eitaa logo
پلاک ۱۵ (خدای واحد+چهارده معصوم)
78 دنبال‌کننده
55 عکس
4 ویدیو
3 فایل
در راستای احیای سنت مناجات سرایی و مناجات خوانی و آسیب شناسی محتوای مجالس و هیئات مذهبی 🆔 @Pelak15 🆔 @Kara_Holding
مشاهده در ایتا
دانلود
🤦🏻 تقدیم به ............... آنچنان که ، سردرگم شود از خویش گاه انسان می شود غمِ بی حد خویش که باشد ، اشکِ چشم هم کم می شود آدمی، بارانی اَست و بوده عمری خویش هیچکس آنگونه که باید نگفت از او در نوع خویش و در حد خویش ذات از ریا و ریب و ظن باشد بری آدمی تا بوده، بوده کافر و مرتد خویش مثل ، او هم از خود است و پر غرور چون ندیده هیچکس را هم سر و هم قد خویش خوردن آن ، تنها یک گناهش بوده است ریخت آدم در شکم هر وعده و هر وعده، هر کجا شد دید از در آن نشان او به دنبال که می رفت اینچنین کج!؟ رد خویش هرچه گویند، نیست این بی شاخ و دم کاش بود و چون جد خویش قم المقدسه 🆔 @Abedi_Aaeini 🆔 @Pelak15
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
صدای پای آب شماره ثبت ۴۴۷  اهل کاشانم   روزگارم بد نیست تکه نانی دارم خرده هوشی سر سوزن ذوقی مادری دارم بهتراز برگ درخت  دوستانی بهتر از آب روان  و خدایی که دراین نزدیکی است لای این شب بوها پای آن کاج بلند روی آگاهی آب روی قانون گیاه  من مسلمانم قبله ام یک گل سرخ جانمازم چشمه مهرم نور  دشت سجاده من  من وضو با تپش پنجره ها می گیرم  در نمازم جریان دارد ماه جریان دارد طیف سنگ از پشت نمازم پیداست  همه ذرات نمازم متبلور شده است  من نمازم را وقتی می خوانم که اذانش را باد گفته باشد سر گلدسته سرو  من نمازم را پی تکبیره الاحرام علف می خوانم پی قد قامت موج  کعبه ام بر لب آب  کعبه ام زیر اقاقی هاست  کعبه ام مثل نسیم باغ به باغ می رود شهر به شهر حجرالاسود من روشنی باغچه است  اهل کاشانم  پیشه ام نقاشی است  گاه گاهی قفسی می سازم با رنگ می فروشم به شما تا به آواز شقایق که در آن زندانی است  دل تنهایی تان تازه شود چه خیالی چه خیالی ... می دانم پرده ام بی جان است  خوب می دانم حوض نقاشی من بی ماهی است  اهل کاشانم نسبم شاید برسد به گیاهی در هند به سفالینه ای از خاک سیلک نسبم شاید به زنی فاحشه در شهر بخارا برسد  پدرم پشت دو بار آمدن چلچله ها پشت دو برف پدرم پشت دو خوابیدن در مهتابی  پدرم پشت زمانها مرده است  پدرم وقتی مرد آسمان آبی بود  مادرم بی خبر از خواب پرید خواهرم زیبا شد  پدرم وقتی مرد پاسبان ها همه شاعر بودند مرد بقال از من پرسید :‌ چند من خربزه می خواهی ؟  من از او پرسیدم : دل خوش سیری چند ؟ پدرم نقاشی می کرد تار هم می ساخت تار هم میزد خط خوبی هم داشت باغ ما در طرف سایه دانایی بود باغ ما جای گره خوردن احساس و گیاه باغ ما نقطه برخورد نگاه و قفس و آیینه بود  باغ ما شاید قوسی از دایره سبز سعادت بود میوه کال خدا را آن روز می جویدم در خواب  آب بی فلسفه می خوردم  توت بی دانش می چیدم  تا اناری ترکی بر می داشت دست فواره خواهش می شد تا چلویی می خواند سینه از ذوق شنیدن می سوخت گاه تنهایی صورتش را به پس پنجره می چسبانید  شوق می آمد دست در گردن حس می انداخت فکر بازی می کرد زندگی چیزی بود مثل یک بارش عید یک چنار پر سار زندگی در آن وقت صفی از نور و عروسک بود  یک بغل آزادی بود زندگی در آن وقت حوض موسیقی بود طفل پاورچین پاورچین دور شد کم کم در کوچه سنجاقک ها  