#موعظه ✨ مقام کسی که زیاد #صلوات می فرستد... 💬 نقل خاطره‌ای از ملاعلی معصومی همدانی ره توسط #استاد_عالی @Nahjolbalaghe2

🐎 اسب خلیفه 💡امام حسن عسکری (علیه‌السلام) 🎈 #فرزندان_علی #نهج_البلاغه @Nahjolbalaghe2

🔹 ترجمه کتاب الغدیر🔹 ✅ قسمت: پنجم 🔷واقعه غدیرخم #علامه‌امینی ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺭﺍ ﺍﺑﻦ ﺣﺎﺗﻢ ﺷﺎﻣﻲ ﺩﺭ " ﺍﻟﺪﺭ ﺍﻟﻨﻈﻴﻢ " ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺣﺎﻓﻆ ﺍﺑﻦ ﻣﺮﺩﻭﻳﻪ ﺑﺴﻨﺪ ﺩﻳﮕﺮﺵ ﺁﻭﺭﺩﻩ، ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺪ: ﺣﺪﻳﺚ ﻧﻤﻮﺩ، ﺍﺑﻮ ﺍﻟﻤﻈﻔﺮ، ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻮﺍﺣﺪ ﺑﻦ ﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺷﻴﺬﻩ ﻣﻘﺮﻱ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺣﺪﻳﺚ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﺮﺯﺍﻕ ﺑﻦ ﻋﻤﺮ ﻃﻬﺮﺍﻧﻲ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺍﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻲ ﺣﺎﻓﻆ (ﺍﺑﻦ ﻣﺮﺩﻭﻳﻪ) ﺍﺯ ﺍﺑﻲ ﺑﻜﺮﺍﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﺩﺍﻡ ﺍﺯ ﻣﻨﺬﺭ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻋﻤﻮﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﺑﺎﻥ ﺑﻦ ﺗﻐﻠﺐ، ﺍﺯ ﻋﺎﻣﺮ ﺑﻦ ﻭﺍﺛﻠﻪ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺷﻮﺭﻱ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ (ﻛﻪ ﺷﻮﺭﻱ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻳﺎﻓﺖ)، ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺁﻧﺠﻨﺎﺏ ﻣﻴﻔﺮﻣﻮﺩ (ﻋﻴﻦ ﺍﻟﻔﺎﻇﻲ ﻛﻪ ﻓﻮﻗﺎ ﺫﻛﺮ ﺷﺪ). ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺭﺍﻭﻱ ﮔﻔﺖ: ﻋﻠﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻴﺪﻫﻢ ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺟﺰ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻏﺪﻳﺮ ﺑﻮﻟﺎﻳﺖ ﻧﺼﺐ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻧﻪ ﺑﺨﺪﺍ ﻗﺴﻢ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺷﻮﺭﻱ ﺭﺍ ﺣﺎﻓﻆ ﺑﺰﺭﮒ- ﺩﺍﺭ ﻗﻄﻨﻲ ﺑﺎ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﺁﻥ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺑﻦ ﺣﺠﺮ ﺑﻌﺾ ﺍﺯ ﻓﺼﻮﻝ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺻﻮﺍﻋﻖ ﻧﻘﻞ ﻣﻴﻜﻨﺪ، ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 75 ﮔﻮﻳﺪ: ﺩﺍﺭ ﻗﻄﻨﻲ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺩﺭ ﺳﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺷﺶ ﻧﻔﺮﻱ ﻛﻪ ﻋﻤﺮ ﺍﻣﺮ ﺧﻠﺎﻓﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺸﻮﺭﻱ ﻣﺤﻮﻝ ﻧﻤﻮﺩ ﺳﺨﻦ ﻃﻮﻟﺎﻧﻲ ﮔﻔﺖ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻭ " ﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ": ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻴﺪﻫﻢ، ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺟﺰ ﻣﻦ ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺑﺎﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ: ﻳﺎ ﻋﻠﻲ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻗﺴﻤﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ ﻭ ﺩﻭﺯﺧﻲ، ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻧﻪ ﺑﺨﺪﺍ ﻗﺴﻢ، ﻭ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 93 ﮔﻮﻳﺪ: ﺩﺍﺭ ﻗﻄﻨﻲ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺩﺭ ﺳﻨﺪﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺷﻮﺭﻱ ﺑﺮ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺷﻮﺭﻱ ﺍﺳﺘﺪﻟﺎﻝ ﻭ ﺍﺣﺘﺠﺎﺝ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻴﺪﻫﻢ، ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻭﻧﺪﻱ ﺑﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺗﺮ ﻫﺴﺖ؟ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺭﺍ ﺣﺎﻓﻆ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺍﺑﻦ ﻋﻘﺪﻩ ﺑﺎ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﺩﺭ ﺳﻨﺪ ﺁﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ، ﮔﻮﻳﺪ: ﺣﺪﻳﺚ ﻛﺮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻋﻠﻲ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﺒﻴﺒﻪ ﻛﻨﺪﻱ ﺍﺯ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﺣﺴﻴﻦ، ﺍﺯ ﺍﺑﻲ ﻏﻴﻠﺎﻥ [ ﺻﻔﺤﻪ 5] ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻃﺎﻟﺐ ﺷﻴﺒﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﺍﺳﺤﻖ ﺍﺯ ﺍﺑﻲ ﺍﻟﻄﻔﻴﻞ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺷﻮﺭﻱ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻣﻴﮕﻔﺖ. ﺑﺸﺮﺡ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺁﻥ ﻣﻨﺎﺷﺪﻩ ﺑﺪﺍﺳﺘﺎﻥ ﻏﺪﻳﺮ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻧﻴﺰ ﺣﺎﻓﻆ ﺍﺑﻦ ﻋﻘﺪﻩ، ﮔﻮﻳﺪ: ﺣﺪﻳﺚ ﻧﻤﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ، ﺍﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﻳﺤﻴﻲ ﺑﻦ ﺯﻛﺮﻳﺎ ﺍﺯﺩﻱ، ﺻﻮﻓﻲ، ﺍﺯ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﺣﻤﺎﺩ ﺑﻦ ﻃﻠﺤﻪ ﻗﻨﺎﺩ، ﺍﺯ ﺍﺳﺤﻖ ﺑﻦ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺯﺩﻱ ﺍﺯ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻦ ﺧﺮﺑﻮﺫ، ﻭ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻦ ﻣﻨﺬﺭ، ﻭ ﺳﻌﻴﺪ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺳﻠﻤﻲ، ﺍﺯ ﺍﺑﻲ ﺍﻟﻄﻔﻴﻞ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: ﻋﻤﺮ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﺣﺘﻀﺎﺭ ﻭ ﻣﺮﮒ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﺮ ﺧﻠﺎﻓﺖ ﺭﺍ ﺑﻴﻦ ﺷﺶ ﻧﻔﺮ ﺑﺸﻮﺭﻱ ﻧﻬﺎﺩ، ﻋﻠﻲ ﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﻃﺎﻟﺐ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺑﻦ ﻋﻔﺎﻥ ﻭ ﻃﻠﺤﻪ ﻭ ﺯﺑﻴﺮ ﻭ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﻭﻗﺎﺹ ﻭ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻋﻮﻑ ﺭﺿﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻨﻬﻢ ﻭ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﻋﻤﺮﻧﻴﺰ ﻋﻀﻮ ﻣﺸﺎﻭﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﺪﻭﻥ، ﺣﻖ ﺗﺼﺪﻱ ﺧﻠﺎﻓﺖ، ﺍﺑﻮﺍﻟﻄﻔﻴﻞ ﮔﻮﻳﺪ: ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻋﺪﻩ ﻣﺠﺘﻤﻊ ﮔﺸﺘﻨﺪ، ﻣﺮﺍ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﺭﻭﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻱ ﻧﻤﺎﻳﻢ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ... ﺑﺸﺮﺡ ﻣﺬﻛﻮﺭ، ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺁﻥ ﻣﻨﺎﺷﺪﻩ ﺑﺤﺪﻳﺚ ﻏﺪﻳﺮ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺭﺍ ﺣﺎﻓﻆ ﻋﻘﻴﻠﻲ ﺑﺎ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻭ ﺩﻗﺖ ﺩﺭ ﺳﻨﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﮔﻮﻳﺪ: ﺣﺪﻳﺚ ﻧﻤﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ، ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺣﻤﺪ ﻭﺭﺍﺟﻴﻨﻲ ﺍﺯ ﻳﺤﻴﻲ ﺑﻦ ﻣﻐﻴﺮﻩ ﺭﺍﺯﻱ، ﺍﺯ ﺯﺍﻓﺮ، ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻱ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺣﺎﺭﺙ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺯ ﺍﺑﻲ ﺍﻟﻄﻔﻴﻞ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺷﻮﺭﻱ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺑﻮﺩﻡ... ﻭ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﺎﻣﻠﻲ ﺍﺯ ﺣﺪﻳﺚ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﻧﻤﻮﺩ. ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﺍﻟﺤﺪﻳﺪ ﺩﺭ ﺟﻠﺪ 2 ﺷﺮﺡ " ﻧﻬﺞ ﺍﻟﺒﻠﺎﻏﻪ " ﺻﻔﺤﻪ 61 ﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺍﺯ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﻨﺎﺷﺪﻩ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺷﻮﺭﻱ ﺑﻄﻮﺭ ﺗﻮﺍﺗﺮ ﻭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺿﻪ ﺭﺳﻴﺪﻩ، @Nahjolbalaghe2

