من هم مانند شما آقای ناباکوف تنها پشیمانی‌ام این است که چرا بی‌صدا کلید را روی پیشخوان نگذاشتم و در همان شب شهر را، کشور را، قاره را، نیم‌کره را و به یقین جهان را ترک نکردم. ‌

زندگی یعنی تحمل غم ھای زیاد، به قیمتِ خوشی ھایِ اندکِ گذشته.

چه وحشتناک خواهد بود آن آواز که از حلقوم این صبرِ هزاران ساله برخیزد. - محمدرضا شفیعی کدکنی

در ظرفِ امیدی که سال‌ها درونِ قلبم ذره ذره امید جمع کرده بودم غم چکه کرد. حالا امیدی دارم که غمگین است. ‌‌

در انتها تویی و مجلس عزای خودت کسی به غیر خودت نیست، آشنای خودت کسی برای تو آهی نمی‌کشد از دل خودت بسوز و بدم در تنور نای خودت به هرصدای خوشی، بی‌گدار، دل مسپار بخواب با غم و اندوهِ لای‌لای خودت به وقت گریه به آغوش خود پناه ببر که نیست امن‌تر از عرض شانه‌های خودت زمان رفتن تو، هیچ‌کس کنارت نیست فقط تویی و سر خاک، های‌های خودت صدای فاتحه‌ای از کسی نمی‌شنوی بخواب و فاتحه‌ای هم بخوان برای خودت - زهرا ایزدی‌نیا

لبِ خاموش نمودارِ دل پر سخن است - صائب تبریزی

در دلِ تنگم خموشی می‌کند انبارِ حرف - فیض کاشانی

«من خود بلای خویشم، از خود کجا گریزم؟» - امیرخسرو دهلوی

به آنچه نباید، بسیار می‌اندیشم و این رنج من‌ است. ‌

‌

برایِ امشب .