✨﴾﷽﴿✨ ✅ برنامه‌ روزانه کانال : ✅🌷شنبه، سه‌شنبه و پنج شنبه شرح 🦋خطبه ها ✅🌹یکشنبه‌، دوشنبه وچهار‌شنبه‌ شرح 🌴حکمتها ✅☫روزانه‌تفسیر قرآن‌‌☫ ✅🌷شرح متنی و صوتی نامه ها بطور کامل در کانال بارگذاری شده و شرح آخرین نامه جهت سهولت در دسترسی، در اینجا آورده شده و بقیه نامه ها به هم پیوست میباشد⬇️ لینک شرح نامه ۷۹ ( آخرین نامه): https://eitaa.com/Nahjolbalaghe2/24783 ✅🍃حکمتها، نامه ها و خطبه های نهج‌البلاغه ترجمه محمد دشتی به طور کامل قبلا در کانال بار گذاری شده و لینک‌های دسترسی به مطالب در کانال سنجاق شده اند @Nahjolbalaghe2

. «أعوذ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیطَانِ الرَّجِیمِ» بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ وَاذْكُرْ فِي الْكِتَابِ إِبْرَاهِيمَ ۚ إِنَّهُ كَانَ صِدِّيقًا نَّبِيًّا در این کتاب، ابراهیم را یاد کن، که او پیامبرى بسیار راستگو بود. (مریم/۴۱) * إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ يَا أَبَتِ لِمَ تَعْبُدُ مَا لَا يَسْمَعُ وَلَا يُبْصِرُ وَلَا يُغْنِي عَنكَ شَيْئًا هنگامى که به پدرش گفت: «اى پدر! چرا چیزى را مى پرستى که نه مى شنود، و نه مى بیند، و نه هیچ نیازى را از تو برطرف مى سازد؟! (مریم/۴۲) * يَا أَبَتِ إِنِّي قَدْ جَاءَنِي مِنَ الْعِلْمِ مَا لَمْ يَأْتِكَ فَاتَّبِعْنِي أَهْدِكَ صِرَاطًا سَوِيًّا اى پدر! دانشى براى من آمده که براى تو نیامده است. بنابراین از من پیروى کن، تا تو را به راه راست هدایت کنم. (مریم/۴۳) * يَا أَبَتِ لَا تَعْبُدِ الشَّيْطَانَ ۖ إِنَّ الشَّيْطَانَ كَانَ لِلرَّحْمَٰنِ عَصِيًّا اى پدر! شیطان را پرستش مکن، که شیطان نسبت به خداوند رحمان،نافرمان بود. (مریم/۴۴) * يَا أَبَتِ إِنِّي أَخَافُ أَن يَمَسَّكَ عَذَابٌ مِّنَ الرَّحْمَٰنِ فَتَكُونَ لِلشَّيْطَانِ وَلِيًّا اى پدر! من ازاین مى ترسم که ازسوى خداوند رحمان  عذابى به تو رسد، در نتیجه از دوستان شیطان باشى!» (مریم/۴۵) @Nahjolbalaghe2

📝تفسیر سوره مبارکه مریم آیات ۴۱ الی ۴۵ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی منطق گیرا و کوبنده ابراهیم(علیه السلام) سرگذشت مسیح(علیه السلام) از نظر تولد، توأم با بخشى از زندگى مادرش مریم به پایان رسید، و به دنبال آن، آیات مورد بحث و آیات آینده، از قسمتى از زندگانى قهرمان توحید ابراهیم خلیل، پرده بر مى دارد و تأکید مى کند: دعوت این پیامبر بزرگ ـ همانند همه رهبران الهى ـ از نقطه توحید آغاز شده است. در نخستین آیه مى گوید: در این کتاب (قرآن) از ابراهیم یاد کن (وَ اذْکُرْ فِی الْکِتابِ إِبْراهِیمَ). چرا که او مردى بسیار راستگو و تصدیق کننده تعلیمات و فرمان هاى الهى، و نیز پیامبر خدا بود (إِنَّهُ کانَ صِدِّیقاً نَبِیّاً). کلمه صِدِّیق صیغه مبالغه از صدق و به معنى کسى است که بسیار راستگو است. بعضى گفته اند: به معنى کسى است