🌳شجره آشوب« قسمت نود و نهم » 📌بررسی نفوذی های بنی امیه در حکومت امیرالمومنین علیه السلام 🔻سوم؛ به نظر می رسد ابوبکر، به سم کشته شده باشد. این موضوع شواهد تاریخی را نیز داراست. حال مغیره تلاش می کند با فرافکنی این مسئله را به گردن امام علی بیندازد. در مورد مسوم شدن ابوبکر، اینجا فرصت توضیحات کافی نیست، اما برای تفصیل مطلب می توانید به کتاب «پس از غروب» نوشته آقای یوسف غلامی مراجعه کنید. 🔻چهارم؛ مغیره در اینجا به خوبی در حال تأکید بر این مطلب است که معاویه، ولی دم عثمان و خلفای پیشین است؛ موضوعی که معاویه سالیان سال با بهره برداری از آن، در جهت تخریب اهل بیت گام برداشت. 🔻مغیره؛ راوی روایتی است که جایگاه جناب ابوطالب، رحمه الله علیه را داخل در حفره ای از آتش می داند. روشن است که این کار مغیره، در جهت تخریب امیرالمومنین انجام می شد. ابن ابی الحدید می گوید این حدیث را همه مردم از یک مرد واحد یعنی مغیره بن شعبه روایت می کنند که بغض و کینه وی با بنی هاشم، خصوصا علی علیه السلام مشهور و معلوم است. 📚 کتاب شجره آشوب 💬 نویسندگان: آقایان یوسفی و آقامیری ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

🤲 دعای روز دوم ماه مبارک رمضان @Nahjolbalaghe2

✨﴾﷽﴿✨ ✅ برنامه‌ روزانه کانال : ✅🌷شنبه، سه‌شنبه و پنج شنبه شرح 🦋خطبه ها ✅🌹یکشنبه‌، دوشنبه وچهار‌شنبه‌ شرح 🌴حکمتها ✅☫روزانه‌تفسیر قرآن‌‌☫ ✅🌷شرح متنی و صوتی نامه ها بطور کامل در کانال بارگذاری شده و شرح آخرین نامه جهت سهولت در دسترسی، در اینجا آورده شده و بقیه نامه ها به هم پیوست میباشد⬇️ لینک شرح نامه ۷۹ ( آخرین نامه): https://eitaa.com/Nahjolbalaghe2/24783 ✅🍃حکمتها، نامه ها و خطبه های نهج‌البلاغه ترجمه محمد دشتی به طور کامل قبلا در کانال بار گذاری شده و لینک‌های دسترسی به مطالب در کانال سنجاق شده اند @Nahjolbalaghe2

. «أعوذ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیطَانِ الرَّجِیمِ» بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ قَالَتْ لَهُمْ رُسُلُهُمْ إِن نَّحْنُ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُكُمْ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ يَمُنُّ عَلَىٰ مَن يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ ۖ وَمَا كَانَ لَنَا أَن نَّأْتِيَكُم بِسُلْطَانٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ ۚ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ پیامبرانشان به آنها گفتند: «درست است که ما بشرى همانند شما هستیم، ولى خداوند بر هر کس از بندگانش بخواهد (و شایسته باشد)، نعمت مى بخشد (و مقام رسالت عطا مى کند). و براى ما ممکن نیست جز به فرمان خدا معجزه اى بیاوریم. و (از تهدیدهاى شما نمى هراسیم.) مؤمنان باید تنها بر خدا توکّل کنند! (ابراهیم/۱۱) *** وَمَا لَنَا أَلَّا نَتَوَكَّلَ عَلَى اللَّهِ وَقَدْ هَدَانَا سُبُلَنَا ۚ وَلَنَصْبِرَنَّ عَلَىٰ مَا آذَيْتُمُونَا ۚ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُتَوَكِّلُونَ و چرا بر خدا توکّل نکنیم، با این که ما را به راههاى (سعادت)مان رهبرى کرده است؟! و ما به یقین در برابر آزارهاى شما صبر خواهیم کرد (و دست از رسالت خویش بر نمى داریم). و توکّل کنندگان، باید فقط بر خدا توکّل کنند.» (ابراهیم/۱۲) @Nahjolbalaghe2

