✅ ویژه‌نامه مطالب خواندنی زیاد دارد اما این قسمت از گفت‌وگو با آقای رحمان‌نژاد، غصه دامنه‌دار و دیرپای مدیریت فرهنگی در کشور است که نمی‌فهمد و عدل را به این «گمان»های مذبوحانه و منفعلانه می‌فروشد.

✅ قرآن را برادر لایق‌برحق خواند. کلمه‌ها را خوش می‌نوشت و اینجا خوش خواند. ن | والقلم | و ما یسطرون ....

✅ مدیران فرهنگی استان، از برادر ثقتی مدیرکل محترم فرهنگ‌وارشاد تا برادر شوقی شهردار محترم و بنده حقیر، در ردیف دوم نشستند و نشستیم تا صف اول به پیشکسوت‌های فرهنگ‌وهنر استان اختصاص داشته باشد. این بخشی از آیین «شکرانه حضور» است. فعلأ یک کار نمادین که ان‌شاءالله به‌زودی فراگیر شود.

✅ گفتیم چه کسی به حاضران خوش‌آمد بگوید؟ مسئول مراسم. مسئول مراسم کیست؟ یک سازمان؟ این شوخی است. سازمان‌ها فقط امانت‌دار و پادو هستند. صاحب اصلی این آیین‌، مردم و اهل فرهنگ‌وهنر هستند و چه خوب که از یکی از بزرگترها بخواهیم که منت بگذارد و دبیری آیین امسال را بپذیرد. عمومسعود بدرطالعی بزرگوارانه پذیرفت و در برنامه هم چند در گران‌بها ارائه کرد که با استقبال حضار و استفاده سخنرانان بعد از ایشان همراه شد.

✅ در این تصویر یک جای خالی پررنگ‌تر است: استاد محمد زحمتکش، خالق تابلوی پرتره استاد رحمان‌نژاد که امیدوارم بالاخره یک روز او را در برنامه‌های رونمایی آثارش ملاقات کنیم.

✅ بنا شد در شکرانه حضور، نیمه پنهان هنرمند را هم لحاظ کنیم. توی سالن قبل از طرح خودمان، دو نفر از مهمان‌ها هم به شخصیت بزرگ و مؤثر همسر استاد و تأثیرش بر موفقیت‌های ایشان اشاره کردند. خیالمان بابت تحلیلی که داشتیم راحت‌تر شد. پس از تجلیل از استاد رحمان‌نژاد، به‌دستان خودشان از همسر معزز نیز تجلیل شد.

✅ عزیزی می‌گفت توصیف «هنرمند انقلاب اسلامی»، برای آقای رحمان‌نژاد کاملاً به‌جاست. در صحبت‌های استاد حسنی هم چنین معنایی مشهود بود. در بخشی از شکرانه حضور، تندیس ویژه هنر انقلاب اسلامی، تقدیم استاد رحمان‌نژاد شد.

✅ استاد رحمان‌نژاد اصولاً آثار خودشان را نگه نمی‌دارند. از ایشان نقل می‌شود که ترجیح می‌دهم شاگردان زیادی تربیت کنم و نمایشگاه آثار آن‌ها برپا شود. یکی از معدود تابلوهای موجود از استاد، سلامی است بر علی‌بن‌موسی‌الرضا (ع). دیروز هدایای زیادی از طرف ارادتمندان استاد و برخی سازمان‌ها تقدیم ایشان شد اما مهمترین هدیه، حضور پرچم متبرک رضوی در محفل بود.

✅ فرهیختگان و حاضران زیادی به‌خاطر تکمیل ظرفیت سالن، ایستاده برنامه را دنبال کردند یا مجبور به ترک تالار مرکزی شدند. از این عزیزان و از استاد رحمان‌نژاد به‌خاطر این اتفاق عذرخواهی می‌کنم.

✅ یک اتفاق خیلی ویژه و دلگرم‌کننده در برنامه، حضور آقای منصور ایمانی بود، مدیری که پس از دوره خدمت نیز ارتباط و حضورش را در حوزه فرهنگ و هنر حفظ کرده‌ است. برای ما آموزنده است این سلوک.

✅ به‌رغم آن‌که در جریان ریز محتوای ویژه‌نامه بزرگداشت استاد بودم اما دیروز بارها با اطلاعات جدیدی درباره ایشان مواجه شدم. 🔹 برنامه دیروز، عوامل و یاوران زیادی داشت که در مجال نمی‌گنجد. یکی از مهمترین‌ها آقای محمد پرحلم بود. حقیقتا اگر نگاه جهادی آقای پرحلم به این برنامه نبود (که حتما یکی از مصادیق کار جهادی مد نظر آقای رحمان‌نژاد ایشان بود) بسیاری از بخش‌های برنامه معطل می‌ماند. اجر این کارها را ان‌شاءالله در قیامت از خدای ابراهیم و اسماعیل می‌گیرند. خبر خوب جدید این که با اهتمام ایشان، کتاب خاطرات شفاهی استاد رحمان‌نژاد در حال تهیه و تدوین است.

✅ درباره ویژه‌نامه ذکر نکته‌ای نیازه. ممکن است بپرسید چرا تولید ویژه‌نامه را برون‌سپاری نکردید تا با خیال راحت روی کار خودتان تمرکز کنید. نکته اینجاست که هر سردبیر یا نشریه‌ای موضع و موقف و اولویت و نگاه خودش را دارد. او در موقف حوزه هنری نیست. لذا سفارش کار به او، مستلزم یک گفت‌وگوی تخصصی بین حوزه هنری با او است. و مادامی که حوزه هنری دانش مضمونی و راهبردی (و حتی تکنیکی) تولید ویژه‌نامه شکرانه حضور را نداشته باشد نمی‌تواند سفارش‌دهنده خوبی باشد. لذا اصرار داریم که دانش این‌قبیل امور را داخل سازمان حوزه هنری ایجاد کنیم‌. (مصداقی‌تر بگویم. اگر سازمانی به دانش بومی و درونی نرسد و سفارش دهد چه می‌شود؟ می‌شود همین انبوه کارهایی که هدفشان روی کاغذ خیلی خوب است اما در عمل چیز دیگریست. بخش اعظم تولیدات هنری سیاه یا بی‌خاصیت یا مبتذل مدیریت فرهنگی در کشور، از محل بودجه‌هایی تولید شده‌اند که قرار بود خرج جهاد تبیین و مقابله با جنگ نرم و... شوند.) لذا حالا دیگر دانش تولید نشریه را داریم و می‌توانیم به برون‌سپاری‌اش فکر کنیم.