هر روز با قرآن
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_آل‌عمران 154 - سپس فرود آورد بر شما پس از اندوه برای آرامش خماری را گیجی
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_آل‌عمران
سپس بعد از آن اندوه، آرامشى كه خوابى سبك را در پى داشت بر شما نازل كرد، ولى تنها گروهى از شما را فراگرفت، و گروهى ديگر كه از فرار خود پشيمان نشده بودند و به سوى پيامبر بازنگشتند و تنها حفظ جانشان براى آنان اهميت داشت، آرامشى نيافتند و از بيم و هراس چشم بر هم ننهادند. آنان درباره خدا، همچون گمان دوران جاهليت، گمانى نادرست بردند و گفتند: آيا چيزى از اين كار (پيروزى در جنگ) از آن ما هست؟ مگر نه اين است كه پيروان حق بايد پيروز باشند؟ بگو: كارها همه از آن خدا و در اختيار اوست. آنان در دل‌هايشان انديشه‌هايى را نهان مى‌دارند كه براى تو آشكار نمى‌كنند و مى‌گويند: اگر چيزى از اين كار از آن ما بود، در اين‌جا كشته نمى‌شديم. بگو: اگر در خانه‌هايتان هم بوديد، كسانى كه كشته شدن بر آنان نوشته شده بود، به سوى آرامگاه‌هاى خود بيرون مى‌رفتند، تا كارهايى كه بايد، انجام گيرد و تا خدا آنچه را كه در سينه‌هاى شماست بيازمايد و آنچه از ايمان و كفر در دل‌هاى شماست خالص گرداند، و خدا به راز سينه‌ها داناست. (154)
كسانى از شما كه روز برخورد آن دو گروه (مؤمنان و مشركان) در ميدان احد، روى برتافتند و گريختند، تنها شيطان آنان را به سبب برخى از گناهانى كه مرتكب شده بودند، لغزانيد. ولى خدا از آنان درگذشت، چرا كه خدا آمرزنده و بردبار است. (155)
اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، مانند كسانى نباشيد كه كافر شدند و درباره برادرانشان- هنگامى كه به سفر رفتند يا پيكارگر بودند پس مردند يا كشته شدند- گفتند: اگر نزد ما بودند نمى‌مردند و كشته نمى‌شدند. اين انديشه نادرست در نظر آنان به صورت يك واقعيت جلوه مى‌كند، تا خداوند آن را در دل‌هايشان مايه حسرت و اندوه قرار دهد و به وسيله آن رنجشان دهد. و خداست كه حيات مى‌بخشد و مى‌ميراند، و خدا به آنچه مى‌كنيد بيناست. (156)
و اگر در راه خدا كشته شويد يا بميريد، قطعا خدا شما را مى‌آمرزد و در پرتو رحمت خويش مى‌آورد، و به يقين آمرزش و رحمتى كه از جانب خداست، از مال و ثروتى كه آنان جمع‌آورى مى‌كنند بهتر است. (157)
هر روز با قرآن
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_آل‌عمران 158 - و اگر بمیرید یا کشته شوید همانا به سوی خدا گرد آورده می‌شو
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_آل‌عمران
و اگر بميريد يا كشته شويد، حتما به سوى خدا محشور مى‌شويد. (158)
اى پيامبر، به سبب لطف و رحمت خدا بود كه با آنان نرم‌خويى و مهربانى كردى، و اگر درشت‌خوى و سخت‌دل بودى، قطعا از گرد تو پراكنده شده بودند. پس اكنون هم از خطاهايشان درگذر و از خدا برايشان آمرزش بخواه و در تدبير امور با آنان مشورت كن، و چون بر كارى تصميم گرفتى، بر خدا توكل كن كه خداوند توكلكنندگان را دوست مى‌دارد و آنان را يارى مى‌كند. (159)
اگر خدا شما را يارى كند، هيچ كس بر شما چيره نمى‌شود، و اگر شما را واگذارد، چه كسى بعد از او شما را يارى خواهد كرد؟ پس مؤمنان بايد تنها بر خدا توكل كنند. (160)