🔹تفسیر سوره مبارکه ابراهیم آیات(۱۱ و ۱۲)🔹 ✅تنها بر خدا توکّل کنید در این دو آیه پاسخ پیامبران را از بهانه جویى هاى مخالفان لجوج ـ که در آیات گذشته آمده ـ مى خوانیم. در مقابل ایراد کسانى که مى گفتند: چرا از جنس بشر هستید، پیامبرانشان به آنها گفتند: مسلّماً ما تنها بشرى همانند شما هستیم ولى خداوند به هر کس از بندگانش که بخواهد نعمت مى بخشد و مقام رسالت عطا مى کند (قَالَتْ لَهُمْ رُسُلُهُمْ إِنْ نَحْنُ إِلاَّ بَشَرٌ مِثْلُکُمْ وَ لَـکِنَّ اللَّهَ یَمُنُّ عَلَى مَنْ یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ). یعنى فراموش نکنید اگر فرضاً به جاى بشر، فرشته اى انتخاب مى شود، فرشته از خود چیزى ندارد; همه مواهب، از جمله موهبت رسالت و رهبرى، از سوى خداست و آن که مى تواند چنین مقامى را به فرشته اى بدهد، توانایى اعطاى این مقام را به یک انسان هم دارد. بدیهى است بخشیدن این موهبت از ناحیه خداوند بى حساب نیست. بارها گفته ایم که مشیّت خدا با حکمت او هماهنگ است، یعنى هر جا مى خوانیم: خدا به هر کس که بخواهد... یعنى هر کس را که شایسته بداند .درست است که مقام رسالت موهبت الهى است، ولى آمادگى هایى در شخص پیامبر نیز حتماً وجود دارد. آن گاه بى آنکه از ایراد دوم سخن بگوید به پاسخ ایراد سوم مى پردازد. گویى ایراد دوم آنها در زمینه استناد به سنّت نیاکان، چندان سست و بى اساس است که هر انسان عاقلى با کمترین تأمّل، جواب آن را مى فهمد، به علاوه بر اینکه در آیات دیگر قرآن پاسخ آن داده شده است. آرى در پاسخ ایراد سوم مى گوید: آوردن معجزه از سوى ما به این ترتیب که هر کس به میل خود معجزه اى پیشنهاد کند و مسأله خرق عادت به یک بازیچه مبدّل شود کار ما نیست و ما هرگز نمى توانیم معجزه اى جز به فرمان خدا بیاوریم (وَ مَا کَانَ لَنَا أَنْ نَأْتِیَکُمْ بِسُلْطَان إِلاَّ بِإِذْنِ اللهِ). به علاوه هر پیامبرى، حتّى بدون تقاضاى مردم، به اندازه کافى اعجاز ارائه مى دهد تا سند اثبات حقّانیّت او گردد، هر چند مطالعه محتویات دعوت و مکتب آنها خود به تنهایى بزرگ ترین اعجاز است. ولى بهانه جویان غالباً گوششان بدهکار این حرف ها نبود و هر روز پیشنهاد تازه اى مى کردند و اگر پیامبر تسلیم نمى شد جار و جنجال به راه مى انداختند. سپس براى اینکه به تهدیدهاى گوناگون بهانه جویان نیز پاسخ قاطعى بدهند با این جمله موضع خود را مشخّص ساختند و گفتند: افراد باایمان باید تنها بر خدا توکّل کنند ; همان خدایى که قدرت ها در برابر نیروى لایزالش ناچیز و بى ارزشند (وَ عَلَى اللهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ). آن گاه به استدلال روشنى درباره مسأله توکّل پرداخته گفتند: و چرا بر خدا توکّل نکنیم ، با اینکه ما را به راه هاى مان رهبرى کرده است؟ (وَ مَا لَنَا أَلاَّ نَتَوَکَّلَ عَلَى اللهِ وَ قَدْ هَدَینَا سُبُلَنَا). جایى که برترین موهبت یعنى هدایت به راه هاى سعادت را به ما عطا فرموده، مسلّماً در برابر هرگونه تهاجم و کارشکنى و مشکلى ما را در پوشش حمایت خویش قرار خواهد داد. و سپس چنین ادامه دادند: تکیه گاه ما خداست; تکیه گاهى شکست ناپذیر و مافوق همه چیز، و ما به طور مسلّم در برابر آزارهاى شما صبر خواهیم کرد (وَلَنَصْبِرَنَّ عَلَى مَا آذَیْتُمُونَا). سرانجام نیز گفتار خود را با این سخن پایان دادند: و توکّل کنندگان باید فقط بر خدا توکّل کنند (وَ عَلَى اللهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُتَوَکِّلُونَ). ✔️نکته ها: ۱. در نخستین آیه مورد بحث مى خوانیم: مؤمنان باید فقط بر خدا توکّل کنند. و در آیه دوم مى خوانیم: متوکّلان باید بر خدا توکّل کنند. گویى جمله دوم مرحله اى است وسیع تر و فراتر از مرحله اوّل، یعنى مؤمنان که سهل است ـ چون ایمان به خدا از ایمان به قدرت و حمایت او و توکّل بر او جدا نمى تواند باشد ـ حتّى غیر مؤمنان تکیه گاهى جز خدا نمى یابند، زیرا به هر کس بنگرد از خود چیزى ندارد، همه نعمت ها و قدرت ها و موهبت ها به ذات پاک او برمى گردد، پس آنها نیز باید سر بر آستان او بگذارند و از او بخواهند که توکّل، آنها را دعوت به ایمان به الله مى کند. ۲. آیات مورد بحث پاسخ کسانى است که اعجاز پیامبران و معجزات پیامبر اسلام(ص)غیر از قرآن را نفى مى کردند. همچنین به ما مى فهمانَد که پیامبران هرگز نگفته اند ما معجزه نمى آوریم، بلکه مى گفتند: جز به فرمان خدا و اجازه او دست به این کار نمى زنیم، زیرا اعجاز کار اوست و در اختیار او و هر زمان صلاح بداند به ما فرمان مى دهد. ۳. حقیقت توکّل و فلسفه آن توکّل در اصل از مادّه وکالت به معنى انتخاب وکیل است. مى دانیم که وکیل خوب کسى است که حدّاقل داراى چهار صفت باشد، آگاهى، امانت، قدرت و دلسوزى. ناگفته پیداست که انتخاب وکیل مدافع در کارها در جایى است که انسان شخصاً قادر به دفاع از حقّ خود نباشد، در این موقع از نیروى دیگرى استفاده مى کند و با کمک او به حلّ مشکل خویش مى پردازد.⬇️

