دشمنت کشت ولی نور تو خاموش نشد آری آن جلوه که فانی نشود نور خداست نه بقا کرد ستمگر، نه بجا ماند ستم ظالم از دست شد و پایه مظلوم بجاست زنده را زنده نخوانند که مرگ از پی اوست بلکه زنده است شهیدی که حیاتش ز قفاست دولت آن یافت که در پای تو جان داد ولی این قبا راست، نه بر قامت هر بی سر و پاست ما فقیریم و گدا بر سر کوی تو ولی پادشاهست فقیری که در این کوچه گداست خَلق در ظل خودی محو و تو در ظل خدا ماسوا در چه مقیمند و مقام تو کجاست؟ تا ندا کرد ولای تو، در اقلیم الست بهر لبّیک ندایت دو جهان پر ز صداست‏ هر طرف مینگرم روی دلم جانب توست عارفم عشق خدا را که دلم قبله نماست زنده در قبر دل ما بدن کشته‌ی توست جان مائی و ترا قبر حقیقت دلِ ماست تو در اول سر و جان باختی اندر ره عشق تا بدانند خلایق که فنا شرط بقاست رفت بر عرشه‌ی نی تا سرت ای عرش خدا کرسی و لوح و قلم بهر عزای تو بپاست منکشف گشت چو خورشید حقیقت به‌جمال گر بگریند ز غم دیده ذرات، رواست پایمالی ز عبودیت و من، در عجبم که بدین‌حال هنوزت سرِ تسلیم و رضاست گریه بر زخم تنت چون نکند چشمِ جهان! ای شه کشته که بر زخمِ تنت گریه دواست 📌 #فؤاد_کرمانی #اشعار #عرفان 🔸 @Salehi786