✨ 🍃ادامه تفسیر سوره آل عمران آیه ۶۱ ... براى روشن شدن این حقیقت، قسمتى از روایات آنان را در این باب با ذکر مدارک در اینجا مى آوریم: قاضى نور اللّه شوشترى در جلد سوم از کتاب نفیس احقاق الحق طبع جدید، صفحه ۴۶ چنین مى گوید: مفسران در این مسأله اتفاق نظر دارند که أَبْناءَنا در آیه فوق اشاره به حسن و حسین(علیهما السلام) و نِساءَنا اشاره به فاطمه(علیها السلام) و أَنْفُسَنا اشاره به على(علیه السلام)است . و (در پاورقى کتاب مزبور) در حدود شصت نفر از بزرگان اهل سنت ذکر شده اند که تصریح نموده اند: آیه مباهله درباره اهل بیت(علیهم السلام) نازل شده است و نام آنها و مشخصات کتب آنها را در همان صفحه ۴۶ تا ۷۶ مشروحاً آورده است. از جمله شخصیت هاى سرشناسى که این مطلب از آنها نقل شده افراد زیر هستند: ۱ ـ مسلم بن حجاج نیشابورى صاحب صحیح معروف که از کتب شش گانه مورد اعتماد اهل سنت است.(۴) ۲ ـ احمد بن حنبل در کتاب مسند .(۵) ۳ ـ تفسیر طبرى در تفسیر معروفش در ذیل همین آیه.(۶) ۴ ـ حاکم در کتاب مستدرک .(۷) ۵ ـ حافظ ابو نعیم اصفهانى در کتاب دلائل النبوة .(۸) ۶ ـ واحدى نیشابورى در کتاب اسباب النزول .(۹) ۷ ـ فخر رازى در تفسیر معروفش.(۱٠) ۸ ـ ابن اثیر در کتاب جامع الاصول .(۱۱) ۹ ـ ابن جوزى در تذکرة الخواص .(۱۲) ۱٠ ـ قاضى بیضاوى در تفسیرش.(۱۳) ۱۱ ـ آلوسى در تفسیر روح المعانى .(۱۴) ۱۲ ـ طنطاوى مفسر معروف در تفسیر الجواهر .(۱۵) ۱۳ ـ زمخشرى در تفسیر کشّاف .(۱۶) ۱۴ ـ حافظ احمد بن حجر عسقلانى در کتاب الاصابة .(۱۷) ۱۵ ـ ابن صباغ در کتاب الفصول المهمة .(۱۸) ۱۶ ـ علامه قرطبى در تفسیر الجامع لاحکام القرآن .(۱۹) در کتاب غایة المرام از صحیح مسلم در باب فَضائِلُ عَلِىِّ بْنِ أَبِیْطالِب نقل شده: روزى معاویه به سعد بن ابى وقاص گفت: چرا ابو تراب (على(علیه السلام)) را سبّ و دشنام نمى گویى؟! گفت: از آن وقت که به یاد سه چیز که پیامبر(صلى الله علیه وآله) درباره على(علیه السلام) فرمود افتادم، از این کار صرف نظر کردم... (یکى از آنها این بود:) هنگامى که آیه مباهله نازل گردید، پیغمبر(صلى الله علیه وآله) تنها از فاطمه و حسن و حسین و على(علیهم السلام) دعوت کرد و سپس فرمود: أَللّهُمَّ هؤُلاءِ أَهْلِى: خدایا! اینها خاصان نزدیک من اند .(۲٠) نویسنده تفسیر کشّاف که از بزرگان اهل تسنن است در ذیل آیه مى گوید: این آیه قوى ترین دلیلى است که فضیلت اهل کساء را ثابت مى کند . مفسران، محدثان و مورخان شیعه نیز عموماً در نزول این آیه درباره اهل بیت(علیهم السلام) اتفاق نظر دارند، در تفسیر نور الثقلین روایات فراوانى در این زمینه نقل شده است.(۲۱) از جمله به نقل از کتاب عیون اخبار الرضا درباره مجلس بحثى که مأمون در دربار خود تشکیل داده بود، این چنین مى نویسد: امام على بن موسى الرضا(علیه السلام) فرمود: خداوند پاکان بندگان خود را در آیه مباهله مشخص ساخته است و به پیامبرش چنین دستور داده: فَمَنْ حَاجَّکَ فیهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا... و به دنبال نزول این آیه، پیامبر، على و فاطمه و حسن و حسین (علیهم السلام) را با خود به مباهله برد... این مزیتى است که هیچ کس در آن بر اهل بیت(علیهم السلام) پیشى نگرفته، و فضیلتى است که هیچ انسانى به آن نرسیده، و شرفى است که قبل از آن هیچ کس از آن برخوردار نبوده است .(۲۲) ۳ ـ پاسخ به سؤال 🔻در اینجا سؤال معروفى است که فخر رازى و بعضى دیگر درباره نزول آیه در حق اهل بیت(علیهم السلام) ذکر کرده اند: چگونه ممکن است منظور از أَبْناءَنا (فرزندان ما) حسن و حسین(علیهما السلام)باشد؟ در حالى که أَبْناء جمع است و جمع بر دو نفر گفته نمى شود؟ و چگونه ممکن است نِسائَنا که معنى جمع دارد تنها بر بانوى اسلام فاطمه(علیها السلام) اطلاق گردد؟ و اگر منظور از أَنْفُسَنا تنها على(علیه السلام) است، چرا به صیغه جمع آمده است؟! ✅پاسخ: اولاً ـ همان طور که قبلاً به طور مشروح ذکر شد، اجماع علماى اسلام و احادیث فراوانى که در بسیارى از منابع معروف و معتبر اسلامى اعم از شیعه و سنى در زمینه ورود این آیه در مورد اهل بیت(علیهم السلام)، به ما رسیده است و در آنها تصریح شده پیغمبر(صلى الله علیه وآله) غیر از على(علیه السلام) و فاطمه(علیها السلام) و حسن و حسین(علیهما السلام) کسى را براى مباهله نبرد، قرینه آشکارى براى تفسیر آیه خواهد بود; زیرا مى دانیم از جمله قرائنى که آیات قرآن را تفسیر مى کند، سنت و شأن نزول قطعى است. بنابراین، ایراد مزبور تنها متوجه شیعه نمى شود. بلکه همه دانشمندان اسلام باید به آن پاسخ گویند. 🌱ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