↩️توکّل کردن بر خدا مفهومى جز این ندارد که انسان در برابر مشکلات و حوادث زندگى و دشمنى ها و سرسختى هاى مخالفان و پیچیدگى ها و احیاناً بن بست هایى که در مسیر خود به سوى هدف دارد، در جایى که توانایى بر گشودن آنها ندارد، او را وکیل خود سازد و به او تکیه کند و از تلاش باز نایستد.بلکه در آنجا هم که توانایى بر انجام دادن کارى دارد، باز مؤثّر اصلى را خدا بداند، زیرا از نگاه یک موحّد، سرچشمه تمام قدرت ها و نیروها اوست.نقطه مقابل توکّل بر خدا تکیه کردن بر غیر اوست. یعنى به صورت اتّکایى زیستن، وابسته به دیگرى بودن و از خود استقلال نداشتن است.دانشمندان اخلاق مى گویند: توکّل ثمره مستقیم توحید افعالى خداست، زیرا همان طور که گفتیم، از نظر یک موحّد، هر حرکت و کوشش و جنبش و هر پدیده اى که در جهان صورت مى گیرد، سرانجام به علّت نخستین این جهان، یعنى ذات خداوند ارتباط مى یابد، ازاین رو یک موحّد همه قدرت ها و پیروزى ها را از او مى داند. فلسفه توکّل از آنچه ذکر کردیم استفاده مى شود که اوّلاً توکّل بر خدا یعنى منبع فناناپذیر قدرت، سبب افزایش مقاومت انسان در برابر مشکلات و حوادث سخت زندگى است، هنگامى که مسلمانان در میدان اُحُد ضربه سختى خوردند و دشمنان پس از ترک این میدان بار دیگر از نیمه راه بازگشتند تا ضربه نهایى را به آنه بزنند و این خبر به گوش مؤمنان رسید، قرآن مى گوید: افراد باایمان نه تنها در این لحظه بسیار خطرناک که بخش عمده نیروى فعّال خود را از دست داده بودند وحشت نکردند، بلکه با تکیه بر توکّل و استمداد از نیروى ایمان، بر پایدارى آنها افزوده شد و دشمن فاتح، با شنیدن خبر این آمادگى به سرعت عقب نشست. نمونه این استقامت در سایه توکّل در آیات متعدّدى به چشم مى خورد، از جمله در آیه ۱۲۲ آل عمران مى گوید: توکّل بر خدا جلوى سستى دو طایفه از جنگجویان را در میدان جهاد گرفت. و در آیه ۱۲ سوره ابراهیم، توکّل ملازم با صبر و استقامت در برابر حملات و صدمات دشمن ذکر شده است.و در آیه ۱۵۹ آل عمران براى انجام کارهاى مهم، نخست دستور به مشورت و سپس تصمیم راسخ و بعد توکّل بر خدا داده شده است. حتّى قرآن مى گوید: در برابر وسوسه هاى شیطانى، تنها کسانى مى توانند مقاومت کنند و از تحت نفوذ او درآیند که داراى ایمان و توکّل باشند (إِنَّهُ لَیْسَ لَهُ سُلْطَانٌ عَلَى الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَلَى رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ). از مجموع آیات مزبور استفاده مى شود که منظور از توکّل این است که در برابر عظمت مشکلات، انسان احساس حقارت و ضعف نکند، بلکه با اتّکا بر قدرت بى پایان خداوند، خود را پیروز بداند. به این ترتیب، توکّل، امیدآفرین،نیروبخش، تقویت کننده و سبب فزونى پایدارى و مقاومت است.اگر مفهوم توکّل، به گوشه اى خزیدن و دست روى دست گذاشتن بود، معنى نداشت که درباره مجاهدان و مانند آنها پیاده شود. و اگر کسانى چنین مى پندارند که توجّه به عالم اسباب و عوامل طبیعى با روح توکّل ناسازگار است سخت در اشتباهند، زیرا جدا کردن آثار عوامل طبیعى از اراده خدا یک نوع شرک محسوب مى شود. مگر نه اینکه عوامل طبیعى هر چه دارند از او دارند و همه به اراده و فرمان اوست.آرى، اگر عوامل را دستگاهى مستقل در برابر اراده او بدانیم، با روح توکّل سازگار نخواهد بود ـ دقّت کنید. چطور ممکن است چنان تفسیرى براى توکّل بشود با اینکه شخص پیامبر اسلام(ص) که سرسلسله متوکّلان بود، براى پیشبرد اهدافش از هیچ فرصت و نقشه صحیح و تاکتیک مثبت و انواع وسایل و اسباب ظاهرى غفلت نمى کرد. اینها همه ثابت مى کند که توکّل مفهوم منفى ندارد.ثانیاً توکّل بر خدا آدمى را از وابستگى ها که سرچشمه ذلّت و بردگى است نجات مى دهد و به او آزادگى و اعتماد به نفس مى بخشد. توکّل با قناعت ریشه هاى مشترکى دارد و طبعاً فلسفه آن دو نیز از جهاتى با هم شبیه است و در عین حال تفاوتى دارند.در اینجا چند روایت اسلامى در زمینه توکّل ـ به عنوان پرتوى روى مفهوم اصلى و ریشه آن ـ مى آوریم. امام صادق(ع) مى گوید: إنَّ الغِنى وَالعِزَّ یَجولانِ فَإذا ظَفِرا بِمَوضِعِ التَّوَکُّلِ أوطَنا: بى نیازى و عزّت در حرکت اند، هنگامى که محلّ توکّل را بیابند در آنجا وطن مى گزینند.در این حدیث وطن اصلىِ بى نیازى و عزّت، توکّل معرّفى شده است. از پیامبر اسلام(ص) نقل شده است که فرمود: از پیک وحى خدا جبرئیل پرسیدم: توکّل چیست؟ گفت: ألعِلمُ بِأنَّ المَخلوقَ لا یَضُرُّ وَ لا یَنفَعُ وَ لا یعطى وَ لا یَمنَعُ وَ استِعمالُ الیأسِ مِنَ الخَلقِ، فَإذا کانَ العَبدُ کَذلِکَ لَم یَعمَل لاِحَد سِوَى اللهِ... وَ لَم یَطمَع فی أحَد سِوَى اللهِ فَهذا هُوَ التَّوَکُّلُ: آگاهى به این واقعیّت که مخلوق نه زیان مى رساند و نه نفع و نه عطا و نهمنع، و چشم از دست مخلوق برداشتن. هنگامى که بنده اى چنین شد، جز براى خدا کار نمى کند و از غیر او امیدندارد. این حقیقت توکّل است ✔️پایان @Nahjolbalaghe2