بار خود را بستم رفتم از شهر خیالات سبک بیرون دلم از غربت سنجاقک پر  من به مهمانی دنیا رفتم من به دشت اندوه من به باغ عرفان  من به ایوان چراغانی دانش رفتم رفتم از پله مذهب بالا  تا ته کوچه شک  تا هوای خنک استغنا تا شب خیس محبت رفتم  من به دیدار کسی رفتم در آن سر عشق  رفتم ‚ رفتم تا زن  تا چراغ لذت تا سکوت خواهش تا صدای پر تنهایی  چیزها دیدم در روی زمین  کودکی دیدم ماه را بو می کرد  قفسی بی در دیدم که در آن روشنی پرپر می زد  نردبانی که از آن عشق می رفت به بام ملکوت  من زنی را دیدم نور در هاون می کوبید ظهر در سفره آنان نان بود سبزی بود دوری شبنم بود کاسه داغ محبت بود  من گدایی دیدم در به در می رفت آواز چکاوک می خواست و سپوری که به یک پوسته خربزه می برد نماز بره ای را دیدم بادبادک می خورد من الاغی دیدم ینجه را می فهمید در چراگاه نصیحت گاوی دیدم سیر شاعری دیدم هنگام خطاب به گل سوسن می گفت شما من کتابی دیدم واژه هایش همه از جنس بلور  کاغذی دیدم از جنس بهار  موزه ای دیدم دور از سبزه  مسجدی دور از آب سر بالین فقیهی نومید کوزه ای دیدم لبریز سوال قاطری دیدم بارش انشا اشتری دیدم بارش سبد خالی پند و امثال عارفی دیدم بارش تننا ها یا هو  من قطاری دیدم روشنایی می برد  من قطاری دیدم فقه می بردو چه سنگین می رفت من قطاری دیدم که سیاست می برد و چه خالی می رفت  من قطاری دیدم تخم نیلوفر و آواز قناری می برد  و هواپیمایی که در آن اوج هزاران پایی  خاک از شیشه آن پیدا بود کاکل پوپک  خال های پر پروانه عکس غوکی در حوض و عبور مگس از کوچه تنهایی  خواهش روشن یک گنجشک وقتی از روی چناری به زمین می آید و بلوغ خورشید  و هم آغوشی زیبای عروسک با صبح پله هایی که به گلخانه شهوت می رفت پله های که به سردابه الکل می رفت پله هایی که به قانون فساد گل سرخ و به ادراک ریاضی حیات  پله هایی که به بام اشراق پله هایی که به سکوی تجلی می رفت  مادرم آن پایین استکان ها را در خاطره شط می شست  شهر پیدا بود  رویش هندسی سیمان ‚ آهن ‚ سنگ سقف بی کفتر صدها اتوبوس  گل فروشی گلهایش را می کرد حراج در میان دو درخت گل یاس شاعری تابی می بست  پسری سنگ به دیوار دبستان میزد
 کودکی هسته زردآلو را روی سجاده بیرنگ پدر تف می کرد و بزی از خزر نقشه جغرافی آب می خورد بنددرختی پیدا بود : سینه بندی بی تاب چرخ یک گاری در حسرت واماندن اسب اسب در حسرت خوابیدن گاری چی  مردگاریچی در حسرت مرگ عشق پیدا بود موج پیدا بود برف پیدابود دوستی پیدا بود  کلمه پیدا بود  آب پیدا بود عکس اشیا در آب  سایه گاه خنک یاخته ها در تف خون  سمت مرطوب حیات  شرق اندوه نهاد بشری فصل ولگردی در کوچه زن بوی تنهایی در کوچه فصل  دست تابستان یک بادبزن پیدا بود سفره دانه به گل سفر پیچک این خانه به آن خانه سفر ماه به حوض فوران گل حسرت از خاک ریزش تاک جوان ازدیوار  بارش شبنم روی پل خواب پرش شادی از خندق مرگ  گذر حادثه از پشت کلام جنگ یک روزنه با خواهش نور  جنگ یک پله با پای بلند خورشید جنگ تنهایی بایک آواز جنگ زیبای گلابی ها با خالی یک زنبیل جنگ خونین انار و دندان  جنگ نازی ها با ساقه ناز جنگ طوطی و فصاحت با هم  جنگ پیشانی با سردی مهر حمله کاشی مسجد به سجود حمله باد به معراج حباب صابون حمله لشکر پروانه به برنامه دفع آفات  حمله دسته سنجاقک به صف کارگر لوله کشی حمله هنگ سیاه قلم نی به حروف