اگر لباست به میخی گیر کند، به عقب بر می گردی و آن را آزاد می‌کنی... اکنون این میخ، گناهان است که به قلبت نشسته 🖤 چه می‌شود اگر دو قدم به عقب برگردی و خود را رها سازی ⁉️

⬆️⬇️

🎥 تلاوت آیات قرآن کریم به همراه تصاویر 📖سوره الرحمن آیات 56تا 65 #عروس‌قرآن @Nahjolbalaghe2

🌷 امام علی علیه‌السلام 🔹 از دعاى ايشان براى امام مهدى‏ (عج): بار خدايا! ظهور او را مايه بيرون شدن از غم [شبهه و سرگردانى] قرار ده و به واسطه او، امّت را متّحد گردان. 📚بحارالانوار،ج۵۱،ص۱۱۵،ح۱۴ 🍃🌹🍃

#حرف‌حساب |💛| +حاج‌آقاپناهیان‌میگفت: آقا #‌امام‌زمـان صبح به عشق شما چشم باز میڪنه این عشق فهمیدنے نیست...! بعدما صبح ڪه چشم باز میڪنیم بجایِ عرض ارادت به محضر آقا گوشیامونُ چڪ میڪنیم! #زشته_نه!؟ 💕💕💕

✨ 🍃شرح حکمت‌ ۵۳ ( مکارم شیرازی ) 🔹سخاوت واقعى: امام(علیه السلام) در این گفتار حکیمانه به نکته دقیق و آموزنده اى اشاره کرده، مى فرماید: «سخاوت آن است که ابتدایى (و بدون درخواست) باشد; اما آنچه در برابر تقاضا داده مى شود یا از روى حیاست و یا براى فرار از مذمّت»; (السَّخَاءُ مَا کَانَ ابْتِدَاءً، فَأَمَّا مَا کَانَ عَنْ مَسْأَلَة فَحَیَاءٌ وَتَذَمُّمٌ). سخاوت را این گونه تفسیر کرده اند: حالت و فضیلتى درونى است که انسان را به بذل مال به مستحقان و نیازمندان بدون عوض وا مى دارد. بر این اساس اگر کسى درخواستى کند و از آبروى خود به وسیله درخواست مایه بگذارد، آنچه سخاوتمندانه مى بخشد در واقع عوض آبروى اوست و به راحتى نمى توان نام آن را سخاوت گذاشت و نیز بخشش که پس از درخواست صورت مى گیرد ممکن است بدین سبب باشد که اگر بخشش نکند، درخواست کننده و یا مردمى که از آن آگاهى مى یابند او را نکوهش و مذمت کنند، بنابراین بخشش در برابر نجات از مذمت مردم واقع شده است و بدون عوض نیست و به تعبیر عموم مردم براى رودربایستى است. بنابراین سخاوت خالص و حقیقى آن است که انسان پس از آگاهى بر نیازمندى افراد آبرومند، در حل مشکل آنها به صورت پنهانى بکوشد و نیازى به سؤال نباشد. قرآن مجید در سوره «بقره» هنگامى که سخن از اهمیت انفاق و آثار و برکات آن به میان مى آورد بر انفاق به کسانى تأکید مى کند که روى سؤال ندارند و به دلیل عفت و مناعت طبع مردم آنها را در زمره اغنیا مى دانند، مى فرماید: (یَحْسَبُهُمُ الْجَاهِلُ أَغْنِیَاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُمْ بِسیمَاهُمْ لاَ یَسْئَلُونَ النَّاسَ إِلْحَافًا).