🔹ترجمه و شرح خطبه (۷۳)🔹 🔶سرزنش مروان بن حکم 🔭خطبه در يك نگاه: اين سخن در واقع از خيانت و جنايت «مروان» و «بنى مروان» پرده برمى دارد، از يك سو او را به يهود تشبيه مى كند كه خيانت و كارشكنى آنها نسبت به مسلمين از روز ظهور اسلام تا به امروز بر كسى مخفى نبوده است و از سوى ديگر از آينده بنى مروان و حكومت اين شجره خبيثه خبر مى دهد كه در حكومت كوتاه خود چه مصايب و مشكلاتى براى مسلمانان ببار مى آورد، اين پيشگويى كه به صورت يك خبر غيبى بيان شده از احاطه روح مقدّس امام عليه السلام نسبت به حوادث آينده خبر مى دهد. نيازى به بيعت مروان ندارم! در آغاز اين سخن، امام(عليه السلام) به پيشنهاد «امام حسن» و «امام حسين»((عليهما السلام)) داير به عفو «مروان بن حکم» که روز جنگ «جمل» اسير شده بود و سپس تجديد بيعت با «اميرمؤمنان على(عليه السلام)» چنين مى فرمايد: «مگر او پس از قتل عثمان با من بيعت نکرد. من نيازى به بيعت او ندارم. دست او دست يهودى است! اگر (امروز) با دستش بيعت کند (فردا) با پشت خود پيمانش را بر باد مى دهد» (أَوَ لَمْ يُبَايِعْنِي بَعْدَ قَتْلِ عُثْمَانَ؟ لاَ حَاجَةَ لِي فِي بَيْعَتِهِ! إِنَّهَا کَفٌّ يَهُودِيَّةٌ، لَوْ بَايَعَنِي بِکَفِّهِ لَغَدَرَ بِسُبَّتِهِ). تشبيه دست او به دست يهودى اشاره روشنى به خيانت هاى «مروان» است که در واقع از پدر خائنش «حَکَم» به ارث برد; همان مردى که به خاطر جاسوسى براى مشرکان و استهزا و سُخريه پيغمبر اکرم(صلى الله عليه وآله) به طائف تبعيد شد و حتّى شفاعت هاى «عثمان» که فرزند برادر او بود، در عصر خليفه اوّل و دوّم مؤثّر نيفتاد و همچنان به صورت تبعيد در طائف ماند و هنگامى که عثمان به خلافت رسيد نخستين کار زشتى که انجام داد و مردم بر او ايراد گرفتند، آزاد کردن «حَکَم بن أبى العاص» و باز گرداندن او به مدينه بود. بديهى است شخصى که يک روز با «على(عليه السلام)» بيعت مى کند بيعتى که حتّى در ميان مردم جاهليّت محترم بود و کمى بعد، بيعت خود را مى شکند و آتش جنگ «جمل» بر پا مى کند بيعتش ارزش و اعتبارى ندارد، اگر بار ديگر هم بيعت کند تا فرصتى بدست آورد، به بيعت خود پشت مى کند و تعهّدات خويش را زير پا مى گذارد; او هميشه تابع هوا و هوس خويش است و عزّت و آبرو و شرف انسانى و تعهّدات شرعى و اخلاقى براى او الفاظى بى محتواست! سپس امام(عليه السلام) سه پيشگويى درباره مروان و دودمان او مى کند; نخست مى فرمايد: «بدانيد او حکومت کوتاهى خواهد داشت همچون مقدار زمانى که سگى بينى خود را با زبانش مى ليسد!» (أَمَا إِنَّ لَهُ إِمْرَةً کَلَعْقَةِ الْکَلْبِ أَنْفَهُ). هنگامى که سگ پوزه خود را در جيفه اى وارد مى کند که از آن بخورد، کمى از بقاياى جيفه، يا چربى آن، بر پوزه و بينى او باقى مى ماند که بعداً با زبان درازش آن را پاک مى کند، هم پوزه را تميز کرده، و هم از بقاياى جيفه استفاده مى کند. انتخاب اين تعبير براى حکومت کوتاه مدّت «مروان» در نهايت فصاحت و بلاغت و به اصطلاح: «مقال مطابق مقتضاى حال است». آرى او همچون سگى بود که از جيفه حکومت نامشروعى که از دودمان «بنى اميّه» مانده بود، بهره گرفت آن هم در مدّتى بسيار کوتاه، که به گفته بعضى از مورّخان چهار ماه و ده روز و به گفته بعضى ديگر شش ماه، و بيشترين مدّتى که براى آن نوشته اند نُه ماه است و به اين ترتيب پيشگويى على(عليه السلام) درباره او به وقوع پيوست و چنانکه در نکات، اشاره خواهيم کرد به دست همسرش به سادگى کشته شد. دومين پيشگويى اين که فرمود: «او پدر قوچ هاى چهارگانه است» (وَ هُوَ أَبُوالأَکْبُشِ الأَرْبَعَةِ). «أکبُش» جمع «کَبْش» به معناى گوسفند نر، يا قوچ است که حيوان سرکشى است و طبق اين تعبير، امام(عليه السلام) آنها را به حيوان سرکش تشبيه کرد. به گفته جمعى از «شارحان نهج البلاغه» اين سخن اشاره است به فرزندان چهارگانه او: «عبدالملک» که جانشين او شد، «عبدالعزيز» که والى مصر گرديد، «بشر» والى عراق، و «محمّد» نيز والى جزيره شد، که هر کدام از آنها شرارت را از پدرشان به ارث بردند. درست است که فرزندان «مروان» بسيار بيش از اين بود ولى اين چهار نفر کسانى هستند که به حکومت رسيدند و اميرمؤمنان على(عليه السلام) به آنها اشاره مى فرمايد. جمعى ديگر از «شارحان» اين سخن را اشاره به نوادگان «مروان» که فرزندان «عبدالملک» بودند، مى دانند که چهار نفر آنها به نام «وليد»، «سليمان»، «يزيد»، و «هشام» به خلافت رسيدند و او تنها کسى بود که چهار فرزندش به خلافت رسيدند. به همين دليل، جمعى قول دوم را ترجيح دادند، چرا که با سومين پيشگويى امام که در کلام بالا آمده است و مى فرمايد: «و امّت اسلام به زودى از دست او و پسرانش، روز خونينى خواهند داشت» (وَ سَتَلْقَى الأُمَّةُ مِنْهُ وَ مِنْ وَلَدِهِ يَوْماً أحْمَرَ) سازگارتر است.⬇️

