دوباره پشت سرم پر از هوای تو بود، کسی نبود ولی، صدا صدای تو بود. - جدید

نداشتن... زیر مجموعه ی خودم هستم مثل مجموعه ای که سخت تهی ست در سرم فکر کاشتن دارم گرچه باغ من از درخت تهی ست عشق آهوی تیزپا شد و من ببر بی حرکت پتوهایم خشمگین نیستم که تا امروز نرسیدم به آرزوهایم نرسیدن رسیدن محض است آبزی آب را نمی بیند هرکه در ماه زندگی بکند رنگ مهتاب را نمی بیند دوری و دوستی حکایت ماست غیر از این هرچه هست در هوس است پای احساس در میان باشد انتخاب پرنده ها قفس است وسعت کوچک رهایی را از نگاه اسیر باید دید کوه در رشته کوه بسیار است کوه را در کویر باید دید گرچه باغ من از درخت تهی ست در سرم فکر کاشتن دارم شعر را، عشق را، مکاشفه را همه را از نداشتن دارم! - یاسر قنبرلو

که هر زمان پائیز شد و باران زد و خیابان مست شد؛ یاد من بیفتید. "🍁 . .

إنّ الموت ليس هو الخسارة الكبرى، الخسارة الأكبر هو ما يموت فينا ونحن أحياء مرگ، آن زیانِ بزرگ نیست. زیان بزرگ هر آن چیزی است که در ما می‌میرد در حالی که هنوز زنده‌ایم . . - عربیات . . 🍁"

_

دل، چیزِ عجیبی‌ست. هم بردنش سخت است، هم کندنش عذاب آور. دِل اگر بخواهد همه چیزِ محبوبتان خواستنی‌ست، دِل فقط به دِل راه ندارد. به چشم، به دست، به هوش و حواس، دِل به روح راه دارد. راستش را بخواهید دست‌هایتان همیشه برای خودتان باقی می‌ماند. هر چند هر گاه نگاهش می‌کنید جایِ خالیِ دست‌های محبوبتان را حس می‌کنید. با خودتان می‌گویید: با همین دست‌ها گیسوانش را مرتب می‌کردم، با همین دست‌ها دست‌هایش را می‌فشردم. یا گام‌هایی که با پاهای خودتان، در کنار محبوبتان برداشته‌اید. در آینه چشم‌های خودتان را براَنداز می‌کنید و پیش خودتان فکر می‌کنید که روزی لبخندِ محبوبتان را مشاهده می‌کردید. اما دِل داستانش فرق می‌کند. یک لحظه، یک آن، یک نظر کافی‌ست، تا برای همیشه دلی که دارد در سینه شما می‌تپد، از آنِ خودتان نباشد. دِل چیز عجیبی‌ست، در سینه خودتان می‌تپد، اما برای خودتان... نه.

دلنشینِ آروم .

از درد ترک خورده و از زخم کبودیم کوهیم و تماشاگر رقصیدن رودیم

راهیست راهِ عشق که هیچش کناره نیست آنجا جز آن که جان بسپارند، چاره نیست - حافظ

_

«ليتني أستطيع أن أُخبىء الأطفال في قلبِي رَيثما تَنتهي الحروب! ..» کاش می‌توانستم کودکان را در قلبم پنهان کنم، تا وقتی که جنگ‌‌ها تمام شوند. - عربیات .‌ .🇵🇸

برایِ امشب/ دلم گریه میخواد .