🌸🌸🌸🌸🌸🌸
رمان_لبخند_بهشتی 🦋
نویسنده: میم بانو🌸
قسمت_صد_بیست_نهم
بخش_دوم
همین کارم کرد . بلاخزه با هزار زحمت تونست بهاره خانم و عمو محسنو از خودش راضی کنه .
خودشم نازاحت بود از اینکه داره این کارو میکنه .
حتی بعضی شبا گریه میکرد .
ولی میگفت چاره دیگه ای نداشتم ، اگه میفهمیدن میخوام برم سوریه نمیزاشتن .
وقتی به خانوادش گفت ، بهون گفت به هیچکس دیگه نگن که رفته سوریه .
تو سوریه پیش هم بودیم .
ماجرای شهید شدنش رو بعدا برات میگم ، الان توانش رو ندارم .
خلاصه وقتی شهید شد خیلی یهویی قرار شد جسد رو برگردونن ایران . منم همراهش اومدم .
دیروز به عمو محمد و بابام و عمو محسن گفتیم ، قرار شد بخاطر بی تابی نکردن بقیه کسی متوجه نشه و وقتی جسد رسید به همه خبر بدیم برای مراسم بیان .
اینکه الان جسد شهریار تو خونه شماست هم بخاطر وصیت خودشه .
هم به من چندیدن بار گفت هم تو وصیت نامش نوشته که به هیچ وجه جسدش رو بعد از شهادت نبرن خونه ی خودشون .
وقتی ازش پرسیدم چرا نمیخوای ببرن خونه ی خودتون ، گفت چون پولی که باهاش خونشون رو خریدن خمس ندادست دلش نمیخواد وقتی شهسد شد پیکرش بره تو همچین خونه ای .
با صدای جیغ بهاره مادرم و خاله شیرین سریع از آشپزخانه خارج میشوند و به اتاق میروند .
به احتمال زیاد دوباره بیهوش شده است .
با احساس گرمی چیزی روی گونه ام به خودم می آیم . تازه متوجه دست سجاد میشوم .
انگشت شصتش را آرام روی گونه ام میکشد و اشک هایم را پاک میکند .
اشک هایی که بی اختیار از چشم هایم باریده اند .
لبخند تصنعی میزنم تا سجاد نگران نشود .
دستش را از روی گونه ام پایین میکشد .
نگاهم میکند و میخواهد چیزی بگویند .
قبل از اینکه فرصت پیدا کند مادرم مرا میخواند .
سریع بلند میشوم و به اتاق میروم .
بهاره بی حال به دیوار تکیه داده .
خاله شیرین شانه اش را ماساژ میدهد و مادرم با پر چادرش بادش میزند .
با ورودم به اتاق بهاره به سختی میگوید
_نورا برو از اتاقت کیفمو بیار ، سریع
متعجب ابرو بالا می اندازم اما سریع از اتاق خارج میشوم و برای آوردن کیف بهاره اقدام میکنم .
وقتی کیف را به او میرسانم سریع کیف را باز میکند و یک جعبه از آن بیرون میکشد .
جعبه ای بنفش و کوچک که پامیونی صورتی زینت آن شده است .
جعبه را به دستم میدهد
_شهریار تو سوریه بهم زنگ زد ، گفت اگه دیگه بر نگشت اینو بدم بهت ، گفت قبل از اینکه دفنش کنن بهت بدم
و بعد میزند زیر گریه . بخاطر گریه زیاد و حال خرابش نفسش مدام میگیرد .
🌸🌸🌸🌸🌸🌸
🌸🌸🌸🌸🌸🌸
رمان_لبخند_بهشتی 🦋 نویسنده: میم بانو🌸
قسمت_صد_بیست_نهم
بخش_سوم
جعبه را از دستش میگیرم و تشکر میکنم .
با گریه او بی اختیار من هم گریه ام میگیرد .
فرصت را غنیمت میشمارم و کنار میکر شهریار مینشینم .
اما در باز میشود .
چند نفر زن و مرد وارد اتاق میشوند . هیچکدام را نمیشناسم ، به احتمال زیاد از اقوام بهاره هستند که در ایران سکونت دارند ، چون وضع حجاب مناسبی هم ندارند .
نگاهم را به صورتشان میدوزم .
اشک و گریه های تصنعی شان از هرار کیلومتری هم قابل تشخیص است.
بیش از هر چیزی نگران آرایش صورتشان هستند که نریزد و سریع اشک هلی دروغینشان را پاک میکنند تا مبادا آرایششان خراب شود .
سری به نشانه تاسف تکان میدهم ، بهاره تا متوجه آنها میشود سریع میگوید
_برید بیرون
همه متعجب ابرو بالا می اندازند .
بهاره ادامه میدهد
_شهریار ناراحت میشه شما رو اینجوری ببینه ، تا زنده بود که اذیتش کردید ، بزارید حد اقل روحش در آرامش باشه
و بعد صدای هق هقش بلند میشود .
همه ی آنها با حالت بدی بهاره را نگاه میکنند و از اتاق خارج میشود .
بهاره آرام با خود حرف میزند
_الهی بمیرم برا بچم . تا زنده بود میومدن اذیتش میکردن ، وقتی فهمیدن مذهبی شده از عمد مدام میومدن
خونمون با وضعیتای ناجور که پسرمو اذیت کنن .
آخ خدا مادر بمیره برات .
و بعد محکم به صوراش میکوبد . مادرم و خاله شیرین سعی دارند جلویش را بگیرند .
دلم برای شهریار میسوزد ، مظلوم عالم بود .
چه بلاها که سرش آوردند و صدایش در نیامد .
عمو محمود وارد اتاق میشود و میگوید بقیه مهمان ها و دوستان شهریار آمده اند و بعد از اتلق خارج میشود .
مهمان ها وارد اتاق میشوند .
هرچه زمان میگذرد مهمان های بیشتری به خانیمان می آیند .
بعضی ها به شدت گریه میکنند و به سر و صورت خود میزنند .
در این میان من گوشه ای از اتاق مینشینم و جعبه را به سینه ام میچسبانم و مدام گریه میکنم .
شهریار همیشه به فکر من بود ، چه در بچگی که نمیدانستیم خواهر و برادریم چه وقتی فهمیدیم خواهر و برادریم .
🌸🌸🌸🌸🌸🌸
اسامی برندگان این#مسابقه 😍🎊🎉😎🤩😍
1:زهرا آله آبادی
2: فاطمه عبدلی
3:زینب قایدی
4:سحر راستی
5: الهام دهنوی
6: محبوبه بیکی
7: زهرا دهقانیزاده
8:کوثر زارعی
به هر 8نفر قاب عکس شهید نوید هدیه داده میشه 🦋
مبارکتون باشه ان شاءالله حاجت روا ✨😎
برای دریافت هدیه های خود به آیدی زیر مراجعه کنید 💜❤️
@motahareh_sh
May 11
بایڪۍازدوستـٰانش
قرارگذاشتہ‌بودند؛
یڪ‌قرارِخـدایۍ...!
ھروقـت‌‌درس‌‌مۍخواندند،
میگفتند:
یاڪریم؛الوعـده‌وفـٰا
مـٰا‌درسمان‌راخواندیم،
توبرڪتش‌رابده...ｼ!🌱"
- #شھیدمصـطفی‌احمدۍروشن
شھیدعلےخلیلےیہ‌جاگفتن:
هیشکۍپشتتون‌نیس!
هیشڪۍپشتِ‌آدم‌نیس...
فقط‌خدا‌هستش:)
-وچقدراین‌جملشون‌قشنگ‌بود..!
- #شهیدعلی‌خلیلی