↩️اين پيشگويى نيز به تحقّق پيوست و اين خلفاى خونخوار يکى پس از ديگرى به حکومت رسيدند و جاى «مروان» و «عبدالملک» را گرفتند و خون هاىزيادى ريختند و بسيارى از بى گناهان را به تيغ دژخيمان سپردند و (يَوْماً أحْمَر) (روز سرخ و خونين) با جنايات آنها تحقّق پذيرفت; که يک نمونه آن، جنايات «حجّاج» فرماندار کوفه در عصر «عبدالملک بن مروان» است. *** نکته: سرگذشت عجيب مروان! «مروان بن حَکَم» که از سرسخت ترين دشمنان «اميرمؤمنان على(عليه السلام)» بود و محور سخن در خطبه مورد بحث است، سرگذشتى شگفت انگيز و عبرت آميز دارد و آگاهى بر تاريخ زندگى نکبت بار او، بسيارى از حقايق مربوط به تاريخ صدر اسلام را روشن مى سازد. پدرش «حَکَم» همانگونه که در بالا اشاره کرديم به خاطر کارشکنى هاى مکرّر بر ضدّ پيغمبر اکرم(صلى الله عليه وآله)، به طائف تبعيد شد و پيامبر در حقّ او فرمود: «لَعَنَکَ اللَّهُ وَ لَعَنَ مَا فِي صُلْبِکَ; خداوند هم تو را و هم فرزندى را که در صلب خود، دارى لعنت کند» (و اين قبل از تولّد مروان بود.) چهره او در جامعه اسلامى آن روز، به قدرى منفور بود که نه خليفه اوّل و نه خليفه دوم جرأت نکردند به وساطت هاى «عثمان» که برادرزاده او بود ترتيب اثر داده، اجازه بازگشت او را به مدينه بدهند; ولى هنگامى که «عثمان» به خلافت رسيد، يکى از نخستين کارهاى زشتى که انجام داد آزاد کردن عمويش «حَکَم» پدر «مروان» بود و عجب تر اينکه او را از مقرّبان خود قرارداد و اموال فراوانى از بيت المال را در اختيار او گذاشت و اين يکى از نقاط تاريک حکومت «عثمان» است که از عوامل شورش بر ضدّ او محسوب مى شود و به خاطر همين کار بود که گروهى از صحابه پيغمبر، از نماز خواندن پشت سر «عثمان» خوددارى کردند. بعد از قتل «عثمان»، «مروان» در زمره کسانى بود که با «على(عليه السلام)» بيعت کرد، ولى چيزى نگذشت که دست به دست آتش افروزان «جمل» داد و به «بصره» آمد و پس از شکست لشکر جمل و کشته شدن «طلحه» و «زبير»، (سردمداران جنگ) «مروان» اسير شد و چنانکه در شرح خطبه آورديم، با شفاعت امام حسن و امام حسين(عليه السلام) که کانونهاى رحمت الهى بودند، آزاد شد. و بعضى گفته اند «ابن عباس» براى او شفاعت کرد. ولى او دست از شيطنت برنداشت و به «معاويه» و لشکريان «شام» پيوست و در جنگ «صفّين» به طور فعّال شرکت داشت و از عجايب اينکه نوشته اند «معاويه» به فرزندش «يزيد» وصيّت هايى نمود و از جمله اينکه به او گفت: من از چهار نفر بر تو مى ترسم که يکى از آنها را «مروان» شمرد و توصيه کرد، هنگامى که من از دنيا رفتم وقتى که مى خواهى بر جنازه من نماز بخوانى بگو: پدرم وصيّت کرده است که بايد يکى از بزرگان «بنى اميّه» عمويم «مروان بن حَکَم» مراسم نماز را بجا آورد و به اين ترتيب او را مقدّم بدار و گروهى را دستور ده که زير لباس خود اسلحه ببندند و در آخر نماز، به او حمله کنند و خونش را بريزند، تا از دست او راحت شوى. گويا «مروان» از ماجرا باخبر شده بود و يا از قراين و احوال، نسبت به حاضران سوء ظنّ پيدا کرد و پيش از تکميل نماز از صحنه گريخت. درباره سبب مرگ «مروان» که در سال 65 هجرى واقع شد، چنين گفته شده است که «معاوية بن يزيد» هنگامى که در آستانه مرگ قرار گرفت کسى را به عنوان جانشين خود انتخاب نکرد; لذا بر سر جانشينى او اختلاف شد. بعضى از نزديکانِ «معاوية بن يزيد» تمايل داشتند که برادرش «خالد بن يزيد» جاى او را بگيرد ولى چون سنّ او کم بود، با «مروان بن حَکَم» بيعت کردند با اين قيد که بعد از او «خالد» جاى او را بگيرد، ولى چيزى نگذشت که «مروان» از اين کار پشيمان شد و تصميم گرفت خلافت را بعد از خود به فرزندش «عبدالملک» و سپس «عبدالعزيز» بسپارد. طرفداران «خالد» از اين امر سخت عصبانى شدند، اين در حالى بود که مروان با مادر «خالد» ازدواج کرده بود، تا از اين طريق او را کوچک کند ولى «خالد» اين کار را به مادرش خرده گرفت و پيمان شکنى «مروان» را نسبت به خودش بازگو کرد. مادرش به او گفت غم مخور! من کار «مروان» را مى سازم و به گفته خود عمل کرد و شب هنگام در حال خواب، متّکايى بر دهان «مروان» قرار داد و فشرد و او را خفه کرد در حالى که 61 يا 63 سال بيشتر نداشت. از امورى که درباره «مروان» نوشته اند اين است که مادرش قبل از آن که با «حَکَم» ازدواج کند، از زنان فاحشه مشهور در محيط جاهليّت بود و از کسانى بود که آنها را «صاحبة الراية» مى گفتند; زيرا علناً پرچمى بر در خانه خود نصب کرده بود و افراد آلوده و بى بند و بار را به سوى خود فرا مى خواند.⬇️

