شق شقیه منو بهم زدی خانم!!!😳🙄 شِقْشِقَه (به کسر شین) از واژگان نهج‌البلاغه به معنای پاره گوشتی است به رنگ جگر سفید که به وقت هیجان و ناراحتی از دهان شتر خارج می‌شود. حضرت علی(علیه‌السلام) در خطبه شِقشِقیه از این واژه استفاده نموده است. این واژه دو بار در نهج البلاغه آمده است. امام (صلوات‌الله‌علیه) در خطبه شِقشِقیه که حضرت از ابو‌بکر و عمر و عثمان نالید و آنها و خلافتشان را سخت کوبید، در همان‌ حال که امام (صلوات‌الله‌علیه) در التهاب عجیب سخن می‌گفت، مردی [خبرنگار؟] از اهل عراق برخاست و نامه‌ای به حضرت داد، حضرت شروع کرد به نگاه کردن آن، در نتیجه حال آن بزرگوار عوض شد، پس از اتمام نامه، ابن‌عباس گفت: یا امیرالمؤمنین ای کاش از همانجا که ماندی ادامه بدهی فرمود: «هَيْهاتَ يَابْنَ عَبّاس! تِلْكَ شِقْشِقَةٌ هَدَرَتْ ثُمَّ قَرَّتْ» «هیهات‌ ای پسر عباس دیگر آن حال بر نمی‌گردد، آن حال شقشقه‌ای بود که به صدا درآمد سپس آرام شد.» ☝️از پیام‌های وارده☝️ نقدونظر #حم 👌شَق‌شَقیّه؟! واژه جدیدی است از ادبیات نوین متصاعد از #فرهنگ_پشمکیان که قاعدتاً باید در کتاب‌های درسی ایران بویژه #دبستان هم، گنجانیده شود! چرا دبستان؟ زیرا که اساساً اولین مقطع آموزشی (#ادب_ستان)، #ادب_آموزی است. یعنی #خبرنگاران از همان ادب‌ستان باید یاد بگیرند که وسط حرف بزرگترها نپرند و شور و شوق آنها را تبدیل به شق‌شقیه نکنند. #شق_شقیه عواقب بدی در پی داره که همگان باید متر۱۰۰ جلوگیری از وقوع آن باشند وگرنه کار به دادِسْتانی دادِسْتان می‌کشه! و حال آنکه ما می‌خوایم دعوا نشه! #چماق #هویج ✍حم | حیفه نبینی | نظرات ۱۴۰۳/۱۲/۲