سربی حمله واژه به فک شاعر فتح یک قرن به دست یک شعر فتح یک باغ به دست یک سار فتح یک کوچه به دست دو سلام فتح یک شهربه دست سه چهار اسب سوار چوبی  فتح یک عید به دست دو عروسک یک توپ  قتل یک جغجغه روی تشک بعد از ظهر قتل یک قصه سر کوچه خواب قتل یک غصه به دستور سرود قتل مهتاب به فرمان نئون قتل یک بید به دست دولت قتل یک شاعر افسرده به دست گل یخ همه ی روی زمین پیدا بود نظم در کوچه یونان می رفت  جغد در باغ معلق می خواند  باد در گردنه خیبر بافه ای از خس تاریخ به خاور می راند روی دریاچه آرام نگین قایقی گل می برد در بنارس سر هر کوچه چراغی ابدی روشن بود مردمان را دیدم  شهر ها را دیدم دشت ها را کوهها را دیدم  آب را دیدم خاک رادیدم  نور و ظلمت را دیدم  و گیاهان را در نور و گیاهان را در ظلمت دیدم  جانور را در نور ‚ جانور را در ظلمت دیدم و بشر را در نور و بشر را در ظلمت دیدم اهل کاشانم اما شهر من کاشان نیست شهر من گم شده است  من با تاب من با تب  خانه ای در طرف دیگر شب ساخته ام من دراین خانه به گم نامی نمناک علف نزدیکم من صدای نفس باغچه را می شنوم و صدای ظلمت را وقتی از برگی می ریزد و صدای سرفه روشنی از پشت درخت  عطسه آب از هر رخنه ی سنگ  چک چک چلچله از سقف بهار  و صدای صاف ‚ باز و بسته شدن پنجره تنهایی و صدای پاک ‚ پوست انداختن مبهم عشق  متراکم شدن ذوق پریدن در بال و ترک خوردن خودداری روح  من صدای قدم خواهش را می شونم  و صدای پای قانونی خون را در رگ ضربان سحر چاه کبوترها تپش قلب شب آدینه جریان گل میخک در فکر شیهه پاک حقیقت از دور  من صدای وزش ماده را می شنوم  و صدای کفش ایمان را در کوچه شوق  و صدای باران را روی پلک تر عشق روی موسیقی غمناک بلوغ روی اواز انارستان ها و صدای متلاشی شدن شیشه شادی در شب  پاره پاره شدن کاغذ زیبایی  پر و خالی شدن کاسه غربت از باد  من به آغاز زمین نزدیکم نبض گل ها را می گیرم  آشنا هستم با سرنوشت تر آب عادت سبز درخت روح من در جهت تازه اشیا جاری است روح من کم سال است  روح من گاهی از شوق سرفه اش می گیرد  روح من بیکاراست قطره های باران را ‚ درز آجرها را می شمارد  روح من گاهی مثل یک سنگ سر راه حقیقت دارد من ندیدم دو صنوبر را با هم دشمن  من ندیدم بیدی سایه اش را بفروشد به زمین رایگان می بخشد نارون شاخه خود را به کلاغ  هر کجا برگی هست شور من می شکفد بوته خشخاشی شست و شو داده مرا در سیلان بودن مثل بال حشره وزن سحر را میدانم  مثل یک گلدان می دهم گوش به موسیقی روییدن  مثل زنبیل پر از میوه تب تند رسیدن دارم مثل یک میکده در مرز کسالت هستم  مثل یک ساختمان لب دریا نگرانم به کشش های بلند ابدی  تا بخواهی خورشید تا بخواهی پیوند تا بخواهی تکثیر من به سیبی خشنودم و به بوییدن یک بوته بابونه  من به یک آینه یک بستگی پاک قناعت دارم  من نمی خندم اگر بادکنک می ترکد و نمی خندم اگر فلسفه ای ماه را نصف می کند من صدای پر بلدرچین را می شناسم رنگ های شکم هوبره را اثر پای بز کوهی را خوب می دانم ریواس کجا می روید  سار کی می آید کبک کی می خواند باز کی می میرد ماه در خواب بیابان چیست  مرگ در ساقه خواهش  و تمشک لذت زیر دندان هم آغوشی زندگی رسم خوشایندی است زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ پرشی دارد اندازه عشق  زندگی چیزی نیست که لب طاقچه عادت از یادمن و تو برود زندگی جذبه دستی است که می چیند