↩️همان گونه که قبل از اين اشاره کرديم، حکومت خودِ «مروان» چند ماه بيشتر نبود و در روايات آمده است که شبى در خواب ديد چهار بار در محراب «پيامبر اکرم(صلى الله عليه وآله)» بول کرده است. هنگامى که از «ابن سيرين» معبّر معروفِ خواب، اين مطلب را سؤال کرد، گفت: چهار نفر از فرزندان تو، به حکومت مى رسند (و مايه تخريب اسلام مى شوند) و همين طور شد (البتّه چهار نفر از نوه هاى اوّلين فرزندان او، يعنى فرزندانِ «عبدالملک» به خلافت رسيدند): «وليد بن عبدالملک» (از سال 86 - 96 هجرى قمرى)، «سليمان بن عبدالملک» (از سال 96 - 99)، «يزيد بن عبدالملک» (از سال 101 - 105) و «هشام بن عبدالملک» (از سال 105 - 125). البته در ميان دو نفر اوّل و دو نفر اخير، مدّت کوتاهى خلافت به دست «عمر بن عبدالعزيز» افتاد که نوه ديگر «مروان» بود (از سال 99 - 101). سپس طومار زندگى نوه هاى او درهم پيچيد و تاريخ زشت و سياه و ننگين «آل مروان» به عنوان جمعى از بدترين خلفاى بنى اميّه، رقم خورد. @Nahjolbalaghe2

📝شرح صوتی خطبه های نهج البلاغه 🎤خطبه های: (۷۳و۷۲) @Nahjolbalaghe2

♥️🌿پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌وآله: 💢بوى فرزند، از بوى بهشت است و دختران را جز مؤمن، كسى دوست ندارد. 📕منبع: حکمت‌نامه کودک، ج۱، ص۳۱ #تربیت_فرزند #فرزندآوری 🤲اللهم عجل لولیک الفرج @Nahjolbalaghe2

🔹 آیا گناهانی که از آنها توبه می کنیم از پرونده اعمالمان پاک می شوند؟ 🎙استاد عالی @Nahjolbalaghe2

