آن درخت کهن منم . . شبم از بی ستارگی، شب گور در دلم پرتو ی ستاره ای دور آذرخشم گهی نشانه گرفت گه تگرگم به تازیانه گرفت بر سرم آشیانه بست کلاغ آسمان تیره گشت چون پر زاغ مرغ شب خوان که با دلم می خواند رفت و این آشیانه خالی ماند آهوان گم شدند در شب دشت آه از آن رفتگان بی برگشت . . - استاد هوشنگ ابتهاج

فَجأةً فَقَدتُ شَهيَة الكَلام أخرَسَتني الصَدَّماتُ المُتَتاليَة... ناگهان، میلِ به سخن‌گفتن را از دست دادم ضربه‌های پشتِ سرِ هم، مرا لال کرد... #عربیات🌱

‏آدمی؟! موجودی ست که هر بار، پاره‌هایِ تار و پودِ دلش را می‌بَرد گِره می‌زند به امیدهای تازه‌ تر .‌ .

به نصیحت نیازی نداریم.گاهی فقط نیاز داریم بشنویم که در تحملِ رنجِ زندگی تنها نیستیم.

جانِ بیمارِ مرا نیست ز تو رویِ سؤال ای خوش آن خسته که از دوست جوابی دارد

می دهد طومار صد مجنون به باد پیچ و تاب گردبادی گر ز آهم جلوه در صحرا کند

جمالت را نمی‌بینم خیالت می‌کُشد، اما !

عیدقربان‌آمدومن‌هم‌شدم‌قربانیت گرچه‌من‌دعوت‌ندارم‌آمدم‌‌مهمانیت…

دردی از حسرت دیدار تو دارم که طبیب عاجز آمد که مرا چاره‌ی درمان تو نیست #سعدی

جز دیدن روی تو مرا رای دگر نیست جز وصل توام هیچ تمنای دگر نیست

این چشم جهان بین مرا در همه عالم جز بر سر کوی تو تماشای دگر نیست