#شرح_حکمت233 #امیرالمومنین علیه‌السلام مى فرماید: لاَ تَدْعُوَنَّ إِلَى مُبَارَزَة، وَإِنْ دُعِيتَ إِلَيْهَا فَأَجِبْ، فَإِنَّ الدَّاعِيَ إِلَيْهَا بَاغ، وَالْبَاغِيَ مَصْرُوعٌ 💠هرگز كسى را به مبارزه دعوت مكن و آغازگر جنگ مباش، ولى اگر كسى تو را به مبارزه فراخواند اجابت كن و سستی در جهاد با دشمن مكن، زيرا دعوت كننده به مبارزه ستمكار و ستمكار در هر حال مغلوب است.... ✍«مبارزة» به معناى جنگ تن به تن است و «باغى» به معناى ستمگر و «مصروع» به معناى شكست خورده بر زمين افتاده است. شايد بعضى از شارحان چنين پنداشته اند كه اين سخن اشاره به جنگهاى تن به تن در بيرون از دايره ی جهاد است در حالى كه هرگز چنين نيست. هرگاه كسى ما را در غير ميدان جهاد به مبارزه طلبد نه تنها پذيرش دعوت او مطلوب نيست بلكه حرام است، زيرا القاى نفس در تهلكه است تنها جايى كه مى توان دعوت به مبارزه را پذيرفت ميدان جهاد است، زيرا در بسيارى از ميدانهاى جهاد در آغاز، جنگهاى تن به تن انجام مى شد، كسى از لشكر دشمن بيرون مى آمد و مبارز مى طلبيد، ديگرى در برابر او قرار مى گرفت و سرانجام يكى از آن دو بر خاک مى افتاد. 🔹مسلمانان دستور داشتند آغازگر مبارزه در ميدانهاى جنگ نباشند، ولى در صورتى كه كسى از لشكر دشمن در وسط ميدان قرار گرفت و مبارز طلبيد، سكوت در برابر او جايز نيست، زيرا چنين سكوتى مساوى با شكست به شمار مى آيد و میدانيم اميرمؤمنان (عليه السلام) كرارٱ در ميدانهاى جنگ با دشمنان اسلام به مبارزه طلبيده شد و امام (عليه السلام) در برابر حريف خود قرار گرفت و او را از پاى در آورد كه بارزترين نمونه ی آن ميدان جنگ خندق و قرار گرفتن در مقابل «عمرو بن عبدود» است. @Quranahlebayt