✅حکایت طبیب و امام صادق(علیه السلام) @Nahjolbalaghe2

🔹 ترجمه کتاب الغدیر🔹 ✅ قسمت: ششم 🔷واقعه غدیرخم #علامه‌امینی ↩️ﻭ ﻣﺘﻀﻤﻦ ﻓﻀﺎﻳﻞ ﻭ ﺧﺼﺎﻳﺼﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﺴﺒﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﮔﺸﺘﻪ ﺫﻛﺮ ﻣﻴﻨﻤﺎﺋﻴﻢ، ﺍﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺤﺪﺛﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺫﻛﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺑﺼﺤﺖ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎﻥ، ﺑﺎﻧﭽﻪ ﺫﻛﺮ ﺷﺪ (ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﻓﻀﺎﻳﻞ ﺁﻧﺠﻨﺎﺏ) ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ، ﻭ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﻭ ﺣﺎﺿﺮﻳﻦ ﺑﺎ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻪﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﺯ ﺑﻴﻌﺖ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺣﻘﻲ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﺑﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺁﻧﺮﺍ ﻣﻲ‌ﮔﻴﺮﻳﻢ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻨﻊ ﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﺳﺨﺘﻲ‌ﻫﺎ ﻣﻴﺴﺎﺯﻳﻢ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺷﺐ ﺭﻭﻱ ﻃﻮﻟﺎﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻭ (ﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ) ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺿﻤﻦ ﻛﻠﺎﻣﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﺳﻴﺮ ﺁﻧﺮﺍ ﺫﻛﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﭽﻪ ﻗﺒﻠﺎ ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﺑﻌﺾ ﺍﺯ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ... ﺑﺮ ﻣﻴﮕﺮﺩﺩ ﺑﺴﻴﺎﻕ ﺭﻭﺍﻳﺖ... ﺳﭙﺲ ﺑﺎﻧﻬﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻴﺪﻫﻢ: ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺟﺰ ﻣﻦ ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻛﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻛﻪ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺑﺮﺍﺩﺭﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺍﺟﺮﺍﺀ ﻓﺮﻣﻮﺩ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻧﻪ، ﺳﭙﺲ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ: ﻣﻦ ﻛﻨﺖ ﻣﻮﻟﺎﻩ ﻓﻬﺬﺍ ﻣﻮﻟﺎﻩ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻧﻪ. (ﺯﻳﺎﺩﺗﻲ ﭼﺎﭖ ﺩﻭﻡ) - ﻭ ﻗﺴﻤﺘﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﺒﺮ ﺩﺭ ﺟﻠﺪ 3 " ﺍﻟﺎﺳﺘﻴﻌﺎﺏ " ﺹ 35 ﺩﺭ ﺣﺎﺷﻴﻪ " ﺍﻟﺎﺻﺎﺑﻪ " ﺑﻄﻮﺭ ﻣﺴﻨﺪ ﺫﻛﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﮔﻮﻳﺪ، ﺣﺪﻳﺚ ﻧﻤﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻮﺍﺭﺙ ﺍﺯ ﻗﺎﺳﻢ ﺍﺯ ﺍﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﺯﻫﻴﺮ ﺍﺯ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﺣﻤﺎﺩ ﻗﻨﺎﺩ- ﺍﺯ ﺍﺳﺤﻖ ﺑﻦ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺯﺩﻱ، ﺍﺯ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻦ ﺧﺮﺑﻮﺫ، ﺍﺯ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻦ ﻣﻨﺬﺭ، ﺍﺯ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺯﺫﻱ، ﺍﺯ ﺍﺑﻲ ﺍﻟﻄﻔﻴﻞ. ﻭ ﻃﺒﺮﻱ ﺩﺭ ﺟﻠﺪ 3 ﺗﻔﺴﻴﺮﺵ ﺩﺭ ﺹ 418 ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ: ﺍﻧﻤﺎ ﻭﻟﻴﻜﻢ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﺭﺳﻮﻟﻪ. ﺍﻟﺎﻳﻪ... ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻋﻠﻲ ﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﻃﺎﻟﺐ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻓﻀﻴﺎﻥ ﺩﺍﻧﺎﺗﺮ ﺑﺘﻔﺴﻴﺮ ﻗﺮﺁﻥ ﺍﺳﺖ، ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺩﻟﺎﻟﺖ ﺑﺮ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺍﻭ ﺩﺍﺷﺖ، ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻭ ﻣﺤﺎﻓﻞ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﺳﺘﺪﻟﺎﻝ ﻣﻴﻨﻤﻮﺩ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ (ﺭﺍﻓﻀﻴﺎﻥ) ﺭﺍ ﻧﻤﻴﺴﺰﺩ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ، ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺗﻘﻴﻪ ﺍﺳﺘﺪﻟﺎﻝ ﺑﺎﻥ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ، ﭼﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﻘﻞ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺷﻮﺭﻱ ﺑﺨﺒﺮ ﻏﺪﻳﺮ ﻭ ﺧﺒﺮ ﻣﺒﺎﻫﻠﻪ ﻭ ﺑﺘﻤﺎﻡ ﻓﻀﺎﻳﻞ ﻭ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﺧﻮﺩ ﺗﻤﺴﻚ ﺟﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﻄﻮﺭ ﺣﺘﻢ ﺩﺭ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺗﻤﺴﻚ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ، ﺍﻩ. ﻭ ﺗﻮ (ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﺳﻄﻮﺭ) ﺑﺨﻮﺑﻲ ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﻃﺒﺮﻱ ﺩﺭ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺍﺣﺘﺠﺎﺝ ﻭ ﺍﺳﺘﺪﻟﺎﻝ ﺑﺤﺪﻳﺚ ﻏﺪﻳﺮ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺭﺍﻓﻀﻴﺎﻥ ﻓﻘﻂ، ﻧﺎﺷﻲ ﺍﺯ ﻋﺼﺒﻴﺖ ﻭ ﻛﻴﻨﻪ ﺗﻮﺯﻱ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﻭﺩ ﺍﺳﺖ، ﺯﻳﺮﺍ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻴﺪ، ﺧﻮﺍﺭﺯﻣﻲ ﺣﻨﻔﻲ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﺰﺑﻮﺭ (ﺍﺣﺘﺠﺎﺝ) ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺎﺩﺍﻥ ﻭ ﺍﺋﻤﻪ ﺣﻔﺎﻅ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﭼﻮﻥ ﺍﺑﻲ ﻳﻌﻠﻲ ﻭ ﺍﺑﻦ ﻣﺮﺩﻭﻳﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﻔﺎﻅ ﺣﺪﻳﺚ ﻭ ﺍﺋﻤﻪ ﻧﻘﻞ ﺣﺪﻳﺜﻨﺪ ﺑﺸﺮﺣﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﻳﺮ ﺑﻪ ﺗﺼﺮﻳﺢ ﺍﺑﻦ ﺣﺠﺮ ﺑﺮﻭﺍﻳﺖ ﺣﺎﻓﻆ ﺩﺍﺭ ﻗﻄﻨﻲ ﺑﻴﺎﻥ ﺷﺪ، ﻧﻘﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻧﻜﻮﻫﺶ ﻭ ﻧﻈﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻧﻤﺎﻳﺪ، ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺣﺎﻓﻆ ﺍﺑﻦ ﻋﻘﺪﻩ ﻭ ﺣﺎﻓﻆ ﻋﻘﻴﻠﻲ، ﻭ ﻧﻴﺰ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ ﺳﺨﻦ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﺍﻟﺤﺪﻳﺪ ﻭ ﺗﺼﺮﻳﺢ ﺍﻭ ﺭﺍ، ﺑﺎﻳﻨﻜﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﺣﺘﺠﺎﺝ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺣﺪﻳﺚ ﺷﺎﻳﻊ ﻭ ﻣﺴﺘﻔﻴﺾ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺻﺤﺖ ﻭ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻭﺍﻗﻊ ﮔﺸﺘﻪ، ﻣﻠﺎﺣﻈﻪ ﻧﻤﻮﺩﻳﺪ. ﻭ ﺍﺯ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻣﺬﻛﻮﺭﻩ ﺑﻘﺪﺭ ﻭ ﻗﻴﻤﺖ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺳﻴﻮﻃﻲ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺟﻠﺪ 1 " ﺍﻟﻠﺌﺎﻟﻲ ﺍﻟﻤﺼﻨﻮﻋﻪ " ﺻﻔﺤﻪ 187 ﻭﺍﻗﻒ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ، ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺣﻜﻢ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻋﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻮﺩﻥ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﺰﺑﻮﺭ (ﺍﺣﺘﺠﺎﺝ ﻭ ﺍﺳﺘﺪﻟﺎﻝ) ﻣﻴﺪﻫﺪ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﻋﻘﻴﻠﻲ، ﺯﺍﻓﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﻭﺍﺕ ﺿﻌﻴﻒ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ ﻣﺮﺩﻱ ﻧﺎﺷﻨﺎﺱ ﻭ ﻣﺠﻬﻮﻝ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﻣﺎ ﺍﺳﻨﺎﺩﻫﺎ ﻭ ﻃﺮﻕ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺫﻛﺮ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻪ ﺯﺍﻓﺮﻱ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺮﺩ ﻣﺠﻬﻮﻝ ﻭﺍﻧﮕﻬﻲ ﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﻨﺎ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺑﻀﻌﻒ ﺯﺍﻓﺮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺁﻳﺎ ﺑﻤﺠﺮﺩ ﻭﺟﻮﺩ ﺿﻌﻴﻒ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﺭﻭﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻥ ﺣﻜﻢ ﻗﻄﻌﻲ ﺩﺍﺩ؟ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺳﻴﻮﻃﻲ ﮔﻤﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ؟ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﺏ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺧﻠﺎﻑ ﺭﻭﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺳﺎﺧﺘﮕﻲ ﻭ ﺑﻲ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﺎﻟﻴﻒ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻧﻪ. ﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻨﺪﺍﺭ ﻭ ﺭﻭﺷﻲ ﺍﺯ ﺿﻌﻒ ✔️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

🌳شجره آشوب« قسمت صدم » 📌بررسی نفوذی های بنی امیه در حکومت امیرالمومنین علی علیه السلام 🔻رابطه مغیره با بنی امیه در این قسمت، شواهدی از تاریخ بیان خواهد شد که نشان می دهد مغیره، چگونه با دربار بنی امیه ارتباط داشت و سابقه این ارتباط از چه زمانی است. 🔻 البته در این زمینه بعضی نکات، مثل روایت قبل نشانگر حمایت عجیب مغیره از بنی امیه و نفوذ او در جامعه اسلامی از طرف معاویه است. او بعد از صلح امام حسن، حاکم کوفه بود. 🔻کوفه از مهم ترین شهرهای جامعه اسلامی بود و مرکز تجمع شیعیان و مخالفان بنی امیه محسوب می شد. در واقع معاویه باید عنصری را برای این شهر می فرستاد تا بتواند به خوبی اوضاع را تحت کنترل خود درآورد و از قیام های شیعه در این شهر علیه بنی امیه جلوگیری کند. 🔻مغیره، اگرچه به ظاهر، هیچ شمشیری به نفع معاویه نزد، اما از لحاظ خدمات فکری از بهترین خادمان دربار کفر بود.آیا حضور 10 ساله مغیره در استانداری کوفه نشان از رابطه عمیق او با معاویه ندارد ؟ 📚 کتاب شجره آشوب 💬 نویسندگان: آقایان یوسفی و آقامیری ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2