه و آله در ضمن خطبه‌اى نقل كرده مى‌خوانيم: «سُئِلَ‌ أَىُّ‌ الْمُؤْمِنينَ‌ أكْيَسٌ‌ ؛ از آن حضرت پرسيدند: كدام يك از مؤمنان باهوش‌ترند؟» فقال: «أكْثَرُهُمْ‌ ذِكْراً لِلْمَوْتِ‌ وَ أشَدُّهُمْ‌ لَهُ‌ اسْتِعْداداً ؛ كسى كه بيش از همه به ياد مرگ باشد و كسى كه از همه آماده‌تر براى آن شود» #حکمت_168 🔶 @Nahj_Et

🔹امام علی (ع) در بخشی از #خطبه_182 نهج البلاغه می فرمایند: ✨زره دانش بر تن دارد و با تمامی آداب و با توجه و معرفت کامل آن را فراگرفته است. (دشتی. ۱۳۸۴.ص ۲۴۹) 👈🏻مفسرین و شارحین نهج البلاغه، عبارات فوق را در وصف امام غائب (عج) می دانند اما نکته ایی که در عبارات فوق خودنمایی می کند این است که حضرت امیر(ع) برای نشان دادن اینکه حضرت مهدی (عج) بر دانش اشراف دارند از لفظ «زره» استفاده کرده اند. در بیان علت بکارگیری این لفظ برای نشان دادن احاطه امام دوازدهم (عج) بر دانش توسط امیرالمؤمنین(ع) باید گفت که زره، رزمنده ی در حال جنگ را از گزند ضربات و زخم ها مصون می دارد پس اگر کسی زره دانش بر تن داشته باشد، قطعاً مراتب حکمت را شناخته و خود را از طریق زهد، از علایق دنیوی وارسته ساخته است. در نتیجه امیرالمؤمنین(ع) با بکارگیری این کلمه یعنی زره برای دانشی که حضرت مهدی (عج) دارای آن است، به صورتی بسیار زیبا و ظریف، علم و معرفتی که در نزد حضرت مهدی (عج) موجود است را به تصویر می کشند. (معادیخواه. ۱۳۷۳. صص ۲۱۶-۲۱۵) 🔶 @Nahj_Et

💠ادامه حکمت۳۴۹ 🔹در خطبۀ 176 نيز امام عليه السلام تعبير جالب ديگرى در اين زمينه دارد و مى‌فرمايد: «طُوبَى لِمَنْ‌ شَغَلَهُ‌ عَيبُهُ‌ عَنْ‌ عُيوبِ‌ النَّاسِ‌؛ خوشا به حال كسى كه اشتغالش به عيوب خود، او را از اشتغال به عيوب مردم بازدارد». اميرمؤمنان على عليه السلام در حديث ديگرى مى‌فرمايد: «أَعْقَلُ‌ النّاسِ‌ مَنْ‌ كانَ‌ بِعَيْبِهِ‌ بَصيراً وَ عَنْ‌ عَيْبِ‌ غَيْرِهِ‌ ضَريراً؛ عاقل‌ترين مردم كسى است كه بيناى عيب خود باشد و كور از عيب ديگران». امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد: «ثَلاثَةٌ‌ فِى ظِلِّ‌ عَرْشِ‌ اللَّهِ‌ عَزَّ وَ جَلَّ‌ يوْمَ‌ لا ظِلَّ‌ إِلَّا ظِلُّهُ‌ رَجُلٌ‌ أَنْصَفَ‌ النَّاسَ‌ مِنْ‌ نَفْسِهِ‌ وَ رَجُلٌ‌ لَمْ‌ يقَدِّمْ‌ رِجْلاً وَ لَمْ‌ يؤَخِّرْ رِجْلاً أُخْرَى حَتَّى يعْلَمَ‌ أَنَّ‌ ذَلِكَ‌ لِلَّهِ‌ عَزَّ وَ جَلَّ‌ رِضًى أَوْ سَخَطٌ وَ رَجُلٌ‌ لَمْ‌ يعِبْ‌ أَخَاهُ‌ بِعَيبٍ‌ حَتَّى ينْفِى ذَلِكَ‌ الْعَيبَ‌ مِنْ‌ نَفْسِهِ‌ فَإِنَّهُ‌ لا ينْفِى مِنْهَا عَيباً إِلَّا بَدَا لَهُ‌ عَيبٌ‌ آخَرُ وَ كَفَى بِالْمَرْءِ‌ شُغُلاً بِنَفْسِهِ‌ عَنِ‌ النَّاسِ‌؛ گروهى در سايۀ عرش خدا در روز قيامت هستند در آن روزى كه سايه‌اى جز سايۀ او نيست: كسانى كه عدالت را در مورد حقوق خود با ديگران رعايت مى‌كنند و كسانى كه گامى جلو و گامى به عقب نمى‌گذارند مگر اين‌كه بدانند رضاى خدا در آن است يا خشم او و كسانى كه هيچ عيب را بر برادر خود نگيرند مگر اين‌كه نخست آن عيب را از خود دور سازند (اگر اين كارها را كند هرگز به عيوب ديگران نمى‌پردازد) زيرا انسان هيچ عيبى را برطرف نمى‌سازد مگر اين‌كه عيب ديگرى از خودش براى او ظاهر مى‌شود و اين كار او را از پرداختن به عيوب ديگران بازمى‌دارد)» #حکمت_349 🔶 @Nahj_Et