که هرگز دروغ نمى گوید، و یا بالاتر از آن توانائى بر دروغ گفتن ندارد، چون در تمام عمر عادت به راستگوئى کرده است. و نیز بعضى آن را به معنى کسى مى دانند که: عملش تصدیق کننده سخن و اعتقاد او است. ولى روشن است، همه این معانى تقریباً به یک معنى باز مى گردد. به هر حال، این صفت به قدرى اهمیت دارد که در آیه فوق، حتى قبل از صفت نبوت بیان شده، گوئى زمینه ساز شایستگى براى پذیرش نبوت است، و از این گذشته بارزترین صفتى که در پیامبران و حاملان وحى الهى لازم است همین معنى مى باشد که آنها فرمان پروردگار را بى کم و کاست، به بندگان خدا برسانند. * * * پس از آن به شرح گفتگوى او با پدرش آزر مى پردازد (پدر در اینجا اشاره به عمو است و کلمه أَب همان گونه که سابقاً نیز گفته ایم، در لغت عرب گاهى به معنى پدر و گاه، به معنى عمو آمده است) و چنین مى گوید: در آن هنگام که به پدرش گفت: اى پدر! چرا چیزى را پرستش مى کنى که نمى شنود و نمى بیند و نمى تواند هیچ مشکلى را از تو حل کند (إِذْ قالَ لاَِبِیهِ یا أَبَتِ لِمَ تَعْبُدُ ما لا یَسْمَعُ وَ لا یُبْصِرُ وَ لا یُغْنِی عَنْکَ شَیْئاً). این بیان کوتاه و کوبنده، یکى از بهترین دلائل نفى شرک و بت پرستى است; چرا که یکى از انگیزه هاى انسان در مورد شناخت پروردگار، انگیزه سود و زیان است که علماى عقائد از آن تعبیر به مسأله دفع ضرر محتمل و جلب منفعت کرده اند. او مى گوید: چرا تو به سراغ معبودى مى روى که نه تنها مشکلى از کار تو نمى گشاید، بلکه اصلاً قدرت شنوائى و بینائى ندارد. و به تعبیر دیگر: عبادت براى کسى باید کرد که قدرت بر حل مشکلات دارد، و از آن گذشته عبادت کننده خود و نیازهایش را درک مى کند، شنوا و بینا است، اما این بت ها فاقد همه اینها هستند. در حقیقت ابراهیم (علیه السلام) در اینجا دعوتش را از پدرش شروع مى کند، به این دلیل که نفوذ در نزدیکان لازم تر است همان گونه که پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) نخست مأمور شد: اقوام نزدیک خود را به اسلام دعوت کند همان گونه که در آیه ۲۱۴ سوره شعراء مى خوانیم: وَ أَنْذِرْ عَشِیرَتَکَ الاَْقْرَبِینَ . * * * آنگاه، ابراهیم(علیه السلام) با منطق روشنى، او را دعوت مى کند که در این امر از وى تبعیت کند مى گوید: اى پدر! علم و دانشى نصیب من شده که نصیب تو نشده، به این دلیل، از من پیروى کن و سخن مرا بشنو (یا أَبَتِ إِنِّی قَدْ جاءَنِی مِنَ الْعِلْمِ ما لَمْ یَأْتِکَ فَاتَّبِعْنِی). از من پیروى کن تا تو را به راه راست هدایت کنم (أَهْدِکَ صِراطاً سَوِیّاً). من از طریق وحى الهى آگاهى فراوانى پیدا کرده ام و با اطمینان مى توانم بگویم: راه خطا نخواهم پیمود و تو را به راه خطا هرگز دعوت نمى کنم. من خواهان خوشبختى و سعادت توام، از من بپذیر تا رستگار شوى، و با طىّ این صراط مستقیم به منزل مقصود برسى. * * * در آیه بعد، این جنبه اثباتى را با جنبه نفى و آثارى