صدایِ باران. _دلم می‌خواست امشب باران ببارد، اما آسمان دستِ من نیست. بی‌کلام

گفت: مرا یادت هست؟ دویدم و در راه فکر کردم که من چه یادی دارم، چرا یادم به وسعت همه تاریخ است؟ و چرا آدم ها در یاد من زندگی می‌کنند و من در یاد هیچکس نیستم؟ - عباس معروفی

ز رفتن تو من از عمر بی نصیب شدم سفر تو کردی و من در وطن غریب شدم - صائب تبریزی

عجب شکسته‌دل و زار و ناتوان شده‌ام! چنان که هِجرِ تو می‌خواست، آنچنان شده‌ام... - هلالی‌جغتایی

گویند طبیبان که بگو درد خود اما دردی که گذشته‌ست ز درمان به که گویم؟ - هلالی‌جغتایی

آدم ها همه می پندارند که زنده اند؛ برای آنها تنها نشانه ى حیات، بخار گرم نفس هایشان است! کسی از کسی نمی پرسد: آهای فلانی! از خانه دلت چه خبر گرم است، چراغش نوری دارد هنوز؟ - احمد شاملو

بسیار زخم هست که خاک است مرهمش - صائب تبریزی

عاشقی دانی چه باشد؟ بی‌دل و جان زیستن جان و دل بر باختن، بر روی جانان زیستن سوختن در هجر و خوش بودن به امید وصال ساختن با درد و پس با بوی درمان زیستن تا کی از هجران جانان ناله و زاری کنم؟ از حیات خود به جانم، چند ازین سان زیستن؟ بس مرا از زندگانی، مرگ کو، تا جان دهم؟ مرگ خوشتر تا چنین با درد هجران زیستن ای ز جان خوشتر، بیا، تا بر تو افشانم روان نزد تو مردن به از تو دور و حیران زیستن بر سر کویت چه خوش باشد به بوی وصل تو در میان خاک و خون افتان و خیزان زیستن؟ از خودم دور افگنی، وانگاه گویی: خوش بزی بی‌دلان را مرگ باشد بی‌تو، ای جان، زیستن هان! عراقی، جان به جانان ده، گران جانی مکن بعد از این بی‌روی خوب یار نتوان زیستن - عراقی

ز بس افشرده پا سنگینی غم بر دل تنگم به رنگ سرو، آهم قد کشد آهسته آهسته - جویای تبریزی

رفتارش با آدم‌ها مثل رفتارش با یک گلدان بود. با ذوق گلدان را می‌خرید. به‌دست می‌آورد.‌ بعد در جایی دور از آفتاب می‌گذاشت و کم‌کم فراموش می‌کرد که آبش بدهد. گلدان از بین می‌رفت. برای همیشه از بین می‌رفت. - از نوشته‌های معین دهاز

می روی اما گریز چشم وحشی رنگ تو راز این اندوه بی آرام نتواند نهفت می روی خاموش و می پیچد به گوش خسته ام آنچه با من لرزش لبهای بی تاب تو گفت چیست ای دلدار این اندوه بی آرام چیست کز نگاهت می تراود نازدار و شرمگین ؟ آه می لرزد دلم از ناله ای اندوه بار کیست این بیمار در چشمت که می گرید حزین ؟ چون خزان آرا گل مهتاب رویا رنگ و مست می شکوفد در نگاهت راز عشقی ناشکیب وز میان سایه های وحشی اندوه رنگ خنده می ریزید به چشمت آرزویی دل فریب چون صفای آسمان در صبح نمناک بهار می تراود از نگاهت گریه پنهان دوش آری ای چشم گریز آهنگ سامان سوخته بر چه گریان گشته بودی دوش ؟ از من وامپوش بر چه گریان گشته بودی ؟ آه ای چشم سیاه از تپیدن باز می ماند دل خوش باورم در گمان اینکه شاید شاید آن اشک نهان بود در خلوت سرای سینه ات یادآورم - هوشنگ ابتهاج

غمِ عالم یک گلوله ی یک کیلویی آدامس بود که به دلم که عین یک تکه موکت فیروزه ای ‌بود میچسپید و ولکن نبود لاکردار.. - ‌حامدعسگری