💠🔹امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه در حقيقت مى‌خواهد حريصان در دنيا را از حرص بازدارد و به كفاف و عفاف قانع سازد و از مسابقۀ گناه‌آلودى كه براى به چنگ آوردن اموال بيشتر در ميان گروهى از دنياپرستان رايج است جلوگيرى كند، مى‌فرمايد: «به يقين بدانيد خدا براى بنده‌اش - اگرچه بسيار چاره‌جو و سخت‌كوش و در طرح نقشه‌ها قوى باشد - بيش از آنچه در كتاب الهى براى او (از روزى) مقدر شده قرار نداده است»؛ (اعْلَموا عِلْماً يَقِيناً اِنَّ‌ اللّٰهَ‌ لَمْ‌ يَجْعَلْ‌ لِلْعَبْدِ - وَ إِنْ‌ عَظُمَتْ‌ حِيلَتُهُ‌، وَ اشْتَدَّتْ‌ طِلْبَتُهُ‌، وَ قَوِيَتْ‌ مَكِيدَتُهُ‌ - أَكْثَرَ مِمَّا سُمِّىَ‌ لَهُ‌ فِي الذِّكْرِ الْحَكِيمِ‌) #حکمت_273 🔶 @Nahj_Et

💠🔹از عهدنامه‌هاى امام عليه السلام براى قبيلۀ ربيعه و يمن مى‌باشد كه از خط هشام بن كلبى نقل شده است. نامه در يك نگاه همان‌گونه قبلا اشاره شد اين كلام، متن پيمان‌نامه‌اى است كه حضرت على عليه السلام براى اهل يمن و طايفۀ ربيعه نگاشته و مفاد آن اين است كه آنها بايد دعوت قرآن را بپذيرند و هركس آنها را به سوى قرآن فرا خواند اجابت كنند و همه با هم در برابر مخالفان متحد باشند و يكديگر را يارى دهند و با هيچ عذر و بهانه‌اى اين پيمان را نشكنند. منظور از اهل يمن همان طايفۀ قحطان بودند كه در آنجا مى‌زيستند و ربيعه از طايفۀ عدنان بودند. ابن ابى‌الحديد در اينجا سخنى دارد كه شايان دقت است. او مى گويد در حديثى وارد شده است: «كُلُّ‌ حِلفٍ‌ كٰانَ‌ فِى الْجٰاهِلِيَّةِ‌ فَلاٰ يَزيدُهُ‌ الإسْلاٰمُ‌ إلّاشِدَّةً‌ وَلاٰ حِلْفَ‌ فِى الْإسلام؛ هر پيمانى كه در جاهليت بسته شد (و هدف والايى را در بر داشت) در اسلام به قوت خود باقى، بلكه قوى‌تر خواهد بود؛ ولى در اسلام پيمانى وجود ندارد». مطابق اين سخن پيمان‌نامۀ مورد بحث زير سؤال مى‌رود؛ ولى ابن ابى‌الحديد در اينجا مى‌افزايد: «كار اميرمؤمنان على عليه السلام بر اين خبر واحد ترجيح دارد و بايد از آن پيروى نمود. #نامه_74 🔶 @Nahj_Et

