⸀♥️🌥||• ♥️| #همسفر_با_شهدا 🌥| #شهید_بهشتی ☔️| #تولید_محتوا 🌱شهید بهشتی رحمه‌الله‌علیه: در این انقلاب آنقدر کار هست که می‌توان انجام داد؛ بی‌آنکه هیچ پست، سمت، حکم و ابلاغی در کار باشد... 📱|فضای_مجازی 🕊رفیق شهیدم🕊 @Refighe_Shahidam313 ┈••✾•🥀☘❤️☘🥀•✾••┈

《 #زنگ_بندگے 🦋》 شهادت میخواهی، اما نمی شود... شهادت یک اتفاق نیست... شهادت حاصل یک دوره ی «انتظار» است. انتظاری که «خونِ دل خوردن» ها دارد و به «بی درد» ها و «عافیت طلب» ها نمی دهند. #منتظر_شدن پلی است برای رسیدن به شهادت... اگر دغدغه ی «ترک گناه»، دغدغه ی «بازگشت به فطرت خود»، دغدغه ی «مردم» داشته باشی، تو را برای شهادت انتخاب می کنند... قلبت را نگاه می کنند؛ دنیایی باشد یعنی زنگار دارد، از قلبت می گذرند تا زنگار از دل زدوده شود... منتظر که باشی یعنی «سرباز» مسیر امام زمانت هستی و نه «سربار». خوب که مبارزه کنی تو را «انتخاب» می کنند. آنوقت شهادت حتی در میان همین شهر شلوغ تو را به آغوش می کشد...♥️ 🕊رفیق شهیدم🕊 @Refighe_Shahidam313 ┈••✾•🥀☘❤️☘🥀•✾••┈

#شهید_على_رضائیان «شما خواهرانم و مادرانم: #حجاب شما جامعه را از فساد به سوى‏معنویت و صفا مى‏كشاند.» #چادرانه ❀❀ @Refighe_Shahidam313 ┄┅═❁✌️🖤❣🖤✌️❁═┅┄

خدیجه صفر پور #همسر #مدافع_حرم #شهید_مصطفی_زال_نژاد است که ۲۶ بهمن ۹۵ همسرش در منطقه درعا #سوریه به #شهادت رسید و دیدارشان به بهشت افتاد. به ورایت همسر دلبسته آقا مصطفی شده بودم و نمی خواستم از من دور شود. نگاه خاصی به شهادت داشتم. علاقه و حسی که بین ما به وجود آمده بود باعث شده بود که نخواهیم هیچ وقت از هم دور شویم. حتی لحظه ای فکر نمی کردم مصطفی را از دست بدهم. اما کم کم داشتم خودم را آماده می کردم. مصطفی از علاقه اش گذشت و ایثار کرد، من هم. واقعا یک موضوع دو طرفه بود. بعد از شهادتش زجر و سختی می کشم اما پشیمان نیستم.  البته در شهادت او خدا گویی هر دوی ما را آماده کرد... #یک_روایت_عاشقانه #عاشقانه_مذهبی ❀❀ @Refighe_Shahidam313 ┄┅═❁✌️🥀❣🥀✌️❁═┅┄

روزی کنیزی به امام حسن(ع) شاخه گلی هدیه داد، امام فرمود: تو را در راه خدا آزاد کردم.💞 ملحقات احقاق الحق،۱۱:۱۴۹ #حدیث #امام_حسن_مجتبی #دوشنبه_های_امام_حسنی ❀❀ @Refighe_Shahidam313 ┄┅═❁✌️💐🌷💐✌️❁═┅┄

18:18 هر چی آرزوی خوبِـ مالـِ تو

الهی آمین😊

🍃{ #خداےخوبِ_ابراهیم }🍃 ابراهیم درموضوع امانت خیلی جدی بود. اوعدالت در رفتار و گفتار را خیلی رعایت می کرد. یادم هست سلاح کمری رابه دوستش داده بود و موعود تحویل به سپاه رسید. او درحالی که می توانست بی خیال باشد، اما به دنبال دوستش تا یکی از روستاهای اصفهان رفت تا امانت راپس بدهد و به این آیه عمل نمید: إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَىٰ أَهْلِهَا وَإِذَا حَكَمْتُمْ بَيْنَ النَّاسِ أَنْ تَحْكُمُوا بِالْعَدْلِ ۚ إِنَّ اللَّهَ نِعِمَّا يَعِظُكُمْ بِهِ ۗ إِنَّ اللَّهَ كَانَ سَمِيعًا بَصِيرًا: خداوند به شما امر می کند که امانتها را به صاحبانش بدهید. و هنگامی که میان مردم داوری می کنید، به عدالت داوری کنید. خداوند، اندرزهای خوبی به شما می دهد. خداوند، شنوا و بیناست. (نساء/58) #شهید_ابراهیم_هادی #قرآن ❀❀ @Refighe_Shahidam313 ┄┅═❁✌️🥀🤝🥀✌️❁═┅┄

