#قران ✨وَاذْكُرْ رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ تَضَرُّعًا وَخِيفَةً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ وَلَا تَكُنْ مِنَ الْغَافِلِينَ ﴿۲۰۵﴾ و در دل خويش پروردگارت را بامدادان و شامگاهان با تضرع و ترس بی صداى بلند ياد كن و از غافلان مباش (۲۰۵) 📚سوره مبارکه الأعراف ✍آیه ۲۰۵ ‌‌‌‌‌‌‌

✨ 🍃ادامه تفسیر سوره آل عمران آیه ۵۲ ... در عیون اخبار الرضا از امام على بن موسى الرضا(علیه السلام) نقل شده: از آن حضرت سؤال کردند: چرا حواریون به این نام نامیده شدند ؟ امام(علیه السلام) فرمود: جمعى از مردم چنین تصور مى کنند که آنها شغل لباسشویى داشته اند ولى در نزد ما علت آن این بوده که آنها، هم خود را از آلودگى به گناه پاک کرده بودند، و هم براى پاک کردن دیگران کوشش داشتند .(۲) ۲ ـ حواریّون از نظر قرآن و انجیل قرآن در سوره صف آیه ۱۴ درباره حواریون سخن گفته و ایمان آنان را متذکر شده است، ولى از جمله هائى که انجیل درباره حواریون دارد استفاده مى شود که آنان درباره مسیح همگى لغزش هائى داشته اند. در انجیل متّى و لوقا باب ۶، اسامى حواریون چنین آمده است: ۱ ـ پطرس، ۲ ـ اندریاس، ۳ ـ یعقوب، ۴ ـ یوحنا، ۵ ـ فیلوپس، ۶ ـ برتولولما، ۷ ـ توما، ۸ ـ متى، ۹ ـ یعقوب ابن حلفا، ۱٠ ـ شمعون، ملقب به غیور، ۱۱ ـ یهودابرادر یعقوب، ۱۲ ـ یهوداى اسخریوطى که به مسیح خیانت کرد. مفسر معروف مرحوم طبرسى در مجمع البیان نقل مى کند: حواریون به همراه عیسى در سفرها به راه مى افتادند و هر گاه تشنه یا گرسنه مى شدند به فرمان خداوند غذا و آب براى آنها آماده مى شد، آنها این جریان را افتخار بزرگى براى خود دانستند و از مسیح پرسیدند: آیا کسى بالاتر از ما پیدا مى شود؟ او گفت: آرى، أَفْضَلُ مِنْکُمْ مَنْ یَعْمَلُ بِیَدِهِ وَ یَأْکُلُ مِنْ کَسْبِهِ: از شما بالاتر کسى است که زحمت بکشد و از دست رنج خودش بخورد ... و به دنبال این جریان آنها به شستشوى لباس و گرفتن اجرت در برابر آن مشغول شدند (و عملاً به همه مردم درسى دادند که کار و کوشش ننگ و عار نیست).(۳) ۳ ـ منظور از مکر الهى چیست؟ مَکْر در لغت عرب با آنچه در فارسى امروز از آن مى فهمیم تفاوت بسیار دارد در فارسى امروز مکر به نقشه هاى شیطانى و زیان بخش گفته مى شود، در حالى که در لغت عرب هر نوع چاره اندیشى را مکر مى گویند که گاهى خوب و گاهى زیان آور است. در کتاب مفردات راغب مى خوانیم: اَلْمَکْرُ صَرْفُ الْغَیْرِ عَمّا یَقْصِدُهُ: مکر این است که کسى را از منظورش باز دارند (اعم از این که منظورش خوب باشد یا بد) . در قرآن مجید نیز گاهى ماکر با کلمه خیر ذکر شده مانند: وَ اللّهُ خَیْرُ الْماکِرِیْنَ: خداوند بهترین چاره جویان است . و گاهى مکر با کلمه سَیِّىء آمده است مانند: وَ لا یَحیقُ الْمَکْرُ السَّیِّئُ إِلاّ بِأَهْلِهِ: نقشه و اندیشه بد جز به صاحبش احاطه نخواهد کرد .(۴) بنابراین، منظور از آیه مورد بحث، و آیات متعدد دیگرى که مکر را به خدا نسبت مى دهد این است که: دشمنان مسیح با طرح هاى شیطانى خود مى خواستند جلو این دعوت الهى را بگیرند اما خداوند براى حفظ جان پیامبر خود و پیشرفت آیینش تدبیر کرد، و نقشه هاى آنها نقش بر آب شد و همچنین در موارد دیگر. 📚۱ ـ تعبیر به احساس ، با این که کفر یک امر باطنى است، ممکن است به خاطر این باشد که آنها آن قدر در ابراز کفر خود پافشارى کردند که گوئى به صورت یک امر حسّى در آمد (المیزان، ذیل آیه مورد بحث). ۲ ـ تفسیر برهان ، جلد ۱، صفحه ۲۸۵ (جلد ۱، صفحه ۶۲۷، بنیاد بعثت، طبع اول، ۱۴۱۵ هـ ق) ذیل آیه ـ وسائل الشیعه ، جلد ۱۶، صفحه ۱۳۲، چاپ آل البیت ـ بحار الانوار ، جلد ۱۴، صفحه ۲۷۲ و جلد ۷٠، صفحه ۱۱ ـ علل الشرایع ، جلد ۱، صفحه ۸٠، انتشارات مکتبة الداورى قم ـ عیون اخبار الرضا ، جلد ۲، صفحه ۷۹، انتشارات جهان، ۱۳۷۸ هـ ق. ۳ ـ مجمع البیان ، جلد ۱، صفحه ۴۴۸، ذیل آیه ـ بحار الانوار ، جلد ۱۴، صفحه ۲۷۶ و جلد ۷٠، صفحه ۱۱ ـ مستدرک الوسائل ، جلد ۱۳، صفحه ۲۳، چاپ آل البیت ـ مستدرک سفینة البحار ، جلد ۹، صفحه ۱۱۱، انتشارات جامعه مدرسین، طبع ۱۴۱۹ هـ ق. ۴ ـ فاطر، آیه ۴۳. @Nahjolbalaghe2