که بر مخالفت این دعوت مترتب مى شود توأم کرده، مى گوید: پدرم! شیطان را پرستش مکن; چرا که شیطان همیشه نسبت به خداوند رحمان، عصیانگر بوده است (یا أَبَتِ لا تَعْبُدِ الشَّیْطانَ إِنَّ الشَّیْطانَ کانَ لِلرَّحْمنِ عَصِیّاً). البته پیدا است منظور از عبادت در اینجا عبادت به معنى سجده کردن و نماز و روزه براى شیطان به جا آوردن نیست، بلکه، به معنى اطاعت و پیروى فرمان است که این خود یک نوع از عبادت محسوب مى شود. معنى عبادت و پرستش آن قدر وسیع است که: حتى گوش دادن به سخن کسى به قصد عمل کردن به آن را نیز شامل مى گردد، و نیز قانون کسى را به رسمیت شناختن یک نوع عبادت و پرستش او محسوب مى شود. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

🎙 تفسیر صوتی آیات ۴۱ تا ۴۵ سوره مبارکه مریم مفسّر : حجت‌الاسلام‌والمسلمین قرائتی

✅متن و صوت کل قرآن ✅تنظیم سرعت صوت و اندازه متن 🎙 استاد پرهیزکار http://www.f19.ir/tartil/

📝 شرح و تفسیر حکمت ۳۶۹ 🔴 زمانى طوفانى در پيش است : امام(عليه السلام) در اين گفتار پرمعناى خويش از زمانى خبر مى دهد كه اسلام و قرآن به فراموشى سپرده مى شود و اهل آن زمان غرق گناه مى گردند، و نُه ويژگى از مفاسد براى آن زمان ذكر مى كند و مى فرمايد: «روزگارى بر مردم خواهد آمد كه در ميان آن ها از قرآن چيزى جز خطوطش و از اسلام جز نامش باقى نمى ماند»; (يَأْتِي عَلَى النَّاسِ زَمَانٌ لاَيَبْقَى فِيهِمْ مِنَ الْقُرْآنِ إِلاَّ رَسْمُهُ، وَ مِنَ الاِْسْلاَمِ إِلاَّ اسْمُهُ). رسم در اين جا به معنى خطوط است، هرچند بعضى آن را به معنى قرائت، تفسير كرده اند كه بعيد به نظر مى رسد. با اين كه اين دو ويژگى براى معرفى اهل آن زمان كه از اسلام، تنها به ظواهرى قناعت كرده اند و از حقيقت اسلام چيزى در ميان آن ها باقى نمانده كفايت مى كند با اين حال چند جمله ديگر در معرفى آن ها بيان كرده و مى فرمايد: «مساجد آن ها در آن زمان از جهت بنا آباد و محكم ولى از جهت هدايت خراب و ويران است»; (وَمَسَاجِدُهُمْ يوْمَئِذ عَامِرَةٌ مِنَ الْبِنَاءِ، خَرَابٌ مِنَ الْهُدَى). اشاره به اين كه آن ها تنها به ظواهر اسلام و مساجد قناعت مى كنند و به مسائل مربوط به فرهنگ اسلامى كه بايد در آن جا پياده شود و مسجد كانون آن باشد توجهى ندارند. سپس در وصف ديگرى مى فرمايد: «ساكنان آن مساجد و آبادكنندگان آن بدترين مردم روى زمين اند فتنه و فساد از آن ها برمى خيزد و خطاها و گناهان به سوى آن ها بازمى گردد»; (سُكَّانُهَا وَعُمَّارُهَا شَرُّ أَهْلِ الاَْرْضِ، مِنْهُمْ تَخْرُجُ الْفِتْنَةُ، وَإِلَيهِمْ تَأْوِى الْخَطِيئَةُ). اشاره به اين كه ميان ظاهر و باطن آن ها فرق بسيار است، ظاهر آن ها اين است كه اهل مسجد و عمران و آبادى آن هستند در حالى كه جز فتنه گرى و گناه، چيزى از آن ها برنمى خيزد، حتى از همان مساجد آباد براى فتنه گرى و توطئه بر ضدّ مؤمنان راستين، و انحرافات خود