#رمان_یک_فنجان_چای_با_خدا #یک_فنجان_چای_داغ #رمان_هشتم #رمان به قلمـ✍ زهرا اسعد بلند دوست #قسمت_هفتم #قسمت_هفتم #قسمت_نهم ❀❀ @Refighe_Shahidam313 ┄┅═❁✌️🔶✍🔶✌️❁═┅┄

#قسمت_هفتم هنوز کفش هایم را در نیاورده بودم که،صدای جیغ مادر و سپس طوفانی از جنس دانیالِ مسلمان به وجودم حمله ور شد.همان برادری که هیچ وقت اجازه نداد زیر کتک های پدر بروم، حالا هجوم بی مهابایش،اجازه نفس کشیدن را هم میگرفت.و چقدر کتک خوردم...و چقدر جیغ ها و التماس های مادر،حالم را بهم میزد..و چقدر دانیال،خوب مسلمان شده بود...یک وحشیِ بی زنجیر.... و من زیر دست و پایش مانده بودم حیران،که چه شد؟؟ کی خدایم را از دست دادم؟؟ این همان برادر بود؟؟و چقدر دلم برایِ دستهایش تنگ شده بوده...چه تضاد عجیبی...روزی نوازش...روزی کتک! یعنی فراموش کرده بود که نامحرمم؟؟الحق که رسم حلال زاده گی را خوب به جا آورد و درست مثل پدر میزند...سَبکش کاملا آشنا بود... و بینوا مادر که از کل دنیا فقط گریه و التماس را روی پیشانی اش نوشته بودند... دانیال با صدایی نخراشیده که هیچگاه از حنجره اش نشنیده بودم؛عربه میزد که (منو تعقیب میکنی؟؟ غلط کردی دختره ی بیشعور...فقط یه بار دیگه دور و برم بپلک که روزگارتو واسه همیشه سیاه کنم) و من بی حال اما مات مانده...نه، حتما اشتباه شده...این مرد اصلا برادر من نیست...نه صدا...نه ظااهر...این مرد که بود؟؟؟لعنت به تو ای دوست مسلمان،برادرم را مسلمان کردی... از آن لحظه به بعد دیگر ندیدمش، منظورم یک دل سیر بود...از این مرد متنفر بودم اما دانیالِ خودم نه...فقط گاهی مثل یک عابر از کنارم درست وسط خیابان خانه و آشپزخانه مان رد میشد...بی هیچ حسی و رنگی...و این یعنی نهایت بدبختی...حالا دیگر هیچ صدایی جز بد مستی های شبانه پدر در خانه نمیپیچید...و جایی،شبیه آخر دنیا…. مدتی گذشت.و من دیگر عابر بداخلاقِ خانه مان را ندیدم،مادر نگران بود و من آشفته تر...این مسلمان وحشی کجا بود؟؟دلم بی تابیش را میکرد.هر جا که به ذهنم میرسید به جستجویش رفتم.اما دریغ از یک نشانی...مدام با موبایلش تماس میگرفتم،اما خاموش... به تمام خیابانهایی که روزی تعقیبش میکردم سر زدم،اما خبری نبود...حتی صمیمی ترین دوستانش بی اطلاع بودند...من گم شده بودم یا او؟؟؟ هروز به امید شناسایی عکسی که در دستم بود در بین افراد مختلف سراغش را میگرفتم،به خودم امید میدادم که بالاخره فردی میشناسدش.اما نه... خبری نبود...و عجیب اینکه در این مدت با خانواده های زیادی روبه رو شدم که آنها هم گم شده داشتند!!! تعدادی تازه مسلمان...تعدادی مسیحی و تعدادی یهودی... مدت زیادی در بی خبری گذشت. و من در این بین با عثمان آشنا شدم. برادری مسلمان با سه خواهر. مهاجر بودند و اهل پاکستان.میگفت کشورش ناامن است و در واقع فرار کرده که اگر مجبور نبود،می ماند و هوای وطن به ریه می کشید.که انگار بدبختی در ذاتشان بود.و حالا باید به دنبال کوچکترین خواهرش هانیه، که ۲۲ سال داشت،خیابانها وشهرها را زیرو رو میکرد.... ❀❀ @Refighe_Shahidam313 ┄┅═❁✌️🍀✍🍀✌️❁═┅┄