برشی از کتاب📚 آلپورت (1950) تدین را ابتدا به دو نوع تقسیم کرد: تدین درونی و تدین بیرونی. افرادی که تدین درونی دارند از دین استفاده ابزاری نمی‌کنند. بلکه به اهداف واقعی دین پایبند هستند. آنان ایمان و عقیده‌ای درونی و قلبی دارند. برعکس، کسانی که تدین بیرونی دارند، دین را اساساً برای دستیابی به اهداف غیردینی مانند موقعیت‌های اجتماعی، اقبال عمومی، شهرت، مقام، احترام، ثروت و امثال آن‌ها می‌خواهند. در فرهنگ اسلامی، تدین درونی: «اخلاص» و تدین بیرونی: «ریا» خوانده می شود. آلپرت بعدها دسته سومی را هم تشخیص داد که برخی خصوصیات تدین درونی و بیرونی با هم داشتند. این‌ها که افرادی بسیار متعصب‌تر از متدینان درونی بودند، «دینداران حرفه‌ای» نام گرفتند. واقعیت آن است که فقط تدین درونی می‌تواند سلامتی‌بخش باشد و نه انواع دیگر تدین. بنابراین مشاهده سوء رفتارهای اجتماعی یا بیماری‌های شدید روانی و شخصیتی در افرادی که خود را شدیداً مذهبی می‌دانند، نه مسئله عجیبی است و نه می‌تواند به عنوان نقطه ضعفی برای دین مطرح شود. #بهداشتروان_و_نقش_دین #سیدعلی_مرعشی انتشارات #علمی_و_فرهنگی صفحه ۹۵. مباحث علمی و معرفتی را در آدرس های زیر پیگیری بفرمایید ایتا https://eitaa.com/SAmarashi گپ https://gap.im/DrSAmarashi