*

ز آستانِ رضایم خدا جدا نکند من و جدائی از این آستان، خدا نکند - لا‌أدری

‏کاش مثل درخت بامبو بودم که به جایی تعلق ندارد. قسمتی از ساقه‌اش را جدا می‌کنیم، بدون ریشه، هرجا که شد می‌کاریم. طولی نمی‌کشد که از ساقه‌ی بلند ریشه‌های تازه‌ای می‌روید. رویشی دوباره در زمینی جدید. «بی‌هیچ گذشته و حافظه‌ای!». ‌

هر که بپرسد «ای فلان! حال دلت چگونه شد؟» خون شد و دم به دم همی از مژه می‌چکانمش - سعدی

«تو خیال می‌کنی که سواری. درد، پیاده‌ات می‌کند.» - نادر ابراهیمی

آخ از غمِ آهنگایِ چاووشی..

همون که حافظ میگه: «خرم آن روز کزین منزلِ ویران بروم.» ‌

‌

جوانک گفت: «قلب نیست این که من دارم؛ محلِ ذخیره اندوه است.»

«چه کنم با دلِ دیوانه که آهسته نسوخت؟» - رهی معیری

ز دیده مِنت شب زنده داری از چه کشم؟ که غمزه ی تو به تاراج برد خواب مرا... - ابوالحسن فراهانی