و هيچ پيامبرى را نشايد كه به خدا يا مردم خيانت كند، و هركس خيانت ورزد، روز قيامت با خيانت خود در پيشگاه خدا حاضر خواهد شد، سپس به هركسى همان را كه فراهم آورده است، بىكم و كاست خواهند داد و در حق آنان ستم نمى‌شود. (161)
پس آيا كسى كه خشنودى خدا را دنبال كرده، مانند كسى است كه با خشمى از خدا بازگشته و جايگاهش دوزخ است؟ آن بد بازگشتگاهى است. (162)
همه آنان- چه كسانى كه در پى خشنودى خدايند و چهكسانى كه دچار خشم او شده‌اند- نزد خدا برحسب اعمالشان داراى درجاتى گوناگونند، و خدا به آنچه مى‌كنند بيناست. (163)
به يقين خدا به مؤمنان نعمتى بزرگ ارزانى داشت كه پيامبرى از خودشان در ميان آنان برانگيخت كه آياتش را بر آنان تلاوت كند و آنان را از كارهاى زشت و اخلاق ناپسند پاك سازد و كتاب آسمانى و معارف آن را به ايشان بياموزد، و قطعا آنان پيش از بعثت پيامبر در گمراهى آشكارى فرورفته بودند. (164)
و آيا هنگامى كه در جنگ احد آسيبى به شما رسيد كه دو برابرش را در جنگ بدر به دشمنان وارد كرده بوديد، گفتيد: اين آسيب از كجا به ما رسيد؟ بگو: آن از نزد خود شماست و خودتان اين‌گونه خواستيد. قطعا خداوند بر هركارى تواناست. (165)
هر روز با قرآن
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_آل‌عمران 166 - و آنچه به شما رسید روز تلاقی دو سپاه همانا به اذن خدا بود
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_آل‌عمران
آسيب‌هايى كه در جنگ احد- روزى كه آن دو گروه به مصاف هم رفتند- به شما رسيد به اذن خدا بود، تا آنچه را كه بايد انجام شود به انجام رساند و تا مؤمنان را مشخص سازد. (166)
و تا كسانى را كه نفاق پيشه نمودند مشخص كند. به منافقان گفته شد: بياييد در راه خدا بجنگيد يا دست‌كم از هستى خود دفاع كنيد، گفتند: اگر مى‌دانستيم كه جنگى رخ مى‌دهد، حتما در پى شما مى‌آمديم. آنان روزى كه چنين گفتند به كفر نزديك‌تر بودند تا به ايمان. به زبانشان چيزهايى مى‌گويند كه در دلشان نيست و خداوند به آنچه نهان مى‌دارند داناتر است. (167)
همان كسانى كه برجاى نشستند و به سوى كارزار بيرون نرفتند و درباره برادرانشان كه در راه خدا كشته شدند گفتند: اگر از ما پيروى مى‌كردند و در اين‌جا مى‌ماندند كشته نمى‌شدند. به آنان بگو: اگر راست مى‌گوييد، مرگ را از خويشتن دور كنيد. (168)
و كسانى را كه در راه خدا كشته شده‌اند مرده مپندار، بلكه آنان زنده‌اند و نزد پروردگارشان از نعمت‌هاى بهشت به آنان روزى مى‌دهند. (169)
به آنچه خدا از فضل خود به آنان داده است شادمانند، و براى آن مؤمنان راستينى كه پس از آنانند و هنوز به ايشان نپيوسته‌اند مسرورند كه ترسى آنان را فرا نمى‌گيرد و اندوهگين نمى‌شوند. (170)
به نعمت و فضلى كه از جانب خداست و اين‌كه خدا پاداش مؤمنان را تباه نمى‌كند شادمانند. (171)
كسانى‌كه پس از آسيب رسيدن به آنان در جنگ احد، دعوت خدا و پيامبر را اجابت كردند و به جنگى ديگر رهسپار شدند، براى نيكوكاران و تقواپيشگانشان پاداشى بزرگ خواهد بود. (172)
همانان كه آن مردم (مزدوران دشمن) به ايشان گفتند: مشركان براى پيكار با شما گرد آمده‌اند، از آنان بترسيد.
ولى اين خبر آنان را ايمان بيفزود و گفتند: خدا ما را بس است و او نيكو كارگزارى است. (173)