بهره مى جويند. سپس در آخرين بيان صفات آن ها مى فرمايد: «(آن ها به گمراهى خود قانع نيستند بلكه اصرار به گمراه ساختن ديگران نيز دارند) هرگاه كسى از فتنه آنان كناره گيرى كند او را به آن بازمى گردانند و هركس كه از آن جا وامانده به سوى آن سوقش مى دهند»; (يَرُدُّونَ مَنْ شَذَّ عَنْهَا فِيهَا، وَيَسُوقُونَ مَنْ تَأَخَّرَ عَنْهَا إِلَيْهَا). آرى آن ها اصرار دارند كه هيچ مانعى بر سر راه اعمال زشت و كارهاى خلافشان نباشد و اگر كسانى از آن ها كناره گيرى كنند به اجبار آن ها را به جمع خود بازمى گردانند. امام(عليه السلام) در پايان به عذاب دردناك آن ها اشاره كرده، مى فرمايد: «خداوند سبحان مى فرمايد: به ذاتم سوگند مى خورم فتنه اى بر آنان بر مى انگيزم كه عاقل بردبار در آن حيران بماند»; (يَقُولُ اللّهُ سُبْحَانَهُ: فَبِي حَلَفْتُ لاََبْعَثَنَّ عَلَى أُولئِكَ فِتْنَةً تَتْرُكُ الْحَلِيمَ فِيهَا حَيْرَانَ). اين فتنه ممكن است يك بلاى آسمانى يا زلزله هاى ويرانگر زمينى يا بيمارى هاى فراگير و يا شمشيرهاى دشمنان سلطه گر باشد كه همگى در برابر آن حيران بمانند و حتى عاقلان بردبار راه برون رفتى از آن نيابند. و در آخرين جمله مى فرمايد: «هم اكنون اين كار انجام شده و ما از خداوند مى خواهيم كه از لغزش ها و غفلت ها درگذرد»; (وَقَدْ فَعَلَ، وَنَحْنُ نَسْتَقِيلُ اللّهَ عَثْرَةَ الْغَفْلَةِ). امام(عليه السلام) در اين گفتار پرمعناى خود زمانى را ترسيم مى كند كه نور هدايت الهى به خاموشى مى گرايد، آفتاب عالم تاب اسلام رو به افول مى نهد و مسلمانان راستين كم مى شوند و آن ها كه هستند براثر فشارها خانه نشين مى گردند، صحنه اجتماع به دست رياكارانى مى افتد كه قرآن را با صداى خوب مى خوانند و آن را با بهترين خط و زيباترين طبع آراسته مى كنند، نمونه ديگر رياكارى آن ها مساجد آباد و پرشكوه است، اين ها همه در حالى است كه در باطن، نه خبرى از تعليمات اسلام است و نه از اخلاق اسلام. بازيگران رياكار اين ميدان كه بدترين مردم روى زمين اند كارى جز فتنه گرى و خطاكارى ندارند و عجب اين كه اصرار دارند ديگران را هم به رنگ خود درآورند چراكه اگر آن ها مسلمان راستين باشند مانع كار آنان مى شوند پس بايد آن ها را نيز از اسلام بيرون بُرد تا راه براى پيشرفت اين گروه فتنه گر صاف و هموار شود. البته خداوند تنها به مجازات آنان در عرصه قيامت اكتفا نمى كند بلكه در همين دنيا نيز آن ها را گرفتار انواع مصائب مى كند، اين مجازات ها ممكن است در اشكال مختلف جلوه گر شود، بلاهاى آسمانى، فتنه هاى زمينى، بيمارى هاى فراگير، قحط سالى و از همه بدتر سلطه گروهى بى رحم بر آن ها و كشت و كشتار آنان به دست اين گروه، فتنه هايى كه به قدرى پيچيده و متراكم است كه آگاه ترين مردم از حلّ آن عاجز مى شوند و ناچار حيران و سرگردان تماشاگر اين صحنه ها خواهند بود. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2