(1) درباره اهمیت سخاوت در آیات قرآن و روایات اسلامى بحث هاى زیادى آمده است از جمله در حدیثى از پیغمبر اسلام(صلى الله علیه وآله)مى خوانیم: «السَّخاءُ خُلْقُ اللّهِ الاْعْظَمِ; سخاوت صفت بزرگ خداست».(2) در حدیث دیگرى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم: «السَّخَاءُ مِنْ أَخْلاَقِ الاَْنْبِیَاءِ وَهُوَ عِمَادُ الاِْیمَانِ وَلاَ یَکُونُ مُؤْمِنٌ إِلاَّ سَخِیّاً; سخاوت از اخلاق پیامبران و ستون ایمان است و هیچ مؤمنى نیست مگر این که صاحب سخاوت است».(3) بى شک، سخاوت هر قدر بیشتر و در مورد مناسبت تر و بدون هیچ گونه عوض مادى و معنوى و کاملاً به صورت ابتدایى باشد پرارزش تر است. این سخن را با حدیثى از کتاب کافى از امام صادق(علیه السلام) پایان مى دهیم، فرمود: گروهى از یمن خدمت رسول خدا(صلى الله علیه وآله) آمدند و میان آنها مردى بود در مکالمه با پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) درشت گو و سرسخت تا آنجا که رسول خدا(صلى الله علیه وآله) خشمگین شد و از شدت غضب عرق در پیشانى او آشکار گشت و چهره در هم کشید و چشم از او برداشت و به زمین نگاه کرد. جبرئیل نازل شد و عرض کرد: پرورگارت به تو درود مى فرستد و مى گوید: این مرد سخاوتمندى است که پیوسته اطعام مى کند. خشم پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرو نشست سر را بلند کرد و فرمود: اگر جبرئیل از سوى خداوند متعال به من خبر نداده بود که تو مرد سخاوتمندى هستى و پیوسته اطعام طعام مى کنى تو را طرد مى کردم تا عبرتى براى دیگران باشى. آن مرد گفت: آیا پروردگار تو سخاوت را دوست دارد؟ پیامبر فرمود: آرى. آن مرد شهادتین بر زبان جارى کرد و مسلمان شد و گفت: به خداوندى که تو را به حق مبعوث کرده هرگز کسى را از مالم محروم نساختم(4). (5) 📚پی نوشت:  (1). بقره، آیه 273. (2). کنز العمال، مطابق نقل میزان الحکمه، ماده سخاء. (3). بحارالانوار، ج 68، ص 355، ح 17. (4). کافى، ج 4، ص 39، ح 5. (5). سند گفتار حکیمانه: صاحب مصادر نهج البلاغه مى گوید: در تاریخ ابن عساکر این چنین آمده است: به امام عرض کردند: «ما السخاء؟; سخاوت چیست؟» در پاسخ فرمود: «ما کانَ عَنْهُ إبْتِداءً وَ أمّا ما کانَ عَنْ مَسْألَة فَحَیاءٌ وَتَکرُّمٌ» این سخن را سیوطى در تاریخ الخلفاء از ابن عساکر نقل کرده است. این تفاوت تعبیر با آنچه در نهج البلاغه آمده نشان مى دهد که ابن عساکر منبعى غیر از نهج البلاغه در اختیار داشته است. همچنین این کلام حکمت آمیز در کتاب أدب الدین و الدنیا مارودى و در کتاب روض الاخیار با تفاوتى که نشان دهنده تعدد منبع است ذکر شده است. (مصادر نهج البلاغه، ج 4، ص 49).