زندگی یعنی تحمل غم ھای زیاد، به قیمتِ خوشی ھایِ اندکِ گذشته.

چه وحشتناک خواهد بود آن آواز که از حلقوم این صبرِ هزاران ساله برخیزد. - محمدرضا شفیعی کدکنی

در ظرفِ امیدی که سال‌ها درونِ قلبم ذره ذره امید جمع کرده بودم غم چکه کرد. حالا امیدی دارم که غمگین است. ‌‌

در انتها تویی و مجلس عزای خودت کسی به غیر خودت نیست، آشنای خودت کسی برای تو آهی نمی‌کشد از دل خودت بسوز و بدم در تنور نای خودت به هرصدای خوشی، بی‌گدار، دل مسپار بخواب با غم و اندوهِ لای‌لای خودت به وقت گریه به آغوش خود پناه ببر که نیست امن‌تر از عرض شانه‌های خودت زمان رفتن تو، هیچ‌کس کنارت نیست فقط تویی و سر خاک، های‌های خودت صدای فاتحه‌ای از کسی نمی‌شنوی بخواب و فاتحه‌ای هم بخوان برای خودت - زهرا ایزدی‌نیا

لبِ خاموش نمودارِ دل پر سخن است - صائب تبریزی

در دلِ تنگم خموشی می‌کند انبارِ حرف - فیض کاشانی

«من خود بلای خویشم، از خود کجا گریزم؟» - امیرخسرو دهلوی

به آنچه نباید، بسیار می‌اندیشم و این رنج من‌ است. ‌

‌

برایِ امشب .

خواست تنهایی ما را به رخ ما بکشد تنه‌ای بر در این خانه تنها زد و رفت. - هوشنگ ابتهاج