👇ادامه «... راوی می گوید به امام زمان علیه السلام عرض کردم: ای پسر رسول خدا، مرا از تاویل «کهیعص » آگاه ساز . امام علیه السلام فرمود: این حروف از اخبار غیبی است که خداوند بنده خویش زکریا را از آن آگاه ساخته و سپس آن را برای محمد صلی الله علیه و آله بیان کرده است . [اطلاع زکریا از این اخبار] به این سبب بود که وی از پروردگار خویش خواست تا نامهای پنج تن را به او بیاموزد . پس جبرئیل بر او نازل شد و آنها را به وی آموخت و [از آن پس] هرگاه زکریا، محمد، علی، فاطمه و حسن را یاد می کرد، اندوه او برطرف و گرفتاریش حل می شد و هرگاه از حسین یاد می کرد، گریه گلوی او را می گرفت و نفسش می برید . روزی گفت: خداوندا: مرا چه می شود که هرگاه چهار تن از آنان را یاد می کنم، با نام آنان اندوهم برطرف می شود، اما وقتی از حسین یاد می کنم، از چشمانم اشک فرو می ریزد و اندوه و درد مرا فرامی گیرد؟ در این هنگام خداوند او را از ماجرای حسین علیه السلام آگاه کرد و فرمود: «کهیعص; کاف آن یعنی کربلا، هاء آن یعنی هلاکت عترت [رسول]، یاء آن یعنی یزید بن معاویه که به حسین ستم کرد; عین آن عطش و تشنگی حسین; و صاد آن صبر اوست .» محقق بزرگوار، شیخ محمدتقی شوشتری صاحب کتاب ارزشمند قاموس الرجال در اثر پربار دیگر خود به نام «الاخبار الدخیلة » ذیل عنوان «الباب الثانی فی الاحادیث الموضوعة » حدیث مورد بحث را به عنوان اولین حدیث جعل شده، نقل کرده است . محقق شوشتری بحثهای مفصلی در نقد و رد این خبر مطرح کرده و نه صفحه از کتاب خود را به انتقاد از این خبر اختصاص داده است و احادیث دیگری را ذکر کرده که همگی حاکی از این است که «کهیعص » رمز و از اسمهای مقطعه خداست . یکی دیگر از پژوهشگران نیز در این باره می نویسد: «روایت مزبور دربردارنده امور نامانوسی از این قبیل (تفسیر کهیعص به کربلا) است که باید در آن تامل ورزید ... افزون بر این، سند روایت مشتمل بر برخی راویان متهم به دروغ پردازی در حدیث است که «محمد بن مجد شیبانی » از جمله آنان به شمار می آید . وی از قائلان به تفویض و غالیان و از کسانی بود که در نقل حدیث به راویان ضعیف اعتماد می کردند .» (5) استاد علی اکبر غفاری، مصحح کتاب کمال الدین نیز در ذیل روایت مورد بحث می نویسد: «رجال سند این روایت، بعضی مجهول الحال و برخی دیگر مهمل هستند و متن روایت هم متضمن حرفهای غریبی است که بعید است از معصوم علیه السلام صادر شده باشد .» (6) در حاشیه کتاب «بحارالانوار» نیز چندین ایراد بر این خبر وارد شده که با جمله - فیه غرابة - شروع می شود . (7) 6 . تحریف جمله ای از زیارت عاشورا در زیارت عاشورا جمله ای است که چنین خوانده می شود: «اللهم العن العصابة التی #جاهدت الحسین » ، (8) در این عبارت، تحریفی صورت گرفته است . صورت صحیح عبارت، باید یکی از دو شکل زیر باشد: 1 . «اللهم العن العصابة التی #حاربت الحسین » (9) 2 . «اللهم العن العصابة التی #جاحدت (10) الحسین » (11) زیرا احتمال دارد راوی زیارت یا دیگران، هنگام شنیدن یا نوشتن و استنساخ کردن، دچار اشتباه شده باشند و عبارت صحیح «#جاحدت » را به غلط «#جاهدت » شنیده یا نوشته باشند . اما احتمال بیشتر و نزدیک به واقع، همان صورت اول یعنی «حاربت » است که در روایت کامل الزیارات آمده است . کتاب شریف کامل الزیارات، نوشته فقیه و محدث جلیل القدر، ابوالقاسم جعفر بن محمد بن قولویه (متوفای 367 ق) علاوه بر اینکه کتابی بسیار معتبر و مستند و مورد عنایت ویژه علمای شیعی است، قدیمی ترین کتابی است که متن زیارت عاشورا را آورده است . و نویسنده آن از همه نویسندگانی که متن مورد بحث را به صورت «جاهدت » نوشته اند، به زمان صدور روایت نزدیک تر بوده است; زیرا در میان منابع قدیمی و متقدم، تنها کتاب «مصباح المتهجد» نوشته #شیخ_طوسی (متوفای 461 ق) است که عبارت را «#جاهدت » آورده و مرحوم محدث قمی رحمه الله در مفاتیح الجنان و دیگران نیز آن را از مصباح شیخ گرفته اند . اما چنان که گذشت، #ابن_قولویه که #یک_قرن_پیش_تر از شیخ طوسی زندگی می کرده، همان عبارت صحیح «#حاربت » را روایت کرده است . با توجه به مفهوم و معنای هر دو کلمه «#حاربت و #جاهدت » نیز معلوم می شود که حق، همان عبارت «#حاربت » است; چرا که جنایتهای دشمنان امام حسین علیه السلام را هرگز نمی توان «جهاد» خواند. به تصریح معجمهای الفاظ قرآن و صحیفه سجادیه و نهج البلاغه و متون معتبری چون کتب اربعه، کلمه «جهاد» و «مجاهد» و دیگر مشتقات آن، همیشه باری از قداست را در بردارد و در موارد مثبت جنگ به کار برده شده است . بنابراین هرگز نمی تواند درباره کشندگان سیدالشهداء علیه السلام به کار برده شود . بی تردید جنایت آنان محاربه بود و در عبارتهای متن خود زیارت عاشورا نیز همین معنا - یعنی «حاربت » - دیده می شود: «انی سلم لمن سالمکم وحرب لمن حاربکم »