✨ 🎥 تلاوت آیات قرآن کریم به همراه تصاویر 📖سوره الرحمن آیات 1 تا 7 #عروس‌قرآن @Nahjolbalaghe2

✨ 🍃شرح نامه ۲۷ بخش ۳ ( مکارم شیرازی ) 🔻هشدارهاى پى در پى: امام(عليه السلام) در اين بخش از نامه بار ديگر به سراغ يک مطلب کلى و عام مى رود که هم شامل مخاطبش محمد بن ابى بکر مى شود و هم ناظر به همه مردم است در آغاز نامه که مرحوم سيّد رضى آن را نقل نکرده نيز آمده است که امام(عليه السلام) به محمد بن ابى بکر دستور داد که اين نامه را براى همگان بخواند: «اى بندگان خدا از مرگ و نزديک بودنش برحذر باشيد و آمادگى هاى لازم را براى آن فراهم سازيد، زيرا امرى عظيم و حادثه اى پر اهمّيّت را به همراه مى آورد (و آن اينکه) يا خيرى به همراه دارد که هرگز شرى در آن نيست و يا شرى که هيچ گاه نيکى با آن نخواهد بود»; (فَاحْذَرُوا عِبَادَ اللهِ الْمَوْتَ وَقُرْبَهُ، وَأَعِدُّوا لَهُ عُدَّتَهُ، فَإِنَّهُ يَأْتِي بِأَمْر عَظِيم، وَخَطْب(1) جَلِيل، بِخَيْر لاَ يَکُونُ مَعَهُ شَرٌّ أَبَداً، أَوْ شَرّ لاَ يَکُونُ مَعَهُ خَيْرٌ أَبَداً). بارها گفته اند و گفته ايم که اگر در هر چيز ترديد باشد، در مرگ و پايان زندگى براى همه انسان ها بدون استثنا شک و ترديدى نيست و با توجّه به اينکه مرگ را آغاز حرکت به سوى آخرت مى دانيم بايد براى اين سفر دور و دراز آماده شد و آنچه براى پيمودن سالم اين راه لازم است فراهم کرد. امام(عليه السلام) مرگ را از اين نظر پر اهمّيّت و عظيم مى شمرد که سرنوشت ساز است و انسان را به سوى يکى از دو سرنوشت مى برد يا کانونى است پر از خير و سعادت و آرامش و سلامت که همان بهشت جاويدان خداست و يا کانونى پر از شر و بدبختى و عذاب است که هرگز نجات از آن امکان ندارد و چون انسان نمى داند جزء کدام يک از اين دو گروه است بايد شديدا برحذر باشد. درباره تفاوت ميان «امر عظيم» و «خَطْب جَليل» در حالى که هر دو قريب المعنا هستند; شارحان نهج البلاغه تا آنجا که مى دانيم سخنى در اين باره نگفته اند; ولى ممکن است «امر عظيم» اشاره به انتقال از اين دنيا باشد; انتقالى که بازگشتى در آن نيست و «خطب جليل» اشاره به محاسبه اعمال و جزاى بر آنها باشد. اين احتمال نيز وجود دارد که «امر عظيم» اشاره به جمله «خَيْرٌ لايَکُونُ مَعَهُ شَرّ أبداً» و خطب جليلى که مفهوم آن مصيبت سخت است اشاره به جمله «شَرّ لا يَکُونُ مَعَهُ خَيْرُ أبداً» باشد. اينجا اين سؤال پيش مى آيد که امام(عليه السلام) در اين عبارت مردم را فقط به دو گروه تقسيم کرده است: گروهى که کاملاً سعادتمندند و در کانونى از خير و برکت اند و هيچ گونه شر و بدى در آن راه ندارد و گروهى به عکس که غرق شرور و بدبختى ها هستند و هيچ خيرى عايد آنها نمى شود; در حالى که مى دانيم گروه سومى نيز وجود دارند که مطابق تعبير قرآن مجيد: «(خَلَطُوا عَمَلاً صالِحاً وَآخَرَ سَيِّئاً عَسَى اللهُ أَنْ يَتُوبَ عَلَيْهِمْ إِنَّ اللهَ غَفُورٌ رَّحيمٌ); کسانى که کار خوب و بد را به هم آميخته اند; اميد مى رود که خداوند توبه آنها را بپذيرد; به يقين خداوند آمرزنده و مهربان است».(2) شارحان نهج البلاغه در برابر اين سؤال پاسخ هاى مختلفى گفته اند که گاه بسيار آميخته با تکلف است. روشن ترين پاسخ اين است که سخن امام(عليه السلام) در اينجا ناظر به افراد شاخصى است که در مسير اطاعت يا عصيان گام بر مى دارند و ناظر به همه افراد نيست; به تعبير ديگر، اين حصر اضافى است نسبت به مؤمنان کامل الايمان و سردمداران کفر و ظلم، نه حصر حقيقى نسبت به همه. در قرآن مجيد نيز تعبيراتى همچون تعبيرات امام(عليه السلام) ديده مى شود; مثلا در سوره هود مى خوانيم: «(فَمِنْهُمْ شَقِىٌّ وَ سَعِيدٌ * فَأَمَّا الَّذِينَ شَقُوا فَفِى النَّارِ لَهُمْ فِيهَا زَفِيرٌ وَشَهِيقٌ * خَالِدِينَ فِيهَا... * وَأَمَّا الَّذِينَ سُعِدُوا فَفِى الْجَنَّةِ خَالِدِينَ فِيهَا); گروهى از آنها بدبخت و گروهى سعادتمندند اما کسانى که بدبخت شدند، در آتش اند و براى آنان در آنجا ناله هاى دردناک و نعره هاى طولانى است * ... ، جاودانه در آن خواهند ماند... * اما کسانى که سعادتمند شدند تا آسمانها و زمين برپاست، جاودانه در بهشت خواهند ماند».(3) ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

🌺🌿 ✅ بـهـتـریــن بـنـدگـان امام رضا علیه السلام در پاسخ سائلی که گفت: بهترین بندگان چه کسانی هستند؟ فرمود: 💫بهترین بندگان خدا دارای پنج صفت می باشند. ۱ ) وقتی کار خیری را انجام داد، خوشحال شود؛ ۲ ) زمانی که کار بدی انجام داد، استغفار کند؛ ۳ ) موقعی که نعمتی به دست آورد، شاکر باشد؛ ۴ ) هنگامی که مبتلا ( به مصیبت ) شد، صبر کند؛ ۵ ) اگر از کسی بدی ببیند، ببخشد 📕بحار ج ۷۵ ص۲۰۶ 🌺🌿

⬆️یکی از دعاهای هنگام بیرون رفتن از منزل 🌹🌹🌹