💠🔹به خصوص اينكه عرب بعد از اسلام بارها پيمان‌هايى برقرار ساخت كه در كتب تاريخ شرح آن آمده است». افزون بر اين، حديث مزبور با فعل پيغمبر اكرم نيز سازگار نيست، زيرا همه مى‌دانيم كه پيامبر در حديبيه پيمانى با مشركان برقرار ساخت و شايد به همين دليل است كه بعضى مى‌گويند حديث مزبور بعد از جريان فتح مكه بوده است. به هر حال اين حديث قابل اعتماد به نظر نمى‌رسد، زيرا در تاريخ تمام امت‌ها و ملت‌ها حوادثى پيش مى‌آيد كه آنها را ناگزير به پيمان بستن با مخالفان خود مى‌كند. *** هَذَا مَا اجْتَمَعَ‌ عَلَيْهِ‌ أَهْلُ‌ الْيَمَنِ‌ حَاضِرُهَا وَبَادِيهَا، وَرَبِيعَةُ‌ حَاضِرُهَا وَبَادِيهَا، أَنَّهُمْ‌ عَلَى كِتَابِ‌ اللّٰهِ‌ يَدْعُونَ‌ إِلَيْهِ‌، وَيَأْمُرُونَ‌ بِهِ‌، وَيُجِيبُونَ‌ مَنْ‌ دَعَا إِلَيْهِ‌ وَأَمَرَ بِهِ‌، لَايَشْتَرُونَ‌ بِهِ‌ ثَمَناً، وَلَا يَرْضَوْنَ‌ بِهِ‌ بَدَلاً، وَأَنَّهُمْ‌ يَدٌ وَاحِدَةٌ‌ عَلَى مَنْ‌ خَالَفَ‌ ذَلِكَ‌ وَتَرَكَهُ‌، أَنْصَارٌ بَعْضُهُمْ‌ لِبَعْضٍ‌ #نامه_74 🔶 @Nahj_Et

💠🔹از خطبه‌هاى امام عليه السّلام است كه در آن از حسن رفتار خود با مردمى كه تحت حكومت او مى‌زيستند، سخن مى‌گويد. خطبه در يك نگاه امام عليه السّلام در اين خطبه به نكتۀ ظريفى اشاره مى‌كند و مى‌فرمايد: در برابر خوش رفتارى‌هاى كم و بدرفتارى‌هاى بسيار شما، من تا آن جا كه ميسر بود، دربارۀ شما نيكى كردم؛ از ظلم و ذلت رهايى‌تان بخشيدم و در برابر دشمنان درونى و برونى از شما پاسدارى نمودم. *** بخش اوّل و لقد أحسنت جواركم، و أحطت بجهدي من ورائكم. و أعتقتكم من ربق الذّلّ‌، و حلق الضّيم، شكرا منّي للبرّ القليل و إطراقا عمّا أدركه البصر، و شهده البدن، من المنكر الكثير. ترجمه : به يقين، وظيفۀ حسن جوار را در مورد شما انجام دادم. من در پشت سر نيز به پاسدارى از شما پرداختم و شما را از بند ذلّت و حلقه‌هاى زنجير ستم آزاد كردم. همۀ اين‌ها به منظور سپاس فراوان من در برابر نيكى اندكى از سوى شما و چشم پوشى از بدى‌هاى فراوانى بود كه نسبت به من انجام داديد؛ بدى‌هاى آشكارى كه چشم، آن را مى‌ديد و بدن، آن را لمس مى‌كرد. #خطبه_159 🔶 @Nahj_Et