زندگی نوبر انجیر سیاه در دهان گس تابستان است زندگی بعد درخت است به چشم حشره زندگی تجربه شب پره در تاریکی است  زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد زندگی سوت قطاری است که درخواب پلی می پیچد زندگی دیدن یک باغچه از شیشه مسدود هواپیماست خبر رفتن موشک به فضا لمس تنهایی ماه فکر بوییدن گل در کره ای دیگر زندگی شستن یک بشقاب است  زندگی یافتن سکه دهشاهی در جوی خیابان است زندگی مجذور آینه است  زندگی گل به توان ابدیت زندگی ضرب زمین در ضربان دل ما زندگی هندسه ساده و یکسان نفسهاست هر کجا هستم باشم  آسمان مال من است  پنجره فکر هوا عشق زیمن مال من است  چه اهمیت دارد  گاه اگر می رویند قارچ های غربت ؟  من نمی دانم که چرا می گویند : اسب حیوان نجیبی است کبوتر زیباست  و چرا در قفس هیچ کسی کرکس نیست  گل شبدر چه کم از لاله قرمز دارد چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید واژه ها را باید شست واژه باید خود باد ‚ واژه باید خود باران باشد چترها را باید بست  زیر باران باید رفت فکر را خاطره را زیر باران باید برد با همه مردم شهر زیر باران باید رفت دوست را زیر باران باید برد عشق را زیر باران باید جست  زیر باران باید با زن خوابید زیر باران باید بازی کرد زیر باران باید چیز نوشت حرف زد نیلوفر کاشت  زندگی تر شدن پی در پی زندگی آب تنی کردن در حوضچه اکنون است رخت ها را بکنیم آب در یک قدمی است روشنی را بچشیم شب یک دهکده را وزن کنیم خواب یک آهو را  گرمی لانه لک لک را ادراک کنیم روی قانون چمن پا نگذاریم در موستان گره ذایقه را باز کنیم  و دهان را بگشاییم اگر ماه درآمد و نگوییم که شب چیز بدی است  و نگوییم که شب تاب ندارد خبر از بینش باغ  و بیاریم سبد  ببریم این همه سرخ این همه سبز صبح ها نان و پنیرک بخوریم  و بکاریم نهالی سر هر پیچ کلام و بپاشیم میان دو هجا تخم سکوت و نخوانیم کتابی که در آن باد نمی آید  و کتابی که در آن پوست شبنم تر نیست  و کتابی که در آن یاخته ها بی بعدند و نخواهیم مگس از سر انگشت طبیعت بپرد و نخواهیم پلنگ از در خلقت برود بیرون  و بدانیم اگر کرم نبود زندگی چیزی کم داشت و اگر خنج نبود لطمه می خورد به قانون درخت و اگر مرگ نبود دست ما در پی چیزی می گشت  و بدانیم اگر نور نبود منطق زنده پرواز دگرگون می شد  و بدانیم که پیش از مرجان خلایی بود در اندیشه دریا ها و نپرسیم کجاییم  بو کنیم اطلسی تازه بیمارستان را و نپرسیم که فواره اقبال کجاست  و نپرسیم چرا قلب حقیقت آبی است  و نپرسیم پدرهای پدرها چه نسیمی چه شبی داشته اند  پشت سرنیست فضایی زنده پشت سر مرغ نمی خواند پشت سر باد نمی آید  پشت سر پنجره سبز صنوبر بسته است پشت سر روی همه فرفره ها خاک نشسته است  پشت سر خستگی تاریخ است  پشت سر خاطره ی موج به ساحل صدف سرد سکون می ریزد لب دریا برویم  تور در آب بیندازیم  وبگیریم طراوت را از آب  ریگی از روی زمین برداریم  وزن بودن را احساس کنیم  بد نگوییم به مهتاب اگر تب داریم دیده ام گاهی در تب ماه می آید پایین می رسد دست به سقف ملکوت دیده ام سهره بهتر می خواند  گاه زخمی که به پا داشته ام  زیر و بم های زمین را به من آموخته است گاه در بستر بیماری من حجم گل چند برابر شده است و فزون تر شده است قطر نارنج شعاع فانوس و نترسیم از مرگ  مرگ پایان کبوترنیست مرگ وارونه یک زنجره نیست  