بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ 📖#آیه176سوره_آلعمران وَلاَ يَحْزُنكَ الَّذِينَ يُسَارِعُونَ فِي الْكُفْرِ إِنَّهُمْ لَن يَضُرُّواْ اللّهَ شَيْئاً يُرِيدُ اللّهُ أَلاَّ يَجْعَلَ لَهُمْ حَظّاً فِي الآخِرَةِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ (176): و اى پیامبر!كسانىكه دركفرمى‏شتابند، ترا اندوهگین نكنند. آنان هرگز به خداوند ضررى نمى‏زنند. خداوند خواسته است كه براى آنها هیچ بهره‏اى در قیامت قرار ندهد و براى آنان عذابى بزرگ است.گویا شركت كنندگان در جنگ اُحد، از همدیگر مى‏پرسیدند: حال كه ما شكست خوردیم و كفّار پیروزمندانه به مكّه برگشتند، چه خواهد شد؟ آیه در پاسخ آنان مى‏فرماید: ناراحت نباشید، این مهلت الهى است تا پیمان كفرشان پر شود و دیگر حظّى در آخرت نداشته باشند. آرامش خود را حفظ كنید، كه تلاش‏هاى كفّار در محو اسلام بى‏اثر است. «لایحزنك... انهم لن یضرّوا اللّه» - كفر انسان‏ها، اندك ضررى به ساحت قدس خدا نمى‏زند. «لن‏یضرّوا اللّه شیئاً» - حضور در میدان كفر، انسان را از قابلیّت توبه و دریافت رحمت الهى محروم مى‏كند. «الاّ یجعل لهم حظّاً فى الاخرة» - مهلت دادن به كفّار، سنّت الهى است، نه آنكه نشانه‏ى ناآگاهى و یا ناتوانى خداوند باشد. «یریداللّه الاّ یجعل لهم حظّاً فى الاخرة» - محرومیّت انسان در آخرت، ناشى از عملكرد او در دنیاست. «یسارعون فى الكفر... الا یجعل لهم حظّاً فى الاخرة» - هم فضل الهى بزرگ است و هم قهر او. (در دو آیه قبل، نسبت به مجروحانى كه به فرمان رسول خدا صلى الله علیه وآله به جبهه رفتند، از فضل عظیم الهى بشارت داد و در این آیه نسبت به كفّار سرسخت، عذاب عظیم را یادآور مى‏شود).