#تکلیف_چهل_و_سه #کتاب_راه_وصال (تابع تکلیف چهل و دوم ) از تکالیف مومنان ، #گریه کردن در فراق آن حضرت و یا بر آنچه که از مصیبت ها و گرفتاری ها و ناملایمات به آن حضرت رسیده است ، می باشد. حتی اگر برای شخص گریه میسر نشد ،باید خود را به گریه بزند که به این کار #تباکی گویند. در کتاب #غیبت_نعمانی از امام صادق علیه السلام روایت شده که « مبادا دم بیاورید. به خدا سوگند! هر آینه امام شما سالیانی از دوران تان غایب خواهد شد. و هرآینه آزمایش خواهید شد تا آنجا که گفته می شود : آیا از دنیا رفته است ، کشته شده یا هلاک گردیده ، به کدام وادی رهسپار شده است ؟؟ و هرآینه دیدگان مومنان بر او اشک می ریزد. » امام صادق علیه‌السلام بر او و بر فراق او می گرید. سدیر صیرفی می گوید: با بعضی از اصحاب بر مولایمان حضرت امام صادق علیه‌السلام وارد شدیم ، پس دیدیم او را که بر روی زمین نشسته است.... او همچون کسی که فرزند خود را از دست داده و جگرش سوخته باشد می گریست و .... در حالی که می گفت: ای آقای من! غیبت تو مصیبت مرا به اندوههای ابدی پیوند داده و یکی بعد از دیگری می روند و جمعیت و افراد به سوی فنا می روند و از جهت مصیبت های گذشته و بلاهای پیشین ، اشکی از چشمم جاری نشود مگر اینکه در برابر چشمم مجسم می گردد محنت هایی که از آن ها بزرگ تر و هولناک تر است و حوادثی که با خشم تو در هم آمیخته و حوادثی که نازل شده اند و با سخط تو عجین گشته اند. سدیر می گوید: ما پنداشتیم که آن حالت ، نشانه واقعه ای کوبنده یا مصیبتی از مصایب زمان است که بر آن حضرت روی آورده است. عرض کردیم خداوند دیدگانت را نگریاند ای زاده بهترین مردم! از کدامین پیش آمد ، اشکت روان و گریه ات همچو باران است ؟ امام آهی کشید و پریشانی اش بیشتر شد آنگاه علت و موجب حال خود را غیبت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف خواند و حال خویش را شرح و تفصیل داد. (۱) (۱) #کمال_الدین ج ۲ ص۳۵۲ باب ۳۳ #بحارالانوار ج ۵۱ ص۲۱۹