مرگ در ذهن اقاقی جاری است مرگ در آب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد  مرگ در ذات شب دهکده از صبح سخن می گوید مرگ با خوشه انگور می آید به دهان مرگ در حنجره سرخ - گلو می خواند مرگ مسوول قشنگی پر شاپرک است مرگ گاهی ریحان می چیند  مرگ گاهی ودکا می نوشد گاه در سایه نشسته است به ما می نگرد و همه می دانیم  ریه های لذت پر اکسیژن مرگ است در نبندیم به روی سخن زنده تقدیر که از پشت چپر های صدا می شنویم پرده را برداریم بگذاریم که احساس هوایی بخورد  بگذاریم بلوغ زیر هر بوته که می خواهد بیتوته کند بگذاریم غریزه پی بازی برود  کفش ها رابکند و به دنبال فصول از سر گل ها بپرد بگذاریم که تنهایی آواز بخواند  چیز بنویسد  به خیابان برود ساده باشیم ساده باشیم چه در باجه یک بانک چه در زیر درخت کار مانیست شناسایی راز گل سرخ کار ما شاید این است  که در افسون گل سرخ شناور باشیم پشت دانایی اردو بزنیم  دست در جذبه یک برگ بشوییم و سر خوان برویم  صبح ها وقتی خورشید در می آید متولد بشویم  هیجان ها را پرواز دهیم  روی ادراک  ‚ فضا ‚ رنگ صدا پنجره گل نم بزنیم آسمان را بنشانیم میان دو هجای هستی ریه را از ابدیت پر و خالی بکنیم بار دانش را از دوش پرستو به زمین بگذاریم  نام را باز ستانیم از ابر از چنار از پشه از تابستان روی پای تر باران به بلندی محبت برویم در به روی بشر و نور و گیاه و حشره باز کنیم کار ما شاید این است  که میان گل نیلوفر و قرن پی آواز حقیقت بدویم کاشان | قریه چنار | تابستان 1343 🆔 @Abedi_Aaeini 🆔 @Pelak15
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
مناجات.mp3
474.5K
الهی ، الهی دانستم که حیرت به وصال تو طریق است، و تو را بیش جوید،آنکه در تو غریق است.‏ چو دانستم خرمن نشان خویش فراباد نهادم الهی الهی، فروزنده نفسهای دوستانی و آرام دل غریبانی چون در میان جان حاضری از بیدلی می گویم که کجایی جان را زندگی باید تو آنی. به حق تو که بر تو ما را در سایه غرور ننشانی و به عزّ وصال خود برسانی 🆔 @Abedi_Aaeini 🆔 @Pelak15 💚 @hafez_adabiyat
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
(درس همت) به کار اگر که کسی دل مثال مور دهد دگر مُحال بوَد تن به حرفِ زور دهد ز فرط غیرت، چندان کند تلاش معاش که درس همت و اِستادگی، به مور دهد چگونه می‌شود آیا که عافیت‌طلبی شب سمور، به رنج لب تنور دهد مباش غَرّه و افتاده باش همچون تاک که سرو، تن به تبر، از سرِ غرور دهد چه روزگار غریبی شده‌ است امروزه چنانکه زندگی از غصه، بوی گور دهد مشو ز رحمت حق ناامید در عالم که حق، مراد دل بنده‌ی صبور دهد بخواه حاجت خود را از او که بی‌تردید اگر که مصلحت افتد، نه یک؛ کرور دهد کسی که غرق خدا شد جزای اوست بهشت نه آن که دل به عبادت، به شوق حور دهد اگر که نور حقیقت به سینه‌ ها تابد : «کلیم را چه نیازی که دل به طور دهد؟» ۱ کسی که ره بسپارد به چشمه‌ی خورشید به شام ظلمتیان، پرتوی ز نور دهد درین زمانه که هر کس به نفع خود کوشد خوشا کسی که عصایی، به‌دست کور دهد چنان که (ساقی) کوثر به پاس همت او به روز حشر، بر او ، از مِی طهور دهد. سید محمدرضا شمس (ساقی) 💚 http://eitaa.com/shamssaghi 🆔 @Abedi_Aaeini 🆔 @Pelak15 ۱ـ استاد مجاهدی
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
هدایت شده از فراخوان شعر
