⬅️✍️📣😈 لانه #شیطان و #نفوذ اهریمن در فضای #فکری ایران، #کتاب‌های سران #فتنه، در #دانشگاهها، میراثی از سکولارها و افساد طلبان موانع #تربیت_انقلابی #استحاله_نرم #سقوط_نرم #دولت_انقلابی #توجه_جدی_به_دانشگاه #پایش و #پالایش #نشر و #اساتید #کرسیهای_آزاداندیشی مهمترین #وزارت_بی‌وزیر! #وزیر_کارآمد و #هوشمند #روز_دانش‌آموز #آینده_انقلاب #نسل_آینده ✨سوره نساء - آیه ۹ وَلْیَخْشَ الَّذِینَ لَوْ تَرَکُواْ مِنْ خَلْفِهِمْ ذُرِّیَّةً ضِعَفاً خَافُواْ عَلَیْهِمْ فَلْیَتَّقُواْ اللَّهَ وَلْیَقُولُواْ قَوْلاً سَدِیداً کسانى که اگر پس از خود فرزندان #ناتوانى به یادگار بگذارند، بر ( آینده) آنان و (آینده #امانت گرانقدری - انقلاب- که می‌خواهند بدست ضعیف آنان بسپارند) مى‏‌ترسند، #باید (از کوتاهی و اهمال درباره آنان بترسند). از خداوند #پروا کنند و سخنى (تصمیم و تربیت) #استوار گویند. #فرزندان دلبندخود و فرزندان دیگران را به‌گونه‌ای #تربیت کنیم که در برابر هجوم #شبهات و #شهوات و #فتنه‌ها (در فضای پر ویروس دانشگاه‌های مجازی و واقعی امروز) #آسیب‌ناپذیر و #ایمن باشند. #تربیت_مصون‌ساز چُدنی نیست شُدنی است! #تربیت_فرزندان_رویین‌تن_آموختنی است! #رشته_تربیت_دینی_کودک‌ونوجوان! #انسان_دردو_فصل! 🌷🇮🇷🌷

📍«سینمای سوگ» 🖊 میلاد دخانچی 🔺نام سینمای امسال سینمای «سوگ» و انتقام است. غیر از دو سه فیلم با محور دفاع مقدس ( که آنها نیز می‌توانند ذیل محور انتقام دسته بندی شوند) و یک استثنا (در آغوش درخت) سوگ و انتقام محور تکرار شونده سینمای امسال بود. در «استاد»، نامزد در صدد انتقام است، در «آه سرد»، پسر در سودای انتقام از پدر درام فیلم را جلو میبرد، در «هوک» برادر کوچکتر در سوگ است و سودای انتقام از شرایط دارد، «چرا گریه نمی‌کنی» درست روی سوگ دست میگذارد، شخصیت اصلی « جنگل پرتقال» پر از خشم است یک خشم فروخورده، «هفت بهار نارنج» ما را با یک پیرمرد در تنش و تکذیب با سوگ یک فقدان آشنا میکند و در «یادگار جنوب» و «کت چرمی» همه در حال انتقام گیری اند و موضوع «این پرونده باز است» اساسا انتقام است. میدانیم که سوگواری از مناسک تمدن انسانی و در روانشناسی تکمیل آن نیازمند طی چهار مرحله انکار خشم، افسردگی و پذیرش یک فقدان است‌ و سینمای سوگ یعنی سینمای جامعه مواجه شده با یک فقدان، با یک درد جمعی که همینک بین مرحله انکار و خشم را سپری میکند. این سینما اما مطلقا سینمای ناامیدی نیست، این سینما بر عکس سالهای پیش «امید» دارد، امید به غلبه بر یک ضد قهرمان و این ضد قهرمان از قضا دشمن خارجی نیست، بلکه دشمن داخلی است. در همه فیلم های دفاع مقدس امسال، سرباز های ایرانی با سربازان عراقی نمی‌جنگند، بلکه آنتاگونیست ایرانی هستند، ایرانی هایی خارج از تاریخ، عقب مانده، فاشیست، ضد زن (غریب) ضد زندگی ( اتاقک گلی) ضد آزادی (سرهنگ ثریا)! ، حتی در «شماره ده» که سرباز ایرانی اسیر دشمن بعثی است از سمت ایرانی ها مورد تهاجم اصلی است، در متروپول نیز دشمن یک سانسورچی و یک جاسوس است! در «آنها مرا دوست دارند» نیز که فیلم جنگی نیست آنتاگونیست، یک پدر امنیتی وابسته به خارج است. دولت مرکزی در این فیلم ها یا حضور ندارد یا مانند «کت چرمی» هر چند عاطفه دار اما اهل مداخله وظیفه گرایانه برای حل مشکل نیست. «در آغوش درخت» تنها فیلم امیدوار ماب جشنواره امسال است که آن نیز به شکاف بین پدر و مادر و گم شدن فرزندان اشاره میکند، گم شدن در #خانواده که البته بر حسب یک تصادف رفع می‌شود، خانواده ای اگر طعم گم شدن و غرق شدن #فرزندان را تجربه نمی‌کرد شاید هیچ وقت شاعرانه به خود باز نمی‌گشت! سینمای سوگ و انتقام، به ما یک هشدار میدهد. این سینما جامعه ای را توصیف میکند سوگناک و خشمگین، که در آن رهایی در گروی فائق آمدن بر دشمن داخلی است، جامعه ای که #والدین آن ظاهراً هنوز متوجه نشده اند #بچه‌هایشان گم شده اند‌ که اگر شده بودند نیاز به ساخت «در آغوش درخت» نبود. https://t.me/miladdokhanchi/1053 ✨این یک تحلیل و برداشت از ماجرای فجر امسال بود نظر شما چیه؟ 🌷🇮🇷🌷