🔺این شرح دلسوختگی و بیان درد و غم یک شاگرد نسبت به استاد خود است: (شعر از علی کاشکی دانشجوی پردیس طالقانی) بسی یک مهربان استادی و باباست سامانی چه مجهول است قدر او، همین استاد سامانی یکایک گشتم و دیدم، سواد هرچه عالم را ندیدم جز قلم فرسایی استاد سامانی چگونه باورم آید، دگر استاد نزدم نیست؟ دگر ناید به لبخند، او لب استاد سامانی چگونه می توان بود و غروب عشق دیدن کرد؟ به کشتن داده دانشجو، غم استاد سامانی که آدم از خجالت آب می گردد اگر داند همه غم را فرومی خورد این استاد سامانی گلایه، شکوه ای، نه او چنین رفتار نشناسد خراشی دیگرم بر قلب نازک می زدش استاد سامانی همه مهر است آیین و همه رفق است اخلاق اش همه علم است صحبت های جان استاد سامانی تو بگذر ای عزیز اکنون جز این کاری نمی دانم لسان شعر هم الکن شده استاد سامانی ز یاد ما نخواهد رفت آن بابایی ات هرگز تو هم ما را مران از یاد، ای استاد سامانی شروع هجر و افسوس و فراق است ای علی امروز امیدا وصل هم نایل شوی استاد سامانی شادی روحشان صلوات #کانون_شعر_و_نویسندگی #استاد_سامانی #علی_کاشکی @anjoman_adabiat