🔰رونمایی از مجموعه شعر (تنآه گاه) جدیدترین اثر مهدی رحیمی زمستان ▫️قاری قرآن: استاد حاج احمد ابوالقاسمی ▫️با سخنرانی: استاد محمد علی مجاهدی (پروانه) استاد محسن قاسمی غریب دکتر حسین محمدی مبارز و سرکار خانم پائیز رحیمی ▫️با شعرخوانی: حجت الاسلام جواد محمد زمانی سید حمید رضا برقعی حامد عسگری سید داوود دهقانی و امیر اکبرزاده ▫️اجرا: احمد علوی، مهدی اعرابی ▫️همراه با شعرخوانی صابر خراسانی ▪️زمان: سه شنبه ۲۷ آذرماه ۱۴۰۳ ساعت ۱۹:۳۰ ▪️مکان: قم، بلوار امام موسی صدر، نبش میدان شهید نواب صفوی، تالار مرکزی شهر 📌حضور برای عموم علاقمندان محترم آزاد است. دبیرخانه شعر آئینی کشور انجمن ادبی استان قم دبیرخانه کنگره خانگی شعر محفل روضه الشعرا هیئت خادم الرضا علیه السلام 🔹کانال در ایتا؛ @Farakhanesher
🔰📚 خلاصه ای از آنچه در آیین رونمایی از کتاب مهدی رحیمی با عنوان «تنآه گاه» برای من جذاب بود 1️⃣ حضور جمعیت که گرمابخش محفل بود و صوت زیبای جناب ابوالقاسمی 2️⃣ هوای سرد سالن که گویا با تخلص مهدی رحیمی یعنی زمستان و نام خواهرش پاییز رحیمی هماهنگ بود 3️⃣ بیانات ارزشمند استاد مجاهدی در خصوص «من» و انواع «من» و عرصه «من» و خوانش غزلی از تنآه گاه که به استقبال از غزل فصیح الزمان شیرازی که خود را سعدی دوران نامیده رفتند روزه دارم من و افطارم از آن لعلِ لب است آری افطارِ رطب در رمضان مستحب است که البته این غزل به اشتباه در دروان شاطر عباس صبوحی آمده 4️⃣ بیانات دکتر محمدی مبارز در خصوص چند بیت از کتاب تنآه گاه که به انسان و انسانیت توجه دارد و قالب کلی این کتاب نیز هست 5️⃣ صحبت های دوست همیشگی مهدی رحیمی یعنی محسن قاسمی که از سلوک و خلوت آقا مهدی گفتند و حدیث نفسی که از ۴۰ سالگی به بعد، در آدمی و به ویژه شاعران، بلندتر از قبل شنیده می شود و رنگ و بوی مناجات می گیرد اشاره به حرکت های بدیع مهدی رحیمی در شعر و ادبیات فارسی، سرودن غزل قصیده گونه، ابداع قالب غزال برای سالم ماندن زبان و لحن نوحه، استفاده از ترکیبات تازه و کشف ها و تصاویر خارق العاده و... همچنین راه اندازی کنگره خانگی شعر که برکات زیادی داشته است 6️⃣ صحبت های صمیمانه و بی تعارف خواهر بزرگتر آقامهدی رحیمی یعنی پاییز خانم که حسابی حسادت من و همه اونهایی که خواهر ندارند رو برانگیخت به ویژه متنی که تقدیم به برادرشون کردند که بسیار شاعرانه و دلنشین بود و فروتنی ایشون که خودشون هم دست به قلم هستند اما گفتند مهدی کیلومترها از من جلوتره. و اینکه نباید به مهدی تبریک گفت، باید به شعر تبریک گفت به خاطر مهدی 7️⃣ تقدیر آقامهدی از خانواده و همسرش و نام بردن از تک تک اساتید و عزیزانی که در رشد و بالندگی ایشون در دلیجان و قم و کشور، نقش داشتند. 8️⃣ شعرخوانی سید حمیدرضا برقعی در وصف مولا علی (ع) و حضرت زهرا (س) 9️⃣ اجرای اشعار مهدی رحیمی توسط صابر خراسانی که برخی ابیات فوق العاده بود و برای همیشه در خاطر خواهد ماند مثل همیشه پر از کشف و شهود و تازگی و 🔟 در نهایت امضای کتاب توسط اساتید و عکس دسته جمعی از مجریان جناب مهدی اعرابی و احمد علوی و نیز هیئت خادم الرضا هم باید تشکر کرد که زحمت اجرا و هماهنگی های این مراسم رو کشیدند و همه مدعوین را مهمان سفره حضرت زهرا (س) کردند🙏🏻🌷 قم المقدسه ۲۷ آذرماه ۱۴۰۳ 🆔 @Abedi_Aaeini 🆔 @Pelak15
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا