⚫️ #حدیث_اشک 🔻 امام صادق سلام الله علیه فرمودند :  «گریه کننده جدَّم از جاى خود برنمى‏ خیزد مگر اینکه مانند روزى که از مادر متولد شده از گناهان پاک است.» 📚 اکسیرالعبادات فی اسرار الشهادات، ص96. 👈لحظه ای تامل.... اگر قیامت، " یوم‌الحسرت" است که هست، برای تمام شب و روزهایی که بدون ذکر مصیبت اباعبدالله "علیه‌السلام " گذشته، در حسرتی عمیق خواهیم بود.

امیری حسین ونعم الامیر♥️ 🎤سید رضا نریمانی @SAHABZAMAN🏴

🏴💔🏴💔🏴💔🏴 🎤سخنرانی استاد عالی 🏴 ماجرای روضه‌های ساده پیرزنی که حضرت زهرا سلام الله علیها مهمانش بودند. 👈عمل که خالصانه باشد، نتیجه‌اش شگفت‌انگیز است. ▫️اللهم عجل لولیک الفرج▫️ #ما_ملت_امام_حسینیم #من_حسینی_ام @SAHABZAMAN🏴

⏯ #روضه سوزناک #روضه حضرت زینب (س) 🍃خنده بر پاره گریبانیمان میکردن 🎤سید مجید بنی فاطمه @SAHABZAMAN🏴

شهید بیضایے میگفت: در این زمـان به دنیا آمــــــده‌ایم و شیعه هم به دنـــیا آمــــده ایم ڪه مؤثر در تحقق ظهور باشـیم @sardaredelha97_98

💠وقایع روز اول ماه صفر سال 61 ق 💠 ✍ سرانجام در روز اول ماه صفر سال 61 ق، اُسراى خاندان اهل بیت(علیهم السلام) را پس از گردش در شهرها و آبادى ها همراه با سرهاى شهدا، از کوفه به منطقه شام رساندند. وقتى که نزدیک دمشق رسیدند، ام کلثوم از شمرخواست که آنها را از دروازه اى که کمتر محلِّ اجتماع مردم است، وارد شهر کنند و همچنین سرهاى شهدا را از محمل ها دور نمایند، تا مردم متوجه آن سرها شوند و نوامیس خاندان پیامبر(صلى الله علیه وآله) را نظاره نکنند؛ ولى شمر برخلاف خواسته آن حضرت، دستور داد که سرها را دقیقاً در میان محمل ها حرکت دهند تا جلب نظر بیشترى کند! ✅ نخست آنها را کنار دروازه ساعات، نگه داشتند و مردم با طبل و شیپور، شادى کنان و کف زنان به استقبال کاروان اسیران آمدند. در مقاتل آمده که چون اسرا را وارد شام کردند، یزید در قصر خود در مکانی مشرف بر «جیرون» (مکانى نزدیک مسجد اموى) نشسته بود، و کاروان اسیران و سرهاى شهدا را نظاره مى کرد. ✅ اوضاع شام و جوّ آن براى اهل بیت (علیهم السلام) بسیار سخت و دشوار بود و آنقدر به امام سجاد و اهل بیت (علیهم السلام) در آنجا سخت گذشت که این بیت شعر از آن حضرت نقل شده است: «فَیالَیْتَ لَمْ اَنْظُرْ دِمَشْقاً وَلَمْ اَکُنْ * یَرانی یَزیدُ فِى الْبِلادِ اَسِیرُهُ» اى کاش چشمم به دمشق نیفتاده بود و یزید مرا با این وضع در اسارت نمى دید. 📗 مقتل الحسين مقرّم، ص 348.